Για τον εθισμό του στον τζόγο που τον κατέστρεψε αποκαλύπτεται ο Γιώργος Κωνσταντίνου
«Ήταν μια παγίδα που έμελλε να με καθηλώσει για αρκετά χρόνια στην πράσινη τσόχα. Ήταν η πρώτη δόση του ναρκωτικού, που με οδήγησε στην εξάρτηση», περιγράφει ο Γιώργος Κωνσταντίνου σε ένα από τα αποσπάσματα της αυτοβιογραφίας. Ο «μεγάλος» ηθοποιός μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της ζωής του, που αποσπάσματα δημοσιεύει η Espresso, περιγράφει πώς έγινε η αρχή του κακού.
«Μου άρεσαν τα τυχερά παιχνίδια. Και, τελικά, μου έγινε ένα καταστροφικό πάθος που δεν μπόρεσα να ελέγξω. Δεν ήμουν από τους τυχερούς παίκτες. Και ποιος είναι άλλωστε; Δεν πιστεύω ότι μένει κανείς τυχερός για πολύ! Εξού και το ρητό «Πας παίζων χάνει». Ωστόσο, εγώ παραήμουν άτυχος. Στα παιχνίδια της πόκας, από τα επτά άτομα που παίζαμε συνήθως εκείνος που έφευγε σχεδόν πάντα πρώτος από το τραπέζι ήμουν εγώ!», γράφει ο ηθοποιός.
«Αργότερα όταν το καζίνο μπήκε στη ζωή μου, άρχισαν να συμβαίνουν κάποια γεγονότα που με έκαναν να ψάξω, να μελετήσω την απαρχή της εξάρτησης και την παράλληλη πορεία της ζωής μου με τον τζόγο. Υποθέτω ότι ανάλογα πράγματα συνέβησαν και σε άλλους, που απλώς δεν έδωσαν σημασία. Εγώ όμως δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλα αυτά συνέβαιναν «τυχαία». Άρχισα λοιπόν την αναζήτηση. Πήγα πίσω, θυμήθηκα πως ξεκίνησε το πάθος», συνεχίζει.
Σε ένα μεγάλο κεφάλαιο ο Γιώργος Κωνσταντίνου περιγράφει πώς έφτασε στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και χρειάστηκε να δανειστεί από τοκογλύφους.
«Είχα κάνει μια θεατρική παραγωγή που με κατέστρεψε! Αναγκάστηκα να χρεωθώ σε τοκογλύφους. Προσπάθησα να ρεφάρω με δύο επόμενες δουλειές, αλλά και αυτές ήταν καταστροφικές. Φαινόμουν τελειωμένος. Όμως ήμουν και πολύ νέος ακόμη για να πέσει ο τίτλος «Τέλος». Έπειτα δεν είχε γούστο γι’αυτόν που σκάρωνε το παιχνίδι να τελειώσει στα γρήγορα. Είχα πολλά χρόνια ακόμη μπροστά μου για να βασανιστώ, έτσι που να του κάνει απόλυτη ευχαρίστηση. Για ποιον μιλάω; Πιστεύω στην ύπαρξη του καλού και του κακού πνεύματος. Αλίμονο. Πιστεύω στον Θεό, με λίγα λόγια. Και πιστεύω ότι ο τζόγος, μαζί με το μίσος του πολέμου, είναι τα αγαπημένα παιχνίδια του κακού».