Δικαστική επαγγελματική αποκατάσταση μίας ορφανής

Με απόφαση του Διοικητικού Εφετείου της Αθήνας (υπ΄ αριθμόν 1720/2017) ακυρώνεται η παράλειψη διορισμού κόρης διευθυντού τεχνικής υπηρεσίας και πολεοδομίας δήμου ο οποίος έφυγε από τη ζωή εντός του ωραρίου εργασίας του και με αιτία θανάτου «πρόσφατα έμφραγμα του μυοκαρδίου».

Της Πωλίνας Βασιλoπούλου

Στη δικαστική απόφαση αναλύεται διεξοδικά η σχετική νομοθεσία –όπως ίσχυε κατά τον κρίσιμο χρόνο– σύμφωνα με την οποία ορίζεται ότι όταν εργαζόμενος στο Δημόσιο ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, με τον τρόπο που αυτός προσδιορίζεται στην παρ. 1 του άρθρου 14 του ν. 2190/1994, αποβιώσει κατά και εξαιτίας της εκτελέσεως του υπηρεσιακού του καθήκοντος, τότε δύναται ένα μέλος της οικογένειας του θανόντος μέχρι πρώτου βαθμού συγγενείας με αυτόν (ή αδελφός ή αδελφή ή σύζυγός του) να διορίζεται στο Δημόσιο ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα «σε κενή οργανική θέση ανάλογη των προσόντων που διαθέτει ο διοριζόμενος».

Απορρίφθηκε το αρχικό αίτημα

Η κόρη του διευθυντή της Πολεοδομίας, υπάλληλος δήμου του νομού Αττικής, απεβίωσε το 2014 στο χώρο εργασίας και κατά την εκτέλεση του υπηρεσιακού του καθήκοντος. Ως αιτία θανάτου του αναφέρεται στη σχετική ληξιαρχική πράξη «πρόσφατο έμφραγμα του μυοκαρδίου». Η κόρη, τέκνο τού ως άνω υπαλλήλου, επικαλούμενη τα προσόντα της, υπέβαλε αίτηση προς το υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, προκειμένου να διορισθεί σε αυτό, κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 18 του ν. 3448/2006.

Στην προκειμένη περίπτωση ο υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων με την προσβαλλόμενη πράξη του απέρριψε το ως άνω αίτημα της κόρης του δημοσίου υπαλλήλου, με την αιτιολογία ότι η αιτία θανάτου του πατέρα της «δεν τελούσε σε αιτιώδη συνάφεια προς την υπηρεσία του, όπως απαιτεί η σχετική διάταξη (δηλονότι ο θάνατός του δεν επήλθε εξαιτίας της εκτέλεσης του υπηρεσιακού του καθήκοντος)». Πριν από την απόφαση του υπουργού Παιδείας προηγήθηκε ένορκη διοικητική εξέταση.

Τον «σκότωσε» το άγχος

Στο πόρισμα της ΕΔΕ επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, ότι το αντικείμενο εργασίας του θανόντος ήταν πιεστικό και αγχωτικό και υπογραμμίζεται ότι «τα τελευταία χρόνια η Τοπική Αυτοδιοίκηση, λόγω της οικονομικής κρίσης δεν έχει την οικονομική βοήθεια που είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του Δήμου» και επιπλέον «μετά την κατάργηση της Δ/νσης Πολεοδομίας και τη συνένωση των δύο Δ/νσεων (Τεχνικής Υπηρεσίας και Πολεοδομίας), όλες οι αρμοδιότητες μεταφέρθηκαν στην νέα Δ/νση Τεχνικών Υπηρεσιών και Δόμησης και ο όγκος των εργασιών και δυσκολιών, που προέκυπταν πλέον από το αντικείμενο της υπηρεσίας, προκαλούσαν στον Προϊστάμενο της Δ/νσης Τεχνικών Υπηρεσιών και Δόμησης, ιδιαίτερο άγχος, καθώς του είχε ασκηθεί επιπλέον πίεση εργασίας λόγω των διαφορετικών αρμοδιοτήτων και λειτουργιών των δύο υπηρεσιών».

Ωστόσο η κρίση του Διοικητικού Εφετείου ήταν διαφορετική. Συγκεκριμένα στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται ότι στην προκειμένη περίπτωση, στο πόρισμα της ΕΔΕ διαπιστώνεται ότι ο πατέρας της αιτούσας, κατά την εκτέλεση του υπηρεσιακού του καθήκοντος, ως Διευθυντής της Τεχνικής Υπηρεσίας και Πολεοδομίας του Δήμου, βίωνε καθημερινά ιδιαίτερο άγχος και στρες («Υπήρχαν πολλές δυσκολίες στον προγραμματισμό των εργασιών της Δ/νσης, αφού το προσωπικό έχει μειωθεί εξαιρετικά…, με αποτέλεσμα να λειτουργεί ως Δ/ντής στα ακρότατα όρια με πολύ άγχος και πίεση», «το άγχος του για τον όγκο των εργασιών και δυσκολιών καθώς και το μέγεθος των ευθυνών του είχε ενταθεί, μετά από τη συνένωση των δύο Δ/νσεων Τ.Υ. και Πολεοδομίας, αφού είχε διευρυνθεί και παράλληλα είχε εξειδικευθεί ακόμη περισσότερο το αντικείμενο ευθύνης του»), γεγονός το οποίο δεν αποκλείει τη σχέση του θανάτου του συγκεκριμένου υπαλλήλου (πατέρα της αιτούσας) με τις συνθήκες εργασίας του.

Ενόψει αυτού, η κρίση της Διοίκησης ότι ο θάνατος του υπαλλήλου δεν επήλθε εξαιτίας της εκτέλεσης του υπηρεσιακού του καθήκοντος, δεν αιτιολογεί επαρκώς την άρνησή της να προβεί σε διορισμό της αιτούσας. Με τα δεδομένα αυτά έγινε δεκτή η κρινόμενη αίτηση, κατά τον βασίμως προβαλλόμενο λόγο ακυρώσεως, ακυρώθηκε η προσβαλλόμενη άρνηση-πράξη, ως ανεπαρκώς αιτιολογημένη και αναπέμφθηκε η υπόθεση στη Διοίκηση για νέα, νόμιμη και επαρκώς αιτιολογημένη κρίση.