«Μόνο το ΔΝΤ μπορεί να λύσει το ελληνικό πρόβλημα»

 Mόνη «σωτηρία» για την Ελλάδα είναι το ΔΝΤ. Αυτό τόνισε η Wall Street Journal η οποία επικεντρώνεται στα όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας.

Ειδικότερα, ο δημοσιογράφος Σάιμον Νίξον κρίνει για άλλη μια φορά το πρόβλημα της Ελλάδας επί τη βάσει πραγματιστικών δεδομένων και αποφαίνεται: το πρόβλημα της κρίσης χρέους στην Ελλάδα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο αυστηρό θα είναι το ΔΝΤ και από το πόσο θα θελήσει να επιβάλει τους κανόνες του.

Με νέο άρθρο του στη Wall Street Journal, αναφέρει πως η μεγαλύτερη λάθος εκτίμηση στην οποία προχώρησε η ελληνική κυβέρνηση ήταν η πεποίθησή της πως η λύση για την κρίση χρέους της βρισκόταν στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες ή τη Φρανκφούρτη.

Πέρασε ένα ολόκληρο τρίμηνο αποπαίρνοντας τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την ΕΚΤ και μόλις την προηγούμενη εβδομάδα μετατόπισε τη δράση της εκεί που έπρεπε εξαρχής να συντελείται: στην Ουάσιγκτον, και αυτό διότι το «κλειδί» στη συμφωνία είναι το ΔΝΤ.

Ο Νίξον θυμίζει πως το ΔΝΤ ήταν εκείνο που έφερε το 2010 τα προγράμματα διάσωσης στην Ευρωζώνη, ένεκα της τεχνογνωσίας που διέθετε, της αυστηρότητας των κανόνων που το διέπουν και της ανεξαρτησίας που απολαμβάνει.

Καίτοι η απόφαση ήταν αμφιλεγόμενη, καθώς η Ευρώπη θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να λύνει μόνη της τα προβλήματά της, τελικά, η παρουσία του ΔΝΤ έγινε πολιτικά απαραίτητη. Κοινώς: δίχως το ΔΝΤ, καμία συμφωνία δεν μπορεί να επιτευχθεί.

«Το Βερολίνο κρύβεται πίσω από το ΔΝΤ. Οι Γερμανοί αξιωματούχοι λένε πως δεν ήταν αυτοί που έφτιαξαν τα προγράμματα διάσωσης, αλλά το ΔΝΤ. Το μήνυμα που στέλνει η Γερμανία είναι ότι μόνο το ΔΝΤ διαθέτει τις τεχνικές δεξιότητες για να αναλύσει το δημοσιονομικό αντίκτυπο των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα. Έτσι, αν μια συμφωνία είναι καλή για την Ουάσιγκτον, τότε θα είναι και για το Βερολίνο».

Από την άλλη, η κατάσταση στην Ελλάδα τεστάρει και τις αντοχές και την αξιοπιστία του ΔΝΤ που λαμβάνει χρηματοδότηση από 188 μέλη, μεταξύ των οποίων και κάποιες φτωχές χώρες του κόσμου.

Άρα, όταν πρόκειται να δανείσει χρήματα, θα πρέπει να είναι σίγουρο πως το βάρος του χρέους προς τον δανειολήπτη θα είναι βιώσιμο και αυτός θα έχει πρόσβαση στις αγορές. Το ΔΝΤ θεωρεί εαυτόν ως το βασικό παράγοντα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Αυτό μπορεί να κάνει τη ζωή πιο περίπλοκη από τη στιγμή που ασχολείται με ένα μέλος της Ευρωζώνης και συγκεκριμένα την Ελλάδα.

Παρόμοια δέσμευση

Το 2010, το ΔΝΤ συμφώνησε για το πρώτο πρόγραμμα διάσωσης προς την Ελλάδα παρά το γεγονός ότι υπήρξαν βαθιές ανησυχίες από μέλη του συμβουλίου του ως προς την ικανότητα της χώρας να αντέξει το βάρος του χρέους της. Τώρα το Ταμείο βρίσκεται σε μια παρόμοια δέσμευση.

Έχει δανείσει χρήματα και θα παραμείνει σταθερό στην άρνησή του να δώσει άλλα χρήματα, όσο δεν ολοκληρώνονται οι μεταρρυθμίσεις της Αθήνας. Το έκανε με την προηγούμενη κυβέρνηση, θα το κάνει με την παρούσα, αναφέρει ο Νίξον.

Και συμπληρώνει: «Φαίνεται, ωστόσο, πως το ΔΝΤ έχει κάνει πίσω κατά μια έννοια. Αναγκάστηκε να δεχθεί πως το χρέος της Ελλάδας προς το Ταμείο δεν είναι ξεχωριστό από το αντίστοιχο προς την Ευρωζώνη. Αυτό, όμως, οδηγεί σε ένα κίνδυνο χρεοκοπίας που κανείς δεν θέλει.

Γι’ αυτό και την προηγούμενη εβδομάδα αποφάσισε να εξορθολογικεύσει τα αιτήματά του. Αυτό αποτελεί μια σημαντική κίνηση.

Η Ελλάδα πρέπει να συμφωνήσει σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις στους φόρους και τις συντάξεις, αλλά επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει πριν από τα μέσα του επόμενου μήνα, υπάρχει ανησυχία μεταξύ των αξιωματούχων ως προς το δεσμευτικό χρονικό διάστημα που υπάρχει μπροστά τους. Ακόμη κι έτσι, όμως, τοπ ΔΝΤ δεν θα χαμηλώσει τον πήχη της ελληνικής υπόθεσης».

Όλα τα μάτια στην Ουάσιγκτον

Το Ταμείο πρέπει να ικανοποιήσει τους μετόχους του και να δηλώνει πως το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, άρα θα λάβουν τα χρήματά τους πίσω. Το κενό χρηματοδότησης θα ανοίξει μέσω του συνδυασμού ενός μειωμένου προγράμματος μεταρρυθμίσεων και του αντίκτυπου που θα έχουν οι πολιτικές αναταραχές στην Ελλάδα. Έτσι, το ελληνικό χρέος θα χρειαστεί σημαντική αναδιάρθρωση, κάτι που η Ευρωζώνη δεν θέλει με τίποτα.

Ο Νίξον καταλήγει στο διά ταύτα: «Πολλά μπορεί τότε να εξαρτηθούν από το πόσο αυστηρά το ΔΝΤ θα αποφασίσει να επιβάλει τους δικούς του κανόνες για τη βιωσιμότητα του χρέους.

Θα απαιτήσει από την Ευρωζώνη να παίξει τον ρόλο της στην επίλυση της κρίσης, με τον κίνδυνο ότι αυτή θα αρνηθεί, αφήνοντας την Ελλάδα σε αδυναμία να πληρώσει τα χρέη της; Ή θα υποκύψει στις πολιτικές της Ευρωζώνης, όπως έκανε και το 2010, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο ότι το δράμα στην Ελλάδα θα τραβήξει σε μάκρος; Όλα τα μάτια θα πρέπει να είναι στραμμένα στην Ουάσιγκτον».