«Ιερό» σαβουάρ βιβρ…

Η μοναδική ευκολία που έχει αυτή η χώρα να εφευρίσκει καινούργια… κοσκινάκια και το ταλέντο της να ιεραρχεί με τόσο ανορθόδοξο τρόπο τις προτεραιότητές της εκπλήσσει και τους πλέον υποψιασμένους.

Μην αναρωτιέστε για την αφορμή της πικρής διαπίστωσης. Αρκεί μία ψύχραιμη ματιά στα θέματα που κυριάρχησαν στην ειδησεογραφία των ημερών για να πεισθείτε.

Την περασμένη Δευτέρα, για παράδειγμα, η αδυναμία Καλογρίτσα να πληρώσει την πρώτη δόση της προκαταβολής για την τηλεοπτική άδεια μας απασχόλησε επί διήμερο, σκιάζοντας την ένταξη της ΕΥΔΑΠ στο Υπερταμείο και τη συγχώνευση… χρεών που θα δούμε μετά από την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων.

Μέχρι που ήρθε η «ιερή διαμάχη» για το μάθημα των θρησκευτικών να σκεπάσει με τη σειρά της όλα τα υπόλοιπα.

Αξίζει, όμως, να δούμε τι ακριβώς συνέβη. Με αφορμή τις εβδομαδιαίες ώρες του μαθήματος και κυρίως το περιεχόμενο των νέων βιβλίων που θα διδαχτούν οι μαθητές του δημοτικού, ξεκίνησε μία διελκυστίνδα μεταξύ υπουργείου Παιδείας και Ελλαδικής Εκκλησία.

Θα αναρωτηθεί κάποιος αν η πολιτεία δύναται να «τεστάρει» το θρησκευτικό συναίσθημα της πλειοψηφίας (όσο εν τέλει αυτή μπορεί να μετρηθεί) ενός έθνους, υποβαθμίζοντας το «εμβληματικό» μάθημα για τις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας.

Διότι, ας μη γελιόμαστε, αυτήν ακριβώς την υποκρυπτόμενη κόντρα βιώνουμε τα τελευταία 24ωρα: τον αν θα πρέπει εν τέλει να διαχωριστούν οι σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας. Κάποιοι έσπευσαν να πουν ότι ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης βρίσκεται σε αποστολή αντιπερισπασμού της κοινής γνώμης από τα πραγματικά προβλήματα.

Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται αλλού… Στην ανάγκη της κυβέρνησης να ξαναβρεί την αριστεροσύνη που έχασε υπογράφοντας το 3ο Μνημόνιο. Στην ανάγκη της να ψελλίσει ένα προοδευτικό (όπως τουλάχιστον εκείνη το εννοεί) αφήγημα ότι καταργεί λ.χ. τον δήθεν «αναχρονιστικό» τρόπο που διδάσκονται τα θρησκευτικά στα σχολεία.

Και στην ικανοποίηση αυτών των επικοινωνιακών κατά βάση αναγκών της η κυβέρνηση βρήκε «πάτημα» στα υβριστικά λεγόμενα ιεραρχών όπως ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, δικαιολογώντας εν μέρει τις απόψεις του υπουργού περί σκοταδιστών.

Κι εδώ είναι το μέγα λάθος της Εκκλησίας. Ότι ανεξαρτήτως της προσφοράς της στο έθνος μοιάζει να ξεχνά πως η θρησκεία και το «πιστεύω» εις έναν –δώδεκα ή κανέναν για κάποιους– Θεό είναι ατομική υπόθεση, που δεν μπορεί στον 21ο αιώνα να αποτελεί αντικείμενο διαμάχης για την εκπαιδευτική κοινότητα.

Υπό αυτό το πρίσμα, καλώς η διδασκαλία των θρησκευτικών που επαναλαμβάνουμε γίνεται σε παιδιά ηλικίας 8, 9 και 10 ετών επικεντρώνεται στα κοινά στοιχεία που ενώνουν τους ανθρώπους διαφορετικών θρησκειών και δεν τονίζεται η υπεροχή –όπως θα ήθελε πιθανότατα η Εκκλησία– του Ορθόδοξου δόγματος έναντι των άλλων.

Αυτά όμως είναι τα παιδιά που σε κάποια χρόνια από σήμερα θα πάρουν την Ελλάδα από το χέρι για να τη βγάλουν στο ξέφωτο. Κι επειδή η Πολιτεία και η ελληνική Εκκλησία έχει την τύχη να έχει στην κεφαλή της έναν άξιο και χαμηλών τόνων ιεράρχη που σέβεται τον διάλογο, ας τον «εκμεταλλευτούν» ως ποιμένα.

Έναν φωτισμένο δάσκαλο που εκτός από τα θρησκευτικά θα αγωνιστεί να μπει στα σχολεία το μάθημα του… σαβουάρ βιβρ, ώστε οι μετέπειτα πολίτες – ψηφοφόροι –  πολιτικοί που θα βγουν από το ελληνικό σχολείο, να ξέρουν καλύτερα ελληνικά και να είναι κοσμιότεροι του κυρίου Πολάκη, να τηρούν τις υποσχέσεις τους και να σέβονται-αγαπάνε τον πλησίον τους συμπεριφερόμενοι αναλόγως…

(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της ΑΠΟΨΗΣ το Σάββατο 1 Οκτωβρίου)