«Δεύτερη φωνή»: Καταγραφή copy-paste

Ρεαλιστικό θέατρο ή σύγχρονη ηθογραφία, θέατρο επικαιρότητας ή κοινωνικής διαμαρτυρίας, πολιτικό θέατρο, τι από όλα; Τίποτε από αυτά δεν προσιδιάζει στο τελευταίο πόνημα των Θ. Παπαθανασίου – Μιχ. Ρέππα «Δεύτερη φωνή» στο θέατρο Αποθήκη σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Προσπάθεια απλά να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, να τεθούν τα δάκτυλα επί των τύπων των ήλων για την κακοδαιμονία του «τέρατος» που λέγεται Ελλάδα και η οποία λίγο-πολύ τρέφεται από τα σπλάχνα του παραδοσιακού μοντέλου της «αγίας», όσο και ανίερης, παραδοσιακής οικογένειας, τις ατελείς και μαραζωμένες ιδεολογικές αναφορές, τους παροξυσμούς αίολων, ευφάνταστων οραμάτων, τους καμποτινιμούς των επιτήδειων και από άλλα τινά.

Απάνθισμα σχημάτων τυπικών κλισέ με ξεπερασμένη ισχύ, όπως «η γενιά του Πολυτεχνείου» (ζήτημα που κρίνεται σιωπηρά στη συνείδηση του καθενός και ενοχλεί πλέον ακόμα και ως άκουσμα), η επίκληση της μικροαστικής(;) δίνης στην οποία βυθίζεται μια μωροφιλόδοξη, υπερκινητική μητέρα, η οποία επιθυμεί να μετακυλίσει τα απωθημένα μιας ολόκληρης ζωής στην κόρη της μέσω της συμμετοχής σε τηλεοπτικά σώου (προφανώς επιδιώκει έναν απογαλακτισμό από τον μικροαστισμό αντί να υποκύπτει σε αυτόν), ένας έκφρων γιος, κάτι σαν «επαναστάτης χωρίς αιτία», ο οποίος, αν και στρατολογημένος στους κόλπους των νεοναζί, καταφεύγει σε ένα μονόλογο που μόνο σε εθνικοφροσύνη δεν παραπέμπει, αλλά και ποιητικοειδείς απεραντολογίες που «χάσκουν» σε σχέση με τον πεζό, συχνά ωμό, ρεαλισμό των διαλόγων, στην προσπάθεια να προσδώσουν εκτόπισμα σε χαρακτήρες διάτρητους δραματουργικά και χωρίς σκηνική ενάργεια και συμμετρία, όλα αυτά και άλλα συνθέτουν ένα σύνολο στείρα περιγραφικό, μια οριζόντια σεκάνς εικόνων τεχνικής copy-paste. Eπιπλέον, σύμβολα που επιστρατεύονται να «φωτίσουν» τα νοσηρά αίτια και αιτιατά ενός μικρόκοσμου που –κατά τους δημιουργούς– πρέπει να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη και, εν ανάγκη, να απαλειφθεί (ο χωλαίνων αθεράπευτα ιδεολόγος πατέρας καθώς και ένα μωρό με σύνδρομο Down που αίφνης πεθαίνει λύνοντας τον γόρδιο δεσμό της γενικής δυσμένειας), παρά το δάνειο  «ιψενικό» τους υπόβαθρο, ως λειτουργικότητα, αποσυμπιέζονται χωρίς βραδυφλεγή εξελιξιμότητα. Και, συν τοις άλλοις, διαβάζουμε στο πρόγραμμα περί «αμερικάνικου ονείρου». Ακόμη ένα κλισέ ολκής! Ποιος άραγε τη σήμερον ημέρα διαθέτει το ψυχικό σθένος να ανακαλέσει στη μνήμη του ή να αναφερθεί στη διεκδίκηση ενός αξιοβίωτου βίου με τον ξεπερασμένο όρο… «American dream»; Ομφαλοσκοπική προσέγγιση που πόρρω απέχει από τις φλέγουσες ανάγκες του κοινού και τα επιτακτικά εναγώνια ερωτήματά του για μια ανατομική θεώρηση ουσίας της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας και «συμπτώματα αντενδείξεων» από τη χρόνια υπερέκθεση σε καλλιτεχνικές επιλογές εν πολλοίς ξεπερασμένες, αποδεικνύουν ότι οι δύο δημιουργοί εδώ περιχαρακώνονται και ως θεματολογία και ως γραφή.

Οι ηθοποιοί (Νένα Μεντή, Γιώργος Ζιόβας, Δανάη Σκιάδη, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Γιώργος Κατσής) άλλοτε συμπιέζονται και άλλοτε εξωθούνται στο «κενό αέρος» μιας σκηνικής αμηχανίας προερχόμενης από τις διογκωμένες ανισομέρειες του έργου και των χαρακτήρων του, ενώ πιο συμπαγής στο κάδρο της όλης τυπολογίας αλλά και ως απόδοση αποδεικνύεται ο ρόλος του ατζέντη από τον Δημήτρη Σαμόλη. Τέλος, η σκηνική δημιουργία (Αθανασία Σμαραγδή) σε πλαίσιο αισθητικής μπετόν «πανωσηκώματος» δίνει, τουλάχιστον, ένα ενδιαφέρον στίγμα ρεαλιστικής καταγραφής με έξοδο και προοπτική σε έναν digital ουρανό πάνω από το άναρχο και γκρίζο της πραγματικότητας.

 

«Δεύτερη φωνή»

Θέατρο Αποθήκη (Σαρρή 40, Ψυρρή, τηλ.: 210-3253153)

Κείμενο: Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μανώλης Δούνιας, Έλενα Σκουλά

Πρωταγωνιστούν: Νένα Μεντή, Δανάη Σκιάδη, Γιώργος Ζιόβας, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Δημήτρης Σαμόλης, Γιώργος Κατσής

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα