Ανέβασε το μπάσκετ στον ουρανό κι όμως τα ακούει…

Θριάμβευσε όπως όλοι θυμόμαστε η Ισπανία στο πρόσφατο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μπάσκετ! Στον τελικό έκανε έναν υγιεινό περίπατο με αντίπαλο την Λιθουανία, στον ημιτελικό ο Γκασόλ ήταν ασταμάτητος και αν δεν είχε τη στήριξη του κόσμου η Γαλλία, η Ισπανοί θα είχαν προκριθεί πολύ πιο εύκολα.

Πριν, από τον τελικό και τον ημιτελικό, όμως, οι πρωταθλητές έπρεπε να ξεπεράσουν το εμπόδιο της Εθνικής μας ομάδας. Και το έκαναν μετά κόπων και βασάνων! Η Ελλάδα, αήττητη και ανά στιγμές θεαματική μέχρι τότε, πνίγηκε μέσα στο άγχος της και έχασε. Έκανε τη μοναδική της ήττα στο θεσμό! Για δύο ολόκληρους πόντους.

Αμέσως βρέθηκε ο εύκολος στόχος

Κι αφού τις πρώτες ώρες κατηγορήθηκε ο Κατσικάρης και το κακό ροτέισον, ο Σπανούλης για την κακή του απόδοση και ο Γιουλ την καλή του άμυνα, την επόμενη μέρα ειδικοί και άσχετοι, βρήκαν το εξιλαστήριο θύμα , τον άνθρωπο που τελικά ευθυνόταν για την… παταγώδη αποτυχία της Εθνικής μας ομάδας. Τον κύριο Γιώργο Βασιλακόπουλο!

Οι δημοσιογράφοι μπορούν να κάνουν κριτική, διοικητικά στελέχη μπορούν να κάνουν παρεμβάσεις και προφανώς πρώην και νυν καλαθοσφαιριστές δικαιούνται να κάνουν εισηγήσεις και προτάσεις. Ωστόσο οφείλουν να έχουν επιχειρήματα και δευτερολογίες.

Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος για παράδειγμα, με προσφορά στον ελληνικό αθλητισμό αδιαμφισβήτητη, πρωταθλητής Ελλάδας και Ευρώπης σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, αργυρός παγκόσμιος πρωταθλητής, αλλά και επί τριετίας πρόεδρος του ΠΣΑΚ, άρα άνθρωπος με επίπεδο και ευρύτερη αθλητική γνώση, έχει πολλάκις εκφραστεί κατά του Γιώργου Βασιλακόπουλου.  Θεωρεί πως έχει προσφέρει αρκετά και είναι καιρός για νέα πρόσωπα και πως η γραφειοκρατία της Ομοσπονδίας φρενάρει το μέλλον του αθλήματος. Τι έχει να αντιπροτείνει όμως, ή μάλλον ποιον; Είναι αποτυχημένος ο Βασιλακόπουλος που ασχολείται με το μπάσκετ από το 1955 και είναι πετυχημένος ποιος; Δεν απαιτούνται πέραν από δηλώσεις αντιπάθειας και κάποιες αντιπροτάσεις;

Ποιο είναι το πραγματικό του σφάλμα;

Τι δεν έχει δοκιμάσει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος όλα αυτά τα χρόνια; Ένα διαφορετικό μοντέλο στον πάγκο; Εμείς θυμόμαστε και Λιθουανό και Ιταλό και Έλληνα μετά τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Μήπως πρέπει να φέρει τον Γκρεγκ Πόποβιτς από το Σαν Αντόνιο να πέσουν τα τσιμέντα; Για ψάξτε λίγο το κασέ του!

Προ ημερών δημοσιεύματα(Contra.gr, 17/9/2015  με τίτλο: «Εθνική Ελλάδας: Προσωπικό στοίχημα εξουσίας») έλεγαν πως παρά τα λάθη του Κατσικάρη, ο συγκεκριμένος προπονητής επανέφερε μία αρμονική λειτουργία στα αποδυτήρια που τόσο την έχει ανάγκη η Εθνική μας και που σε βάθος χρόνου θα αποδώσει καρπούς. Τα ίδια δημοσιεύματα έλεγαν πως αν ο Βασιλακόπουλος κάνει το λάθος να τον διώξει για μία ήττα από την Ισπανία θα είναι λάθος. Που είναι τα αντίστοιχα δημοσιεύματα επιβράβευσης μετά την απόφαση της Ελληνικής Ομοσπονδίας να στηρίξει (και ορθώς) τον Φώτη Κατσικάρη.

Πέραν της Εθνικής, σαρώνουν και οι σύλλογοι

Μιλάμε για παράνοια. Η ελληνική καλαθοσφαίριση με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο στο τιμόνι δεν βρίσκεται μόνο στον αφρό σε επίπεδο Εθνικής ομάδας, αλλά και συλλόγων. Όταν διεξάγεται Final-4 και απουσιάζει ελληνική ομάδα γίνεται θέμα. Δύο ισπανικές ομάδες, μία ρώσικη και μία ισραηλινή είναι οι μόνες που πραγματικά θα έπαιρναν εύκολα το πρωτάθλημα της Ελλάδας, το οποίο κάποια συμφέροντα διαρκώς υποβαθμίζουν ως μέτριο, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα από τα κορυφαία στην Ευρώπη και που κατά γενική ομολογία φέτος θα είναι ακόμη καλύτερο με την ιλιγγιώδη αγωνιστική και διοικητική άνοδο του ΠΑΟΚ, του Άρη και της ΑΕΚ. Στο πρόσφατο παρελθόν έπαιρναν και διεκδικούσαν ευρωπαϊκούς τίτλους ακόμη  και συνοικιακές ελληνικές ομάδες όπως το Μαρούσι και ο… Μακεδονικός!

Κατά γενική ομολογία ανθρώπων που ασχολούνται με τον μπάσκετ, το πρωτάθλημα αναβαθμίζεται σιγά-σιγά και σε επίπεδο χορηγικό, έχει αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό και το γυναικείο, ενώ ανεβαίνει επίπεδο και η Α2 που βρίσκει κρατική τηλεοπτική στέγη και στο οποίο μετέχουν ομάδες με σπουδαίο υλικό.

Καλό θα ήταν ο Τύπος που ασχολείται με το μπάσκετ να σταματήσει να φοβάται ότι θα τρέφεται μόνο αν η Ελλάδα παίρνει μετάλλια. Μια χαρά τα πάει η ελληνική καλαθοσφαίριση, δεν είναι εύκολο κάθε 4-6 χρόνια να ανεβαίνουμε στο βάθρο και αν δεν υπήρχε ο Νίκος Γκάλης για να δημιουργήσει μπασκετικές γενιές για πάντα, ενδεχομένως να μην είχαμε ζήσει ποτέ την πενταετία 2004-2009 που ήταν η «απόληξη» της γενιάς των παιδιών που γεννήθηκαν τη δεκαετία του ‘80. Σίγουρα κάποιες ήττες (όπως με τη Νιγηρία ή τη Σουηδία) πονάνε παραπάνω, αλλά είναι αραιές και μέσα στο πρόγραμμα. Η Ισπανία και η Γαλλία έχουν αθλητική παιδεία με την οποία δεν μπορούμε να συγκριθούμε και πενταπλάσιο πληθυσμό. Οπότε είναι λίγο αστείο να ρίχνουμε διαρκώς τα βέλη σε έναν άνθρωπο που ασχολείται με το μπάσκετ όλη του τη ζωή. Τα σκυλιά είναι δεμένα και ο δρόμος ελεύθερος για όποιον θέλει να αναλάβει το δύσκολο ρόλο του…