Μαύρη πέτρα πίσω τους…

Στην κοινοβουλευτική συζήτηση της Πέμπτης για την ψήφιση της απλής αναλογικής, σε μια αποστροφή του λόγου του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είπε για τους περίπου 1.000.000 Έλληνες του εξωτερικού στους οποίους θα πρέπει να δοθεί δικαίωμα ψήφου. Στην απάντησή του, ο πρωθυπουργός έκανε ρελάνς αναφερόμενος στη νεολαία, την οποία ο ίδιος και το κόμμα του την ονειρεύονται ενεργό συμμέτοχο στα κοινά.

Κατά μία τραγική σύμπτωση αυτές οι δύο κατηγορίες, οι εκτός χώρας Έλληνες και οι νέοι, πρωταγωνιστούν σε μια αποκαρδιωτική ως προς τα αποτελέσματά της έρευνα που διενήργησε πρόσφατα ο διεθνής μη κερδοσκοπικός οργανισμός στήριξης της επιχειρηματικότητας, Endeavor Greece. Τι λέει αυτή η έρευνα; Ότι από τον Ιανουάριο του 2008 μέχρι και σήμερα εκτιμάται ότι έφυγε από την Ελλάδα ανθρώπινο κεφάλαιο μεταξύ 350.000 ατόμων (εκτίμηση Endeavor) έως και 427.000 (εκτίμηση Τράπεζας της Ελλάδος).

Με βάση τους υπολογισμούς της Endeavor, οι παραπάνω Έλληνες «μετανάστες», οι οποίοι είναι κυρίως άτομα ανώτερης ή/και ανώτατης εκπαίδευσης, συνεισφέρουν ετησίως 12,9 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ των χωρών υποδοχής (κυρίως Γερμανία και Βρετανία) και 9,1 δισ. ευρώ σε φορολογικά έσοδα (τα 7,9 δισ. ευρώ σε φόρους εισοδήματος και εισφορές και τα 1,2 δισ. ευρώ σε ΦΠΑ).

Αθροιστικά, δηλαδή, από το 2008 μέχρι και σήμερα αυτοί οι Έλληνες παρήγαγαν στις νέες «πατρίδες» τους περισσότερα από 50 δισ. ευρώ ΑΕΠ. Ακόμη πιο εντυπωσιακά γίνονται τα νούμερα αν αναλογιστεί κάποιος ότι, μεταξύ όλων των εξαγόμενων «προϊόντων» της χώρας, το ανθρώπινο δυναμικό κατέχει την πρώτη θέση σε αξία με 12,9 δισ. ευρώ. Ακολουθούν τα προϊόντα πετρελαίου (€7,2 δισ.), τα προϊόντα αλουμινίου (€1,3 δισ.), τα φάρμακα (€0,7 δισ.), το ελαιόλαδο (€0,5 δισ.), τα ψάρια, οι ελιές, τα προϊόντα καπνού, τα πληροφοριακά συστήματα και τα τυροκομικά προϊόντα με €0,4 δισ., το βαμβάκι και τα ροδάκινα (€0,3 δισ.). Η ειδοποιός διαφορά; Ότι ενώ στις εξαγωγές κλασικών προϊόντων το παραγόμενο εισόδημα επιστρέφει στην πατρίδα, η δραστηριότητα των Ελλήνων του εξωτερικού ωφελεί κατά κύριο λόγο τις χώρες υποδοχής.

Αν, τέλος, συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος έχει ξοδέψει κατά προσέγγιση περί τα  8 δισ. ευρώ για την εκπαίδευση αυτών των ανθρώπων, η κατάσταση είναι μάλλον για κλάματα.

Ερώτηση κρίσεως: Υπάρχει δυνατότητα αναστροφής της τάσης; Η απάντηση εξίσου αποκαρδιωτική. Το πιθανότερο «όχι», καθώς για να συμβεί αυτό θα πρέπει να υπάρξουν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης ώστε οι υγιείς εταιρείες να απορροφήσουν αυτό το δυναμικό ή οι ίδιοι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης να επιτρέψουν σε αυτό το δυναμικό να «στήσει» δικές του εταιρείες πίσω στην πατρίδα αξιοποιώντας την εμπειρία και τις γνώσεις που απέκτησε στο εξωτερικό.

Όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα τού 2016, η οποία απέχει 42 χρόνια από την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Σαράντα δύο χρόνια που κάτι κάναμε πολύ λάθος και αν για κάτι πρέπει να απολογηθεί η γενιά της Μεταπολίτευσης, δεν είναι το κόψιμο των μισθών.  Παραφράζοντας τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα πρέπει να απολογηθεί όχι τόσο για τις σκληρές και άδικες πράξεις των κακών ανθρώπων, όσο για την απαράδεκτη απραξία ενός πολιτικού συστήματος που έβλεπε πλοία και τρένα να περνούν. Γιατί η χώρα που οι παππούδες της ήρθαν πρόσφυγες και οι πατεράδες της έγιναν μετανάστες «σπρώχνει» τώρα και τα εγγόνια της στην ξενιτιά. Και δεν θα φταίνε αυτά, αν ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους…