«Θερισμός»

Από Κ. Ν. 14:23 - 31/03/2017 Τελευταία Ενημέρωση 14:23 - 31/03/2017

Πέντε άνθρωποι σε ένα πολυτελές resort «πενήντα επτά αστέρων» του Ακαπούλκο. Καυτός ήλιος που εισδύει ως τα κόκαλα, τροπικά φυτά, αλκοόλ, ηδονιστικές μελωδίες, το «βασανιστικό» δίλημμα «πλαζ ή πισίνα» και ραστώνη μέχρι τελικής πτώσης συνθέτουν το ιδανικό περιβάλλον απόδρασης, την απόλυτη «Αrcadia» για σύγχρονους πρωταγωνιστές της ζωής. Όμως αργά και σταθερά όλα υπονομεύονται. Η ίδια η «ζωή» πρωτίστως. Τα κινητά ηχούν διαδοχικά και επίμονα και η οικτρή πραγματικότητα εισβάλλει σαν ολετήρας στον παραδείσιο κόσμο. Επιτακτικά ερωτήματα, αμφισβήτηση και επιθυμία για καταφυγή σε μια περιοχή της ύπαρξης όπου τίποτε παραδεδεγμένο δεν την παραμορφώνει και απειλεί την ηρεμία της, εκρήγνυνται ανάμεσα από απεραντολογίες δίκην εσωτερικών μονολόγων ή απευθύνσεων. Στο τέλος, καμία λύση δεν φαντάζει λυτρωτική όσο ο θερισμός: ο θάνατος μιας ατελούς, ανικανοποίητης και βυθισμένης στο τέλμα πορείας, η κατάληξη ενός ταξιδιού που εκκινεί βίαια με την αποκοπή του ανθρώπου από τη μήτρα και τη μετάβαση σε ένα κόσμο που ανακυκλώνει τη μαρτυρική αιώρηση ανάμεσα στην αλήθεια και την ψευδαίσθηση, την επίγνωση και τη χίμαιρα.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης με τον «Θερισμό» ανατέμνει το αδιέξοδο που γεννά ο σύγχρονος πολιτισμός ως μια αυτοματική διεργασία παγίδευσης του ανθρώπου, αναδεικνύοντας τους τεχνητούς παραδείσους, τις ακρωτηριασμένες ευτυχίες, τις ανερμάτιστες σχέσεις, την έλλειψη σκοπού, την ατελέσφορη υπαγωγή της φυσικής ροπής του σώματος στους νόμους της λογικής και της νόησης…

Ο Δημήτρης Τάρλοου στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου (Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος») μεταφέρει ένα κείμενο «διπολικής» υφής και πλήρες αντιστίξεων με τρόπο υποδειγματικό. Ανάμεσα στον πεζό ρεαλισμό και τον φιλοσοφικό στοχασμό, το ατομικό βίωμα και την περιπλοκότητα της υποστασιακής αγωνίας τίποτε δεν εμφανίζεται διογκωμένο, σπασμωδικό ή αιφνιδιαστικά καινοπρεπές. Αντίθετα, οι φαινομενικά ετερόκλητες όψεις του κειμένου αποδίδονται αμβλυμένες και οι μεταβάσεις στον εσωτερικό φλοιό των προσώπων αναδεικνύονται ως φυσική συνέχεια, λογική συνθήκη, νομοτέλεια και εσωτερικός φωτισμός.

Υψηλής ερμηνευτικής αντίληψης απόδοση από το σύνολο των ηθοποιών (Άννα Μάσχα, Περικλή Μουστάκη, Νίκο Ψαρρά, Αλεξία Καλτσίκη, Μάρω Παπαδοπούλου) με εμπέδωση του υπολανθάνοντος ρυθμού του κειμένου, συμμετρία, προσεγμένες κλιμακώσεις, νοηματοδοτημένες σιωπές, αφομοίωση ρεαλιστικών εκφραστικών μέσων στην εξελιγμένη διάνοια του λόγου, ανάδειξη των ρόλων ως σημαίνοντα ενός οικουμενικού δράματος χωρίς υποκριτικά στερεότυπα, καθιστούν ένα εξόχως απαιτητικό δραματουργικό ιδίωμα προσπελάσιμο.

Σκηνικός χώρος (Ελένη Μανωλοπούλου) που μέσα στην αφαίρεσή του υπερβαίνει τα όρια του ρεαλισμού διαγράφοντας «ακροθιγώς» ένα πεδίο σύγχρονης τραγωδίας, φωτισμοί (Αλέκος Αναστασίου) που σηματοδοτούν τα επάλληλα πεδία από τα οποία προσδιορίζονται και επικοινωνούν τα πρόσωπα και ηχητική περιβολή σε αγαστή συνάρτηση με τη ρυθμική του λόγου και της σκηνοθεσίας ολοκληρώνουν την καλύτερη, ίσως, παράσταση της φετινής θεατρικής περιόδου.

«Θερισμός»

Εθνικό Θέατρο – Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» (Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, τηλ.: 210-5288170)

Μια παρέα εύπορων αστών χαλαρώνει ατενίζοντας τη θέα από τον κόλπο του Ακαπούλκο. Η καθημερινότητα είναι απαιτητική και οι διακοπές είναι γι αυτούς η μοναδική απόδραση. Το σκηνικό είναι ιδανικό και όλα μοιάζουν τέλεια. Μόνο που κάθε τόσο το κουδούνισμα του κινητού ηχεί σαν παραφωνία στον επίγειο παράδεισο και ενίοτε τον μετατρέπει σε κόλαση.

Μια κωμωδία (;) από τον Δημήτρη Δημητριάδη, που επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια με τη συγγραφική του ιδιότητα στο Εθνικό Θέατρο, με ένα κείμενο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη σκηνή. Η τολμηρή και πάντα αιρετική δραματουργία του κινείται στον χώρο της σκληρής κριτικής των γελοίων συμπεριφορών και των υπερτιμημένων αξιών, υιοθετώντας εδώ ένα υποδόριο, διαβρωτικό και εν τέλει τραγικό χιούμορ.