ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Διεκδίκησε τον… τάφο της στα δικαστήρια αλλά έχασε τη δίκη
Προσέφυγε στην ελληνική Δικαιοσύνη ζητώντας να της αναγνωριστεί το δικαίωμα η ίδια και ο γιος της να έχουν ως «τελευταία κατοικία» το τάφο όπου έχει ταφεί ο σύζυγός της. Ωστόσο, το αρμόδιο δικαστήριο –το Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας– απέρριψε την αγωγή της και δικαίωσε έτσι τον Δήμο Αθηναίων που επί σειρά ετών δεν παραχωρεί στην ενάγουσα το δικαίωμα να κάνει χρήση του συγκεκριμένο χώρο ταφής, έκτασης 14,67 τ.μ., στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Στην αγωγή της η ενάγουσα υποστήριζε ότι έχει δικαίωμα χρήσης του τάφου καθώς –όπως επισημαίνει– ο συγκεκριμένος χώρος είχε αρχικά παραχωρηθεί στον σύζυγό της από τον θείο του και εκείνος στη συνέχεια αναγνώρισε με τη σειρά του, ενώπιον συμβολαιογράφου, δικαίωμα χρήσης του τάφου και από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του.
Πλην όμως, όπως αναφέρει η ενάγουσα, το 1987 με απόφαση του Δήμου Αθηναίων αναγνωρίστηκε δικαίωμα χρήσης του εν λόγω τάφου μόνο του συζύγου της. Όταν δε εκείνος με αίτησή του ζητούσε το δικαίωμα αυτό να αναγνωριστεί και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του (σύζυγο και υιό), η απάντηση της αρμόδιας δημοτικής αρχής ήταν επανειλημμένως αρνητική. Και αυτό «παρά το γεγονός ότι εξοφλούνται τακτικά όλες οι ετήσιες εισφορές για την καθαριότητα και τη φύλαξη του τάφου» αναφέρει στην αγωγή της προς το δικαστήριο η ενάγουσα.
Τώρα, στην αγωγή της η σύζυγος ζητεί να της αναγνωρισθεί το πλήρες και αποκλειστικό δικαίωμα ταφής της ιδίας και του γιου της στον συγκεκριμένο τάφο, αξίας περί τις 40.665 ευρώ.
Ωστόσο, το Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας με την υπ. αριθμόν 3351/2014 απόφασή του απέρριψε την αγωγή της ως στερούμενη νομιμότητας, καθώς έκρινε ότι δεν θεμελιώνεται δικαίωμα της συζύγου να κάνει χρήση του τάφου ούτε και του υιού της.
Το δικαστήριο μεταξύ άλλων στην απόφασή του επικαλείται διατάξεις του Κανονισμού Λειτουργίας Κοιμητηρίων του Δήμου Αθηναίων και επισημαίνει πως «η εν λόγω αναγνώριση του δικαιώματος ταφής παρέχει δικαίωμα χρήσης μόνο στο πρόσωπο, στο οποίο αφορά η αναγνώριση και όχι στο σύζυγο ή τους κατιόντες αυτού, σε κάθε δε περίπτωση είναι αδιάφορη τόσο η περί του αντιθέτου βούληση του αρχικού δικαιούχου του οικογενειακού τάφου, αφού πρόκειται περί ενάσκηση κυριαρχικού δικαιώματος διάθεσης του εναγομένου, όσο και η καταβολή των τελών καθαριότητας και φύλαξης του τάφου από την ενάγουσα, αφού δεν οδηγεί σε θεμελίωση δικαιώματος περαιτέρω χρήσης του τάφου από την ίδια».