Ήταν παντρεμένος ο Θεάνθρωπος;

Αν μπει κάποιος νέος σε ηλικία στη διαδικασία να καταγράψει όσα έχουν γραφτεί για τον Χριστό, θα έχει γεράσει μέχρι να φτάσει στη μέση. Θεάνθρωπος για τους χριστιανούς, ψευδοπροφήτης για πιστούς άλλων θρησκειών, μη ιστορικό πρόσωπο για πολλούς άθεους, όλοι τους ωστόσο συμφωνούν στο ότι ο Ιησούς είναι πολύ σπουδαίος για να αγνοηθεί. Γι’ αυτό κι έχει προκαλέσει νέο κύμα επιστημονικών αντιπαραθέσεων η αποκάλυψη(;) πως το απόκομμα πάπυρου, η ύπαρξη του οποίου ανακοινώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2012, στο οποίο γίνεται αναφορά σε σύζυγο του Ιησού, χρονολογείται γύρω στο 500 με 800 μ. Χ.

Του Γιάννη Συμεωνίδη

Το απόκομμα, γνωστό και ως το «Ευαγγέλιο της Συζύγου τού Ιησού», εκτιμάται πως προέρχεται από την Αίγυπτο, είναι γραμμένο στην κοπτική γλώσσα κι αναφέρει επί λέξει: «ο Ιησούς τους είπε, “η σύζυγός μου…”», ενώ γίνεται μνεία και στη μητέρα τού Χριστού και σε μια γυναίκα ακόλουθό του, που μπορούν να ταυτοποιηθούν ως η Παναγία. Ερευνητές των πανεπιστημίων Κολούμπια και Μακουέρι χρησιμοποίησαν μία ειδική τεχνική φασματοσκοπίας προκειμένου να καθορίσουν την ηλικία τού πάπυρου, ενώ εξέτασαν και τον γραφικό χαρακτήρα με τον οποίο είναι γραμμένος. Οι ίδιοι κατέληξαν στο συμπέρασμα πως, αν πρόκειται για απάτη, είναι αρχαία και όχι σύγχρονη.

Διεθνείς αντιδράσεις

Αξίζει να σημειωθεί πως παραμένουν άγνωστοι τόσο ο συγγραφέας τού αποσπάσματος όσο και ο άνθρωπος που το παράδωσε στην καθηγήτρια του Χάρβαρντ, Κάρεν Κινγκ, τον Δεκέμβριο του 2011. Όπως είναι λογικό, η δημοσιοποίηση του πάπυρου προκάλεσε την αντίδραση του Βατικανού, το οποίο έσπευσε να το χαρακτηρίσει πλαστό, αλλά και εγνωσμένης αξίας ειδικών επιστημόνων, οι οποίοι υποστήριξαν πως πρόκειται για αναδιατύπωση φράσεων ενός πολύ γνωστού κειμένου στα αρχαία κοπτικά. Ακόμη και η κα Κινγκ, πάντως, παραδέχεται ότι η ηλικία τού πάπυρου δεν αποδεικνύει ότι ο Ιησούς ήταν νυμφευμένος.

Η ελληνικής καταγωγής καθηγήτρια Θρησκειολογίας στο βρετανικό Πανεπιστήμιο του Έξετερ, Φραντσέσκα Σταυρακοπούλου, είχε παρουσιάσει μια σειρά εκπομπών στο BBC με τίτλο «Τα θαμμένα μυστικά τής Βίβλου». Η ίδια, η οποία δηλώνει άθεη, αλλά με έναν ευρύ σεβασμό στις θρησκείες, διατείνεται πως η Αγία Γραφή δεν είναι αξιόπιστη ιστορική πηγή για την κατανόηση του παρελθόντος. Αναφορικώς με το ζήτημα του πάπυρου, η κα Σταυρακοπούλου διευκρινίζει πως δεν είναι ειδήμων, δηλώνει σκεπτική, αλλά αναφέρει χαρακτηριστικώς πως τα πραγματικά σημαντικά νέα είναι πως το υλικό έχει δημοσιευτεί και τώρα μπορεί να ξεκινήσει, «επιτέλους», μια σοβαρή συζήτηση.

«Μυθιστόρημα…»

Ο Ιωάννης Καραβιδόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής τής Θεολογικής Σχολής τού Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σε συνομιλία του με την «Α» ναι μεν χαρακτηρίζει ελλιπέστατη την πληροφόρηση που έχουμε για τον πάπυρο, αλλά από όσα έχουν γίνει γνωστά προκύπτει ότι κάποιοι έστησαν ολόκληρο μυθιστόρημα χωρίς καμία ιστορική αξία, το οποίο έχουν κατακρίνει άλλωστε και οι περισσότεροι επιστήμονες. «Κάποιοι θέλουν να κάνουν ντόρο, όπως είχε γίνει και με το Ευαγγέλιο του Ιούδα», υπογραμμίζει με νόημα ο κ. Καραβιδόπουλος, ο οποίος αναφέρει παραλλήλως πως υπάρχουν πολλές πηγές σύγχρονες ή λίγο μεταγενέστερες του Ιησού που επιβεβαιώνουν την ιστορική του ύπαρξη.

«Για τη θεϊκή φύση τού Χριστού αρμόδια είναι μόνο η Εκκλησία. Από τις μελέτες μου επί σειρά πολλών ετών θεωρώ τις μαρτυρίες των Ευαγγελίων τής Καινής Διαθήκης ιστορικώς αναμφισβήτητες, με την προσθήκη και την παρατήρηση ότι οι Ευαγγελιστές δεν περιορίζονται στην απλή ιστορική έκθεση των γεγονότων, αλλά ενδιαφέρονται κυρίως να υπογραμμίσουν τη σημασία των γεγονότων τής ζωής τού Χριστού για τον κάθε άνθρωπο που διαβάζει τα κείμενά τους, δηλαδή για την υπαρξιακή αξιολόγησή τους», παρατηρεί ο καθηγητής.

Ο «ιστορικός» Ιησούς

Ο Τάκιτος (1ος αιώνας μ.Χ.) ανέφερε στο έργο του «Annales» πόσο διαδεδομένη ήταν η φήμη πως ο αυτοκράτορας Νέρωνας υποδαύλισε τη φωτιά στη Ρώμη για να κερδίσει με αυτόν τον τρόπο μεγαλύτερη δόξα για τον εαυτό του, χτίζοντας την πόλη εκ νέου. Και συνεχίζει: «Για να καταπνίξει αυτήν τη φήμη ο Νέρωνας κατηγόρησε ως εμπρηστές και τιμώρησε με τον πιο σκληρό τρόπο μια τάξη ανθρώπων που ήταν μισητοί για τα ελαττώματά τους, τους οποίους το πλήθος ονόμαζε χριστιανούς. Ο Χριστός, από τον οποίο πήραν το όνομά τους, είχε εκτελεστεί με εντολή του προκουράτορα Πόντιου Πιλάτου, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Τιβέριος. Η ολέθρια αυτή δεισιδαιμονία στην αρχή ελεγχόταν, για να ξεσπάσει ολόφρεσκη όχι στην Ιουδαία, την πατρίδα αυτής της επιδημίας, αλλά στην ίδια τη Ρώμη, όπου όλα τα τρομερά κι αισχρά πράγματα του κόσμου μαζεύονται και βρίσκουν πατρίδα».

Σύμφωνα εξάλλου με τον επίσης Ρωμαίο ιστορικό Σουητώνιο, το 112 μ.Χ. ο Πλίνιος ο Νεότερος, κυβερνήτης τής Βιθυνίας στη Μικρά Ασία, έγραψε μια επιστολή στον αυτοκράτορα Τραϊανό, ζητώντας τη συμβουλή του ως προς το πώς να μεταχειριστεί μια προβληματική θρησκευτική ομάδα χριστιανών που ήταν «ενοχλητικώς πολλοί» σε αυτήν την επαρχία: «Συνήθιζαν να συγκεντρώνονται μια συγκεκριμένη ημέρα πριν ξημερώσει, δοξολογούσαν τον Χριστό σαν Θεό και δένονταν με έναν όρκο να μην κάνουν καμιά κακή πράξη, να απέχουν από κάθε απάτη, κλεψιά και μοιχεία, ποτέ να μην καταπατούν τον λόγο τους ή να αρνιούνται κάποια ευθύνη όταν τους γινόταν η τιμή να τους ανατεθεί».

 

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα