Η Κυβέρνηση των Αμίσθων

Μπορεί στα χρόνια της κυβερνώσας Αριστεράς η αριστεία να επικρίνεται σφόδρα σε κάθε ευκαιρία, η κλήρωση να καλείται να προασπίσει τα δημοκρατικά ιδεώδη και η καριέρα ή η επιχειρηματικότητα να αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως, αλλά η παρούσα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. μετεξέλιξε τον θεσμό της αμισθί εργασίας σε αμισθί… διακυβέρνηση!

Ίσως σε χαλεπούς οικονομικά καιρούς σαν κι αυτούς που ζούμε, η άμισθη εργασία να αποτελεί μια εκ των ων ουκ άνευ αβαρία π.χ. για ανέργους, ώστε αυτοί να εμπλουτίσουν το βιογραφικό τους με την απαιτούμενη εμπειρία. Όμως η «αμισθί διακυβέρνηση» μοιάζει ένα ευφάνταστο αριστερής προέλευσης εφεύρημα προκειμένου να μασκαρευτούν οι πολιτικές επιλογές νεποτισμού και αποκατάστασης των «δικών μας παιδιών» που ως αντιπολίτευση τις καταγγέλλαμε, αλλά ως κυβέρνηση τις εφαρμόζουμε με λογιών λογιών δικαιολογίες.

Δυστυχώς τα (παρα)δείγματα αυτής της μετάλλαξης έχουν αρχίσει να πληθαίνουν. Αρχικά γίναμε μάρτυρες του παράταιρου κυβερνητικού διορισμού της πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου, Βασιλικής Θάνου, στη θέση της επικεφαλής του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού. Μία μεταπήδηση που με τα όσα είχαν μεσολαβήσει στο τελευταίο κομμάτι του δικαστικού βίου της χαρακτηρίστηκε ηθικά κατακριτέα κυρίως για την σπουδή με την οποία μεταπήδησε στην παρούσα θέση της. Ωστόσο, πιο παράταιρος –κάποιοι λένε και πιο επικίνδυνος ως νοοτροπία– είναι ο διορισμός του Στέλιου Παππά, πατέρα του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, Νίκου Παππά, στη θέση του προέδρου του υπό επανακρατικοποίηση πολύπαθου ΟΑΣΘ, μιας και στη δική του περίπτωση δεν πληρούνται καν τα τυπικά προσόντα της θέσης, όπως συνέβη στην περίπτωση της κας Θάνου.

Ο νεοδιορισθείς, λοιπόν, Στέλιος Παππάς διαφημίστηκε από τον προϊστάμενο υπουργό Μεταφορών, Χρήστο Σπίρτζη, ως «ιστορικό στέλεχος του χώρου με μεγάλη εμπειρία στα οικονομικά» την οποία άγνωστο πού και πώς απέκτησε, καθώς στο βιογραφικό του αναφέρεται μόνο ο αντιδικτατορικός του αγώνας και η ιδιότητά του ως συντονιστής του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Κι έτσι, για την ιστορία: Σύμφωνα με το νόμο οι πρόεδροι των ΔΕΚΟ και των δημοσίων οργανισμών δεν παίρνουν μισθό, αλλά αποζημίωση, καθώς και κατ’ αποκοπή αποζημίωση για τη συμμετοχή τους σε συνεδριάσεις ΔΣ. η οποία καθορίζεται μάλιστα κατ’ ανώτατο όριο σε ποσοστό 80% της αποζημίωσης του μη κοινοβουλευτικού υπουργού.

Για όλα τα παραπάνω ας μην δώσει σε εμάς τις απαντήσεις η κυβέρνηση. Ας τις δώσει στον ευρωβουλευτή της Δημήτρη Παπαδημούλη που όχι πολύ παλιά τουίταρε ότι «η επιλογή συγγενών πολιτικών προσώπων, ακόμη κι όταν είναι άξια, δίνει λάθος σήμα». Ας απαντήσει, επίσης, στον διευθυντή της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστα Ζαχαριάδη, που έναν χρόνο πριν υποστήριζε πως «όταν α’ βαθμού συγγενής αιρετού είναι ο καλύτερος για μια θέση που προκηρύσσεται δημόσια από την κυβέρνηση, ας επιλέγουμε τον δεύτερο καλύτερο».

Τέλος ας προσπαθήσει να το απαντήσει πειστικά στους ψηφοφόρους της όταν οι τελευταίοι βλέπουν ότι αρκεί η «αριστεία» στα κομματικά σχολεία για να πας μπροστά. Τότε μάλιστα δεν θα χρειαστεί καν κλήρωση για την εργασιακή «σημαία», γιατί θα ‘ναι αμισθί…