«Αστροφεγγιά»

Αστροφεγγιά υποκριτικής…

⇒ Γιώργος Παπαγιαννάκης – http://www.kritikitheatrou.gr/

Μια παρέα νεαρών στις πιο κρίσιμες και επώδυνες στιγμές της ελληνικής Ιστορίας. Χαρακτήρες ετερόκλητοι με διαφορετικές ταξικές αφετηρίες και οράματα συναντώνται, ονειρεύονται, ελπίζουν και ερωτεύονται κάτω από το φως των αστεριών, κοινός για όλους ορίζοντας έμπνευσης, αναζήτησης και λύτρωσης από τον ζόφο της πραγματικότητας. Νεανική ορμή και σφρίγος που άλλοτε ξεχειλίζουν και επικρατούν επάνω στις γκρίζες σκιές της εθνικής περιπέτειας και άλλοτε λυγίζουν και συνθηκολογούν. Μια ανθρωπογεωγραφία σπαρμένη από φιλίες-φυλακές βραδυφλεγών αισθημάτων, μοναχικές ή παράλληλες πορείες, σχέσεις γενναιοδωρίας, ανταγωνισμού και αναπόδραστων εκρήξεων, ανερμάτιστες συμπεριφορές απελπισίας και σύγχυσης, νίκες αλλά και συντριβές.

Το εμβληματικό έργο του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια στο θέατρο Χώρα αποτυπώνει αδρά μέσα από πενήντα οργανικά δεμένες μεταξύ τους σκηνές την τραγική κηλίδα που συντροφεύει τα ελληνικά νιάτα που καλούνται σε κάθε αποφασιστική ιστορική συγκυρία να αποσβέσουν τον φόρο των λαθών παλαιότερων γενεών, προσφορά στο θυσιαστήριο προς χάριν μιας σωτήριας λύσης, μιας εθνικής επιβίωσης.

Σκηνικός χώρος (Άση Δημητροπούλου) με έντονες ταξικές σημειολογικές αναφορές και με φόντο τον εύγλωττο συμβολισμό καταρρακωμένων νεοκλασικών αετωμάτων, ατμόσφαιρα ηθογραφικής απεικόνισης αλλά και ονειρικής αύρας, φωτιστικές δημιουργίες (Κατερίνα Μαραγκουδάκη) που άλλοτε ντύνουν το υπαρξιακό άλγος των ηρώων και άλλοτε υπονομεύουν την ευφορία τους, εκφαντικά μουσικά λαϊτμοτίφ υπολανθάνουσας γλυκιάς μελαγχολίας (Μιχάλης Τρανουδάκης) και συνεπής ενδυματολογικός κώδικας (Βασιλική Σύρμα) συνθέτουν μια συμπαγή και αισθητικά άρτια θεατρική απόδοση του αξιόλογου αυτού έργου.

Ο Άγγελος του Αντίνοου Αλμπάνη, ανάγλυφη έκφραση της σιωπηρής οργής, δίκην υπαρξιακού Stationendrama, αλλά και συμπιεσμένων παθών και ατελέσφορων ελπίδων, ολοκληρώνει σε μια εικαστικής απόδοσης ακροτελεύτια σκηνή. Με υποκριτικές ποιότητες λεπτών διαβαθμίσεων, ενδεικτικές παλαιών σπουδαίων ηθοποιών η Δάφνη της Ευδοκίας Ρουμελιώτη και με δωρική «κορμοστασιά» η ριζοσπάστης σκαπανέας των νέων ιδεών Έρση της Γιουλίκας Σκαφιδά. Ζωτική νεανικότητα αλλά ευδιάκριτες σκιερές πτυχώσεις εσώτερων ρωγμών και ιδεολογικής ακαμψίας από τους χαρακτήρες Νίκο-Χάρη Τζωρτζάκη και Δημήτρη-Ιωάννη Παπαζήση, με το βάρος της ηθικής αδιάφευκτης πατρικής ευθύνης αλλά και τη χαρακτηριστική χλωμάδα του κοινωνικού αποκλεισμού στη μεταξύ τους αλληλοσύγκρουση ο Πατέρας του Δάνη Κατρανίδη, και με τον εγγενή πραγματισμό της γυναικείας φύσης η Μητέρα–Ρένια Λουϊζίδου. Διαυγείς ψηφίδες ηθογραφικής τυπολογίας ο Κυρ-Νικολάκης του Μάκη Πατέλη και ο σπαρασσόμενος από αυταπάτες και διαψεύσεις καλλιτέχνης Αλέξης-Βασίλης Χαρίσης, ενώ πειστική στις γοργές εναλλαγές των ρόλων της η Μαριαλένα Ροζάκη.

INFO

«Αστροφεγγιά» του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου

Θέατρο Χώρα (Αμοργού 20, Αθήνα)

Θεατρική μεταφορά – Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά: Άση Δημητρολοπούλου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Μιχάλης Τρανουδάκης
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάννα Τουντασάκη
Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου

Παίζουν (αλφαβητικά):

Αντίνοος Αλμπάνης
Ιωάννης Παπαζήσης
Μάκης Πατέλης
Μαριαλένα Ροζάκη
Ευδοκία Ρουμελιώτη
Σταύρος Σβήγκος
Γιούλικα Σκαφιδά
Χάρης Τζωρτζάκης
Βασίλης Χαρίσης 
Στο ρόλο της μητέρας η Ρένια Λουιζίδου
Συμμετέχει ο Δάνης Κατρανίδης