Θρήνος στον ΟΦΗ και το ελληνικό ποδόσφαιρο που έχασε έναν σπουδαίο άνθρωπο και προπονητή

Ο Ευγένιος Γκέραρντ, μία από τις μεγαλύτερες μορφές στην ιστορία του ΟΦΗ και του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα, “έφυγε” σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών. Ο Ολλανδός τεχνικός αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια και η κατάστασή του είχε επιδεινωθεί, όπως φάνηκε και στο φιλικό που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του πριν από 1,5 μήνα στο “Γεντί Κουλέ”.

Ο Ολλανδός, ήταν ο μακροβιότερος προπονητής στην Ελλάδα. Ήλθε το 1985 για λογαριασμό του ΟΦΗ και έγινε… Κρητικός καθώς έμεινε στο Ηράκλειο μέχρι το 2000 (κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος το 1987), ενώ εν συνεχεία εργάστηκε στην ΑΕΚ, στον ΑΠΟΕΛ, στον Ηρακλή και στην Παναχαϊκή.

Πως ήρθε όμως το 1985 στον ΟΦΗ; O ίδιος εξηγεί σε άλλη συνέντευξη του «Ήμουν για διακοπές στην Ρουμανία και  Βουλγαρία, όταν τηλεφώνησε ο Καζανάκης στον μάνατζερ μου και ζήτησε να έρθω στην Ελλάδα. Θυμάμαι είχα ένα μικρό αυτοκίνητο το οποίο πήρα και με αυτό έφτασα στην Κρήτη όπου δεν ήξερα κανένα και δεν με ήξερε κανείς. Το ενδιαφέρον υπήρχε από την μέση της προηγούμενης σεζόν. Μου είχαν τηλεφωνήσει και τότε αλλά δεν είχε προχωρήσει η υπόθεση. Τους είχε μιλήσει για μένα ο Τσινός. Ήμουν βοηθός προπονητή στην Ρόντα και ήθελα πολύ να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα μου».

«Όταν πήγα να δω το προπονητικό κέντρο στο Λίντο είδα ένα γήπεδο γεμάτο με χόρτα και πέτρες. Είπα ότι δεν γίνεται να κάνουν προπόνηση οι παίκτες σε αυτό. Εκεί γεννήθηκε η ιδέα να αποκτήσει ο ΟΦΗ ένα σύγχρονο αθλητικό κέντρο. Πήγαμε στην Ελιά να δούμε μια έκταση αλλά τελικά αυτή η υπόθεση δεν προχώρησε. Αργότερα προέκυψε η περιοχή του Σκαφιιδαρά που ήταν γεμάτη σκουπίδια και τελικά εκεί έγινε το ΒΑΚ».

Ο Γκέραρντ βρέθηκε στην τεχνική ηγεσία του ΟΦΗ από το 1985 μέχρι το 2000 και συνέδεσε το όνομά του με τις πιο “χρυσές σελίδες” στην ιστορία του κρητικού συλλόγου. Δημιούργησε ένα ανταγωνιστικό σύνολο που διεκδικούσε υψηλές θέσεις στη βαθμολογία και τίτλους, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 1987, επικρατώντας στα πέναλτι με 3-1 του Ηρακλή του Βασίλη Χατζηπαναγή.

Τη σεζόν 1985-1986, στη δεύτερη χρονιά του στην ομάδα, ο ΟΦΗ τερμάτισε στη 2η θέση του βαθμολογικού πίνακα της Α’ Εθνικής, μόλις πέντε πόντους πίσω από πρωταθλητή Ελλάδας Παναθηναϊκό. Την επόμενη σεζόν τερμάτισε 3ος, πίσω από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Το 1986-1987, ο Γκέραρντ κάθισε στον πάγκο του πρώτου ευρωπαϊκού αγώνα στην ιστορία του ΟΦΗ, στη νίκη με 1-0 επί της Χάιντουκ Σπλιτ στο Κύπελλο UEFA. Στη ρεβάνς, οι Κρητικοί ηττήθηκαν με 1-4 και αποκλείστηκαν.

Το 1993 έγραψε ιστορία, οδηγώντας τους Κρητικούς στην πρόκριση στη φάση των 16 του Κυπέλλου Κυπελλούχων, μετά από νίκη 2-0 στο Ηράκλειο, με την οποία ανέτρεψε την ήττα 0-1 του “Βιθέντε Καλδερόν”.

«Πήγα για λίγους μήνες. Τελικά έμεινα 15 χρόνια”, είχε αποκαλύψει σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του.

Στην ίδια συζήτηση, είχε εξηγήσει τους λόγους που αποχώρησε από τον σύλλογο, υπογραμμίζοντας ότι ουσιαστικά εκδιώχθηκε: “Θέλω να πω ότι δεν έφυγα από τον ΟΦΗ. Με έδιωξαν. Ήθελα να σταματήσω από τη θέση του προπονητή, γιατί σε μια συνάντηση που είχα με τον κ. Βαρδή Βαρδινογιάννη, ο οποίος έκανε το κουμάντο μετά τον θάνατο του Θοδωρή Βαρδινογιάννη, μου είχε πει ότι θα έδινε την ομάδα στον γιο του, τον Τζίγκερ. Εγώ δεν ήμουν σύμφωνος με αυτή την απόφαση, διότι πίστευα ότι ο Τζίγκερ δεν αγαπούσε την ομάδα. Τότε πήρα την απόφαση να σταματήσω να δουλεύω ως προπονητής και να αναλάβω άλλη θέση. Δεν ήθελα ποτέ να φύγω από τον ΟΦΗ, γιατί ήταν η ομάδα μου. Η ζωή μου ήταν στο Ηράκλειο”.

Ο Γκέραρντ λατρεύτηκε σαν θεός από τους φίλους του ΟΦΗ, ενώ μπορεί να έφυγε από τον σύλλογο το 2000, δεν έφυγε και από την Ελλάδα.

Ανέλαβε τεχνικός σύμβουλος στην ΑΕΚ το 2000, ενώ το 2001 πήγε στην Κύπρο για λογαριασμό του ΑΠΟΕΛ. Τον επόμενο χρόνο κάθισε στον πάγκο του Ηρακλή, όπου είχε μία σύντομη θητεία και η τελευταία παρουσία του σε πάγκους ήταν το 2010 στην Παναχαϊκή, που διήρκεσε μόλις δύο μήνες, ενώ ενδιάμεσα διετέλεσε τεχνικός σύμβουλος και σκάουτ της ΑΕΚ.

Επέστρεψε στο Ηράκλειο, όπου έμεινε στο χωριό Ελιά μαζί με την σύζυγο του Κατερίνα.

«Είναι πολύ ωραία στο χωριό. Έχει καλό κλίμα εδώ, καλό φαγητό, όπως και σε όλο το νησί, και καλούς ανθρώπους. Αυτά τα τρία πράγματα μετράνε πάρα πολύ για εμένα. Αν και βλέπω πολλούς, όπως πολιτικούς, να φεύγουν στο εξωτερικό, πραγματικά εμένα δεν μου περνάει με τίποτα από το μυαλό να γυρίσω στην Ολλανδία. Θα μείνω εδώ για πάντα».

Στα χώματα που αγάπησε, άφησε την τελευταία του πνοή. Και σε αυτά θα μείνει για πάντα…