Μετακινήσεις οπαδών: Είναι το ορθό, αλλά όχι το σοφό
Την ώρα που το ελληνικό ποδόσφαιρο πασχίζει να εξυγιανθεί και προσπαθεί να κάνει οργανωτικά βήματα βελτίωσης, ο Γιώργος Βασιλειάδης, με τη στήριξη ορισμένων λαοφιλέστατων ΠΑΕ, δείχνει διάθεση να υπηρετήσει τον ορθόν του πράγματος, δηλαδή την επιστροφή στις εποχές που τα γήπεδα γέμιζαν από φίλους και των δύο ομάδων.
Το ορθό, το κανονικό και το αυτονόητο δεν συμβαδίζουν πάντα με το σοφό, όμως. Είναι η ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία και το οπαδικό κίνημα της χώρας μας, όποιο κι αν είναι αυτό, ότι κι αν πρεσβεύει, έτοιμοι να δεχθούν αυτή την επιστροφή στο κανονικό ποδόσφαιρο του παρελθόντος;
Το ιστορικό της παρουσίας των οπαδών στα ελληνικά γήπεδα
Οι μεγάλοι ελληνικοί σύλλογοι δεν έγιναν μεγάλοι στην πορεία. Από το 1930 κιόλας, είχαν τεράστιο έρεισμα και η ο φίλος της μίας ομάδας δακτυλοέδειχνε τον άλλο κοροϊδευτικά. Ντέρμπι διακόπτονταν λόγω εισβολής οπαδών και έξω από τα γήπεδα υπήρχαν επεισόδια. Αυτή η συμπεριφορά περιορίστηκε κάπως τα επόμενα χρόνια, οι παγκόσμιοι και εμφύλιοι πόλεμοι δεν ευνοούσαν οπαδικά πάθη, μέχρι που τη δεκαετία του ’60 το ενδιαφέρον του Έλληνα για το ποδόσφαιρο αυξήθηκε κατακόρυφα. Εκείνη την εποχή, όμως και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70, επεισόδια δεν υπήρχαν. Το αντίθετο μάλιστα. Οι φίλοι των ομάδων γίνονταν πολλές φορές «ένα» στην κερκίδα, είτε για να «εκνευρίσουν» τη χούντα, είτε επειδή πίστευαν πως οι ομάδες τους κοροϊδεύουν. Τα γήπεδα ήταν γεμάτα και ο κόσμος πήγαινε ακόμη και με διακριτικά σε εκτός έδρας παιχνίδια σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Εκεί κοντά στο 1980 η νέα γενιά Ελλήνων, ίσως λίγο πιο καλοθρεμένη, άρχισε να βγάζει επιθετικά γούστα στα γήπεδα. Σιγά – σιγά καταργήθηκε το «έθιμο των ανάμικτων εξεδρών» και όσοι οπαδοί ήθελαν να φέρουν διακριτικά ή να φωνάζουν υπέρ της ομάδας τους, περιορίζονταν σε συγκεκριμένες θύρες. Το ποδόσφαιρο είχε γίνει επαγγελματικό και ή άνεση με την οποία διοικήσεις μεγάλων σωματείων «έκλεβαν» παίκτες ινδάλματα των σπουδαίων αντιπάλων, φούντωνε τα πάθη. Η συνθηματολογία έγινε χυδαία και οι φανατικοί οπαδοί είχαν πια αρκετό χαρτζιλίκι για εκδρομές σε όλη την Ελλάδα.
Τα επόμενα χρόνια ήταν δραματικά. Τα γήπεδα δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις, οι οπαδοί μετέβαιναν εφοδιασμένοι με επικίνδυνα όπλα, φωτοβολίδες και καπνογόνα, τα ματς διακόπτονταν, και οι επιχειρήσεις της αστυνομίας ήταν ανεκδιήγητες. Θρηνήσαμε νεκρούς, άνθρωποι τραυματίστηκαν βαριά και έμειναν ανάπηροι.
Πριν από δέκα χρόνια περίπου και αφού μέχρι τότε γίνονταν μεμονωμένες απαγορεύσεις, αποφασίστηκε το οριστικό «πάγωμα». Η ΠΑΕ δεν υποχρεούνται να δίνουν εισιτήρια, η αστυνομία δεν υποχρεώνεται από την πολιτεία να καταστρώνει σχέδια μετακινήσεων και όχι μόνο αυτό, μπορεί να θέσει βέτο σε μετακινήσεις ακόμη κι αν συμφωνούν οι δύο ΠΑΕ.
Να σημειώσουμε ότι η απαγόρευση μετακίνησης οργανωμένων οπαδών δεν εξημέρωσε τα πλήθη. Μάλιστα, μία τάση ισχυρίζεται πως οι οπαδοί ψάχνουν αιτίες και αφορμές να «σκοτωθούν» με φόντο συμβάντα μικρότερης δημοφιλίας (βόλεϊ γυναικών, πόλο κ.α.), αφού δεν μπορούν να βρεθούν στα μεγάλα γήπεδα ποδοσφαίρου. Επίσης, έχει αποδειχθεί πολλάκις πως δε χρειάζεται πάντα η παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων για να γίνουν επεισόδια σε ένα γήπεδο…
Εννοείται πως η όλη κουβέντα δεν γίνεται για τα ματς μικρής επικινδυνότητας, αφού πολλές ΠΑΕ επιτρέπουν φιλοξενούμενους οπαδούς μεγάλων ομάδων, αλλά για τα ντέρμπι και για τα παιχνίδια μεταξύ ομάδων από την ίδια πόλη.
Είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο;
Ο Γιώργος Βασιλειάδης θεωρεί ότι το «φρούτο ωρίμασε» και πως του χρόνου τα ντέρμπι (που θα είναι και πολλά περισσότερα) μπορούν να διεξαχθούν με οπαδούς και των δύο ομάδων. Να το δούμε στην πράξη… Πρέπει να μελετηθούν πολλά πράγματα, από τον Αύγουστο η Ελληνική Αστυνομία θα πρέπει να ξεσκονίσει τις παλιότερες επιχειρήσεις της. Μιλάμε για μία κατάσταση που στην Αθήνα θα γίνονται προσυγκεντρώσεις 2.500 οπαδών περίπου 4-5 ώρες πριν από τον αγώνα, τροποποιήσεις σε δρομολόγια αστικών συγκοινωνιών, θα κλείνουν δρόμοι και θα πρέπει ο κόσμος να φτάνει ομαλά στο εκτός έδρας γήπεδο, αλλά να υπάρχει και ασφάλεια στην επιστροφή.
Πρέπει επίσης οι συμπεριφορά των αρχών προς τη μερίδα των φιλοξενούμενων φιλάθλων να μην είναι προκλητική και βιαστική, διότι πλέον οι θύρες έχουν τουρνικέ και να υπάρξει σπουδή όσον αφορά στην τακτική της παρουσίας των αστυνομικών εντός των γηπέδων, στα «νεκρά σημεία» των εξεδρών.
Στο καταστατικό της Super League πρέπει επίσης να προβλεφθούν οι τιμωρίες και η λειτουργίες των καμερών να μην είναι για το θεαθήναι. Αν φύγουν δύο φονικές φωτοβολίδες με στυλό από την εξέδρα των φιλοξενούμενων και αυτό εξαγριώσει το αντίπαλο πλήθος και αρχίσουν απωθήσεις με τους φορτωμένους με γκλομπ αστυνομικούς, ποιος θα τιμωρηθεί; Η έδρα; Η φιλοξενούμενη ομάδα; Η αστυνομία λόγω ελλιπούς ελέγχου;
Η περσινή αποκαρδιωτική εικόνα στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας σίγουρα δεν τιμά το ποδόσφαιρό μας. Ήταν, όμως, το φυσικό επακόλουθο. Όταν απαγορεύσεις τη μετακίνηση των οπαδών της μίας ομάδας, κάποια στιγμή θα απαγορεύσεις και της άλλης. Αν αυτός ο τελικός ήταν ο πάτος, τότε σίγουρα οι σκέψεις για την άρση της απαγόρευσης των μετακινήσεων έχει μία βάση. Ωστόσο, πρέπει να γίνει αυτό με μεγάλη ωριμότητα.