«Ζητιάνοι, εταίροι και προφήτες…»
«Η Ελλάδα καταγράφει τις χειρότερες βραχυπρόθεσμες προβλέψεις, υπέρογκο δημόσιο χρέος, αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο, την υψηλότερη ανεργία στην Ε.Ε. και τις χαμηλότερες επενδύσεις παγκοσμίως.
»Μετά από 6 χρόνια ύφεσης, 5 σκληρής λιτότητας, 3 μνημόνια-μεσοπρόθεσμα, 4 κυβερνήσεις, δεκάδες γιούρογκρουπ και εκατομμύρια διεθνών αναλύσεων, μετά από αλλεπάλληλα χαστούκια της αγοράς χρήματος και συνεχιζόμενη πιστωτική ασφυξία στην εσωτερική αγορά, με ασφαλιστικά ταμεία υπό κατάρρευση, ανεξέλεγκτη τη διαφθορά, την παραοικονομία και τη μαύρη εργασία, μετά από ήδη ένα κούρεμα χρέους, με διαλυμένο κοινωνικό ιστό και προελαύνοντα φασισμό, σε τι καταφέραμε να συνεννοηθούμε;
»Στα οφθαλμοφανή: ότι λεφτά δεν υπάρχουν (εκτός κι αν είσαι δικαστής ή υψηλόβαθμος ένστολος) και ότι η κρίση είναι πολιτικοί. Όχι, δεν είναι ορθογραφικό λάθος. Οι πολιτικοί είναι η αιτία και οι αίτιοι της κρίσης, αυτοί εμποδίζουν την ανάκαμψη, αρνούμενοι να συνεργαστούν. Όχι γενικώς και αορίστως η πολιτική που ασκήθηκε μόνο, αλλά και σήμερα οι σύγχρονοι πολιτικοί. Στην άρνησή τους να συνεργαστούν εντοπίζεται η γενικευμένη αναποτελεσματικότητα, αυτή είναι η ρίζα της αναξιοπιστίας.
»Φαίνεται ως το πολιτικό μας σύστημα να αποτελείται όχι από δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς, αλλά από εχθρούς που μάχονται με φανατικές, αυτιστικές συμπεριφορές. Αυτή η άρνηση συνεργασίας, γονιμοποίησε το έδαφος της φασιστικής τερατογένεσης και του παραλογισμού των ψεκασμένων.
»Αυτή η διαπίστωση είναι κοινός τόπος –ο μοναδικός όλων–, όσοι βιώνουν την ελληνική κρίση, ως θύματα ή ως πρωταγωνιστές. Συμπίπτει μάλιστα σ’ αυτή την εκτίμηση κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος, οι θεατές της τραγωδίας μας.
»Κι οι αγορές, ‘οι ανάλγητες’, την ίδια εκτίμηση τρέφουν: δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς μας, γι’ αυτό θεωρούν αξιόχρεη την Ελλάδα, μόνον εφόσον έχει τη συναίνεση και την υποστήριξη των εταίρων της, όταν δηλαδή η ασκούμενη πολιτική τελεί υπό την εποπτεία ή την αυξημένη επιτήρηση υπερεθνικών οργάνων. Αυτή εξάλλου η διαπίστωση είναι και η σημαντικότερη διαφορά της ελληνικής πολιτικής σκηνής από τις υπόλοιπες χώρες που επλήγησαν από την κρίση, αυτή χρωματίζει την ελληνική ιδιαιτερότητα.
»Για τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος στη δημιουργία της κρίσης και την αδυναμία του να συνεργαστεί για το ξεπέρασμά της, συμφωνεί και η πλειοψηφία του λαού μας. Απομακρύνθηκε από τις ανεξέλεγκτες και αλαζονικές εξουσίες του δικομματισμού, επεδίωξε κυβερνήσεις συνεργασίας και αποτελεσματική διοίκηση. Δεν εμπιστεύεται πια, τυφλά και πελατειακά, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.
»Ωστόσο, οι εκλογές αναδεικνύουν μιαν άλλη εικόνα, ένα νέο δικομματισμό. Κι όπως συχνά συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και είναι ψεύτικος, επηρεάζει τις εξελίξεις. Αυτή τη μαγική εικόνα του δικομματισμού, τη δημιουργεί το εκλογικό σύστημα και το μπόνους των 50 εδρών. Οφείλεται δηλαδή στην επιμονή Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνουμε στο χρεοκοπημένο εκλογικό σύστημα, επειδή… τους βόλευε και τους βολεύει. Κι οι δυο μονομάχοι σήμερα –η αλαζονεία και η δίψα της εξουσίας αμβλύνει τις διαφορές– θυσίασαν τη δημοκρατία μιας αναλογικότερης εκπροσώπησης και την ανάπτυξη μιας συνεργατικής κουλτούρας διακυβέρνησης, για να αυξήσουν τις πιθανότητες μιας ανεξέλεγκτης εξουσίας.
»Ακούω και σήμερα σοβαρούς αριστερούς να ευαγγελίζονται την αυτοδυναμία ως το μόνο εχέγγυο καλής διακυβέρνησης. Αυτό δηλαδή που οδήγησε στην πολιτική χρεωκοπία, αυτό που εξέθρεψε το λαϊκισμό και το πελατειακό, μετονομάζεται σε οδό σωτηρίας. Μόνο και μόνο επειδή πιστεύουμε στα θαύματα: οι πρώην πασόκοι, μετά τη μονοκαλλιέργεια του πελατειακού, “είδαν το φως τους” κι έγιναν κομμουνιστές κι οι κομμουνιστές ασπάστηκαν το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και θα επιχειρήσουν να σώσουν την Ένωση και το ευρώ από την κακή Μέρκελ. Και ταυτοχρόνως, κομμουνιστές και πασόκοι αντάμα, θα επιβάλουν διαφάνεια, ήθος και κουλτούρα επίλυσης των προβλημάτων! Α, θα μειώσουν και την ανεργία, πετροβολώντας τους επενδυτές!
»Κοντολογίς, οι 50 έδρες, αυτή η αυξητική ορμόνη της εξουσίας, στη σημερινή συγκυρία είναι κάτι σαν overdose με “κομμένη” πρέζα, καθαρή αυτοκτονία.
»Ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί το πολιτικό μας σύστημα, και πώς εντός του Το Ποτάμι, μακροπρόθεσμα, όταν θα γίνουμε μια κανονική χώρα. Μπορεί τότε, όταν θα υπάρχει μια κεντροδεξιά, μια κανονική κεντροαριστερά, μια σοβαρή Αριστερά και μια άλλη δεξιά.
»Τότε –θέλω να ελπίζω στο τέλος της κρίσης– Το Ποτάμι θα έχει εκπληρώσει το χρέος του προς την πατρίδα. Ίσως…
»Αυτό που ξέρω, πάντως, με βεβαιότητα είναι πως, για να φτάσουμε ως εκεί, Το Ποτάμι είναι οδηγός. Μόνο εμείς θέλουμε και μπορούμε ν’ ανοίξουμε τον δρόμο, να γίνουμε μια χώρα λογική και αξιόπιστη. Με πολιτικούς που λύνουν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα δημιουργούν».