Μπλοκάρει η Κομισιόν τη μείωση της τιμής ρεύματος

Στο περιθώριο του πρόσφατου Συμβουλίου Υπουργών Ενέργειας εκφράστηκαν σοβαρές ενστάσεις για τη μείωση της τιμής του ρεύματος από τη ΔΕΗ προς τις βιομηχανίες, με τον τρόπο που αυτή αποφασίστηκε από το ελληνικό Δημόσιο κατά την πρόσφατη Γενική Συνέλευση της ΔΕΗ. Η εξέλιξη αυτή ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που λέγαμε από την πρώτη στιγμή που ελήφθη η απόφαση στην Γ.Σ. της ΔΕΗ, ότι δηλαδή η μείωση της τιμής του ρεύματος προς τις βιομηχανίες σε επίπεδο κάτω από το κόστος της ΔΕΗ αποτελεί παράνομη κρατική ενίσχυση. Αυτό δεν το λέγαμε γιατί έχουμε κάτι κατά των βιομηχανιών, κάθε άλλο, αλλά πολύ απλά γιατί τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στον χώρο της ενέργειας και κάποια πράγματα, που «όλως τυχαίως» αφορούν την εταιρεία ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ του κ. Μυτιληναίου είναι πραγματικά εξόφθαλμα.

Από το 2009 και μετά έχουμε ένα μπαράζ διαπλοκών, μεθοδεύσεων και αποφάσεων υπέρ της ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ, στις οποίες εμπλέκονται κουμπάροι, καρεκλοκένταυροι της ΔΕΗ και της ΡΑΕ και δικαστές με καθ’ υπέρβαση εξουσίας αποφάσεις, την ίδια ώρα που οι εκάστοτε πολιτικοί προϊστάμενοι της ΔΕΗ σφύριζαν αδιάφορα, για να μην πούμε ότι κάποιες φορές τους έκλειναν και το μάτι.

Για πρώτη φορά το 2009, επί διοίκησης Τάκη Αθανασόπουλου στη ΔΕΗ, η ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ σταμάτησε να πληρώνει τους λογαριασμούς ρεύματος με σκοπό να σύρει τη ΔΕΗ σε διαπραγματεύσεις. Η ΔΕΗ λοιπόν αφελώς(;) αντί να καταγγείλει άμεσα τη σύμβαση προμήθειας ρεύματος στην ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ, η οποία ήταν τότε η μοναδική βιομηχανία που δεν πλήρωνε τους λογαριασμούς της και που είχε ήδη και δική της μονάδα ηλεκτροπαραγωγής για να καλύψει τις ανάγκες της, όχι μόνο συνέχισε να την προμηθεύει με ρεύμα, αλλά και δέχτηκε αντί των ελληνικών δικαστηρίων να πάνε στη Διαιτησία για να λύσουν τις διαφορές τους. Αυτή ήταν και η αρχή της «περιπέτειας» για τη ΔΕΗ, η οποία μέχρι το τέλος του 2013 της έχει στοιχίσει πάνω από 140 εκατομμύρια ευρώ.

Στην πορεία είχαμε ένα «κούρεμα» του χρέους το 2010 κατά 25 εκατομμύρια ευρώ, μετά επιδότηση επιτοκίου για την αποπληρωμή του υπόλοιπου χρέους, εν συνεχεία μια παράνομη προσωρινή διαταγή από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών (η οποία μόλις πρόσφατα ανακλήθηκε), για να φτάσουμε τελικά τον περασμένο Νοέμβριο στην έκδοση της –κραυγαλέα παράνομης– διαιτητικής απόφασης της ΡΑΕ, με την οποία η ΔΕΗ ζημιώθηκε κατά σχεδόν 110 εκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα, όπως αποδείχτηκε, η Διαιτησία αυτή εκτός από παράνομη ήταν και στημένη, αφού η απόφαση βγήκε με πλειοψηφία 2-1, με τους δύο διαιτητές της πλειοψηφίας, ο μεν πρώτος να είναι κουμπάρος διευθυντή του Μυτιληναίου, ο δε δεύτερος να αποτελεί τον ορισμό του μη αμερόληπτου, αφού ως μέλος της ΡΑΕ είχε ψηφίσει θετικά (δηλαδή υπέρ) σε όλα ανεξαιρέτως τα θέματα της ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ.

Τι έκανε το ελληνικό Δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια; Απολύτως τίποτα. Άφηνε το θέμα να διογκώνεται, δίνοντας κάθε φορά προφορικές μόνο εντολές ως απάντηση στις επιστολές που έστελνε η ΔΕΗ (παράδειγμα η επιστολή προς τον τότε υπουργό ΥΠΕΚΑ Γ. Παπακωνσταντίνου, με αφορμή την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την παράνομη κρατική ενίσχυση της ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ).

Προφανώς είδε και αποείδε η ΔΕΗ και τελικά συγκάλεσε Γενική Συνέλευση, έτσι ώστε το Δημόσιο ως μέτοχος πλειοψηφίας από τη μια μεριά, αλλά και ως υπεύθυνος για τη χάραξη της ενεργειακής και της βιομηχανικής πολιτικής από την άλλη, να αναγκαστεί να λάβει θέση. Τι έκανε το Δημόσιο κατά τη γνώμη μας σε αυτή τη Γενική Συνέλευση; Πέταξε την μπάλα στην εξέδρα, πιθανώς και λόγω των επικείμενων εκλογών του Μαΐου, αφού αποφάσισε να επιβάλει στη ΔΕΗ να πουλά ρεύμα στην ενεργοβόρο βιομηχανία, και συγκεκριμένα σε ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ, ΛΑΡΚΟ και χαλυβουργίες, σε τιμές κάτω του κόστους. Γιατί λέμε ότι πέταξε την μπάλα στην εξέδρα; Γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι πώληση σε τιμές κάτω του κόστους αποτελεί παράνομη κρατική ενίσχυση και κάποια στιγμή είτε οι βιομηχανίες θα αναγκαστούν να επιστρέψουν εφάπαξ και εντόκως όλα τα λεφτά της ενίσχυσης (και αυτό θα είναι τότε ακόμη μεγαλύτερο πλήγμα στη βιωσιμότητά τους), είτε η χώρα μας (δηλαδή όλοι εμείς οι φορολογούμενοι) θα πληρώσει η ίδια ένα σημαντικότατο πρόστιμο. Φαίνεται όμως ότι όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ η Κομισιόν δεν αφήνει την μπάλα στην εξέδρα αλλά την ξαναγυρίζει άμεσα στο γήπεδο, αναγκάζοντας την κυβέρνηση και συγκεκριμένα το ΥΠΕΚΑ να αναλάβει πραγματικά τις ευθύνες του.

Γενικά πάντως στο θέμα της ελάφρυνσης του κόστους του ρεύματος, ιδίως προς τις βιομηχανίες, ΡΑΕ και ΥΠΕΚΑ παίζουν την κολοκυθιά προτείνοντας συνεχώς μέτρα (διακοψιμότητα, τιμολόγια κάτω τους κόστους) που γνωρίζουν ότι αργά ή γρήγορα θα μπλοκαριστούν από τις Βρυξέλλες. Αντίθετα, αν είχαν πραγματική πρόθεση να βοηθήσουν τη βιομηχανία, το πιο απλό πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν θα ήταν να πάρουν πίσω τον τελείως αδικαιολόγητο διπλασιασμό της αμοιβής των ΑΔΙ (Αποδεικτικών Διαθεσιμότητας Ισχύος) των μονάδων φυσικού αερίου, που ΡΑΕ και ΥΠΕΚΑ αποφάσισαν μόλις τον περασμένο Ιούλιο. Η ανάκληση αυτή θα μείωνε άμεσα και χωρίς ανάγκη έγκρισης από την Κομισιόν, ή από οποιονδήποτε άλλο, το κόστος της ΔΕΗ κατά 110 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, δηλαδή τα διπλάσια από όσα θα πάρει (αν πάρει) η βιομηχανία από την απόφαση της Γ.Σ. για τα τιμολόγια κάτω του κόστους. Και βέβαια το ποσό αυτό θα μπορούσε να μοιραστεί και στις μικρότερες βιομηχανίες που ναι μεν έχουν και μικρότερες καταναλώσεις, πλην όμως αντιμετωπίζουν τα ίδια ή και μεγαλύτερα προβλήματα βιωσιμότητας.

Αλλά βλέπετε, από αυτά τα 110 εκατομμύρια τον χρόνο, τα μισά πάνε στον κ. Μυτιληναίο με άλλη ιδιότητα, αυτήν του ιδιώτη ηλεκτροπαραγωγού, και δεν θέλουν να    του τα κόψουν. Έτσι σχεδιάζουν και προτείνουν διάφορες άλλες σύνθετες λύσεις, ενώ έχουν μπροστά τους την απλή και εύκολη. Πώς λέει όμως η παροιμία; Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει.

«Α»

ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ: «Τα δικά σας δικά μας και τα δικά μας δικά μας»

Τη γνωστή παροιμία φαίνεται ότι υιοθετεί η ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ στο θέμα της επιστροφής στη ΔΕΗ της παράνομης κρατικής ενίσχυσης ύψους περίπου 22 εκατ. ευρώ (17,4 εκατ. ευρώ πλέον τόκων), χρήματα τα οποία πρέπει να πληρώσει άμεσα μετά την πρόσφατη σχετική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών.

Όπως πληροφορούμαστε λοιπόν, παρά το ότι κοινοποιήθηκε από τη ΔΕΗ στην ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ η απόφαση του δικαστηρίου, η τελευταία προσχώρησε για άλλη μια φορά στο κίνημα «Δεν Πληρώνω» και αρνείται κατηγορηματικά να πληρώσει τα 22 εκατομμύρια, χωρίς οποιαδήποτε δικαιολογία.

Έτσι είναι. Όταν τη βολεύουν την ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ οι δικαστικές ή οι διαιτητικές αποφάσεις, τότε είναι ιερές και πρέπει όλοι να τις ακολουθούν ευλαβικά – όταν όμως δεν τη βολεύουν, τότε πολύ απλά τις πετά στο καλάθι των αχρήστων. Το ερώτημα στην περίπτωση αυτή είναι τι κάνει η ΔΕΗ, η οποία στην περίπτωση της διαιτητικής απόφασης της ΡΑΕ, ασχέτως της αίτησης ακύρωσης την οποία υπέβαλε εν συνεχεία, στην πράξη την έκανε αποδεκτή και έσπευσε να την τακτοποιήσει λογιστικά.

«Α»

Η ΔΕΗ έχει πετύχει το χαμηλότερο κόστος λιγνίτη

Η ΔΕΗ διαθέτει έναν ακόμα κρυφό άσο στο μανίκι της. Πρόκειται για μελέτη την οποία εκπόνησε ο Μάριος Λεονάρδος, διευθυντής Σχεδιασμού και Απόδοσης Ορυχείων τής Επιχείρησης, η οποία συγκρίνει το κόστος τού λιγνίτη της ΔΕΗ με το αντίστοιχο λιγνιτωρυχείων τού εξωτερικού. Με βάση αυτά τα δεδομένα, η Επιχείρηση μπορεί να αποδείξει ότι συγκρινόμενη με αντίστοιχες εταιρείες του εξωτερικού έχει πετύχει το χαμηλότερο πλήρες κόστος λιγνίτη, παρά το γεγονός ότι κάποιοι θέλουν να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το αντίθετο.

Ο πλέον ενδιαφέρων δείκτης είναι το κόστος των εκσκαφών, το οποίο περιλαμβάνει όλα τα επιμέρους κόστη των διαφόρων φάσεων της εργασίας (εκσκαφή, φόρτωση, μεταφορά και απόθεση), καθώς και των υποστηρικτικών δραστηριοτήτων (γραμματείες, λογιστήρια, τοπογράφοι κ.τ.λ.). Τα λιγνιτωρυχεία τής ΔΕΗ επιτυγχάνουν ανάλογο έως πολύ χαμηλότερο κόστος εκσκαφών σε σχέση με λιγνιτωρυχεία άλλων χωρών. Σύμφωνα με την έκθεση Λεονάρδου, εξάγεται το συμπέρασμα ότι η Επιχείρηση, μολονότι εκμεταλλεύεται τα διεθνώς δυσμενέστερα κοιτάσματα, επιτυγχάνει το χαμηλότερο κόστος εξόρυξης λιγνίτη και συνεπώς εξασφαλίζει τη φθηνότερη παραγωγή KWh για τους καταναλωτές, τόσο τους μικρούς όσο και τους μεγάλους. Συνεπώς, η Επιχείρηση μπορεί πλέον να πείσει ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου όσοι πιέζουν για μειώσεις στην τιμή της KWh με την απαίτηση πως μπορεί να συμπιεστεί το κόστος λιγνίτη υπό τις παρούσες συνθήκες.