Νίκος Γκέλια: Από τις Κάννες στο Vault

Για την Οδύσσεια του… Οδυσσέα έγραψε το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων με την ευκαιρία της προβολής το 2014 στο Φεστιβάλ των Καννών της ταινίας του Πάνου Κούτρα «Xenia» –ταινία που σημείωσε μεγάλη επιτυχία διεθνώς– παίρνοντας συνέντευξη από τον νεαρό ηθοποιό Νίκο Γκέλια, ή Οδυσσέα στην ταινία, μη φειδόμενο διθυραμβικών σχολίων για το κόκκινο χαλί που δικαίως περνούσε ο εκ Τιράνων προερχόμενος και στην Ελλάδα μεγαλώνοντας και δημιουργώντας πλέον Νίκος Γκέλια. Ο νεαρός ηθοποιός ωστόσο συνέχισε τον δρόμο του στο θεατρικό σανίδι που ασυνείδητα ίσως είχε χαράξει από παιδί. Συνεργάζεται χωρίς κενά με τον Πολυχώρο Vault, έναν χώρο «αγάπης και οικογένειας», όπως ο ίδιος τον χαρακτηρίζει στη συνέντευξη που μας παραχώρησε. Φέτος τον βρίσκουμε σε δύο παραστάσεις: «Curing room» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, και «Οθέλλος: ο μαύρος της Βενετίας» σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Μπρατάκου και Αλέξανδου Αχτάρ. Και οι δύο παραστάσεις πηγαίνουν από sold out σε sold out, με τον Νίκο Γκέλια πανευτυχή για την επιτυχία τους.

Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου

Ποιες οι πρώτες εντυπώσεις σας από την εγκατάστασή σας στην Ελλάδα και ποιες οι πρόσφατες ζώντας πλέον και δημιουργώντας εδώ;

«Όταν ήρθα στην Ελλάδα ήμουν μόλις πεντέμισι ετών και δεν αντιλαμβανόμουν πολλά πράγματα. Χαρά, ελπίδα και διάθεση για να ζήσω με την οικογένειά μου κάπου καλύτερα! Τώρα η Ελλάδα είναι ο τόπος μου, οι φίλοι μου, οι σχέσεις μου και γενικά τα όνειρά μου που πραγματοποιούνται. Σίγουρα δεν είναι όλα εύκολα, αλλά για μένα κυρίαρχο συναίσθημα είναι το πείσμα για ζωή, η κινητήρια δύναμη που μου δίνει ενέργεια να αντιμετωπίζω τα δύσκολα».

Πότε και πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

«Δεν γνωρίζω ακριβώς, καθώς έκανα θέατρο από το δημοτικό μέχρι που αποφοίτησα από το λύκειο. Έτσι, δεν αντιλήφθηκα πότε ακριβώς με πήρε στην αγκαλιά του αυτός ο υπέροχος κόσμος».

Ήσαστε μόνο 22 χρόνων όταν πρωταγωνιστήσατε στην ταινία «Xenia» του Πάνου Κούτρα. Πώς επιτεύχθηκε αυτό;

«Ήταν εντελώς τυχαίο. Με κάλεσαν από μια εταιρεία κάστιν που είχε αναλάβει την ταινία, διότι έψαχναν ηθοποιό από την Αλβανία που να τραγουδά κιόλας. Καθώς πληρούσα τα περισσότερα από αυτά που ζητούσαν, με κάλεσαν, έκανα πολλά castingcalls μέχρι την τελική επιλογή μου από τον σκηνοθέτη, και εκεί είναι που σταματά η τύχη και αρχίζει η δουλειά!»

Δηλαδή, χρειάζεται και η τύχη πέρα από το ταλέντο, σωστά;

«Σίγουρα! Το αν θα ευδοκιμήσει αυτό είναι πλέον δική σου επιλογή». 

Γνωρίζατε εξ αρχής ότι θα συμμετείχατε ως ηθοποιός στο Φεστιβάλ των Καννών;

«Όχι, αυτό δεν το γνωρίζεις όταν κάνεις μια ταινία, διότι δεν ξέρεις τι αποτέλεσμα θα βγει και ποιο φεστιβάλ θα την υποδεχθεί, αν την υποδεχθεί».

Όταν το μάθατε, πώς αισθανθήκατε;

«Ε, το καταχάρηκα! Είχα γενικές δοκιμές στη σχολή υποκριτικής, τρίτο έτος, όταν μου τηλεφώνησε ο Πάνος (σκηνοθέτης της ταινίας) και μου το ανακοίνωσε. Γελούσα και χοροπηδούσα σαν τρελός! Είναι από τα πράγματα που θα μείνουν σε αυτήν τη ζωή!»

Ποιες οι εντυπώσεις σας από τις Κάννες αλλά και από άλλες χώρες που δέχθηκαν την ταινία, μετά την τεράστια επιτυχία που σημείωσε στο Φεστιβάλ;

«Οι Κάννες είναι ένας άλλος κόσμος, τουλάχιστον όταν το ζεις από μέσα είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Πολλή οργάνωση, πολλές δουλειές, πολλοί καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο και εννοείται πολλά φλας! Εμπειρία ζωής! Είδα ηθοποιούς που ήξερα μόνο από τις ταινίες τους. Στα ταξίδια μου λόγω της ταινίας κέρδισα πολλούς φίλους σε όλο τον κόσμο!»

Ακολουθεί και δεύτερη ταινία. Μιλήστε μας γι’ αυτήν.

«Πρόκειται για την ταινία “7 θυμοί”, σε σκηνοθεσία Χρήστου Βούπουρα, η οποία πήρε μια μικρή διανομή στην Ελλάδα και ήδη πήρε τον δρόμο της για διάφορα φεστιβάλ του εξωτερικού».

Σας ιντριγκάρουν οι προκλητικοί ρόλοι;

«Δεν ξέρω αν με ιντριγκάρουν, αλλά σίγουρα με προκαλούν σαν ηθοποιό να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να ανακαλύψω έναν καινούργιο κόσμο».

Και μετά έρχεται το θέατρο, και συγκεκριμένα σας βρίσκουμε στο Vault. Όνειρο ζωής, που υλοποιήθηκε πώς;

«Το Vault είναι χώρος αγάπης και οικογένειας! Έτσι τον νιώθω. Σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις κόσμο που αγαπά τη δουλειά του και με όλα τα μέσα που μπορεί να διαθέτει προσπαθεί να τη φέρει εις πέρας. Ο καθένας μας δίνει ένα κομμάτι από την ψυχή του σε αυτό το θέατρο. Αυτό λάτρεψα σε αυτόν τον χώρο!»

Σταθερή η συνεργασία σας με το Vault, καθώς μετά τις «Μικρές Ιστορίες Φόνων» σας βρίσκουμε αυτή τη σεζόν να παίζετε σε δύο παραστάσεις συγχρόνως;

«Πράγματι. Φέτος είμαι στο “Curing room” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά και στο “Οθέλλος: ο μαύρος της Βενετίας” σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Μπρατάκου και Αλέξανδου Αχτάρ».

Μιλήστε μας κατ’ αρχάς για την παράσταση «Οθέλλος: Ο μαύρος της Βενετίας», της γνωστής σαιξπηρικής τραγωδίας.

«Ο “Οθέλλος” ανεβαίνει από τη νεοσύστατη ομάδα Μanetuwak, με στόχο να δίνουμε ψυχή σε κάθε αντικείμενο στη σκηνή, σύμφωνα με την ετυμολογία του ονόματός μας! Είμαστε νέοι, με όρεξη για δουλειά και περνάμε τον “Οθέλλο” στο τώρα, στο τι έχει να πει σε εμάς αυτήν τη στιγμή ο Σαίξπηρ, και να μιλήσουμε για τη ζήλια, την αγάπη, τον έρωτα και τη φιλία από την οπτική μιας πιο φρέσκιας πραγματικότητας όπως είναι αυτή της ζωής μας».

Θα μας πείτε μια ατάκα από τον «Οθέλλο» που θα την ενστερνιζόσαστε, και γιατί;

«“Το κακό να μη με επηρεάζει αλλά να με διορθώνει”, λέει η Δυσδαιμόνα. Είναι αυτή η πάλη που κάνουμε με τον εαυτό μας κάθε μέρα, δηλαδή η προσπάθεια να νικάς την κακή σου πλευρά, να παλεύεις για το καλύτερο και να μην τα παρατάς ποτέ!»

Τι σας εντυπωσιάζει στον Σαίξπηρ;

«Πολλά! Πώς ένας τόσο ποιητικός λόγος και οι εικόνες που πλάθει μπορούν να εισχωρούν τόσο βαθιά στην καρδιά μας… Μαγεία!» 

Και από τη σαιξπηρική τραγωδία, σε ένα ψυχολογικό αντιπολεμικό θρίλερ: «The curing room». Μια παράσταση που αναφέρεται σε ένα αληθινό τραγικό γεγονός. Ήταν μεγάλη η πρόκληση να συμμετέχετε σε έναν θίασο απαρτιζόμενο από επτά γυμνούς άνδρες;

«Το τελευταίο που με ανησύχησε ήταν το γυμνό σε αυτή την παράσταση. Το έργο από μόνο του και τα πράγματα που διακυβεύονται είναι πιο ισχυρά από τη γύμνια του ηθοποιού. Και αυτό επιβεβαιώνεται σε κάθε παράσταση που το κοινό έρχεται και μας λέει πως μετά τα πέντε λεπτά ξεχνάει το γυμνό και μπαίνει στην κατάσταση».

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά ήταν καταλυτική για τη συμμετοχή σας;

«Εννοείται! Είχα ξανασυνεργαστεί με τον Δημήτρη, γνώριζα ότι αυτό που θα κάναμε θα ήταν απόλυτα προστατευμένο και πως θα δουλέψουμε σκληρά για να μην εκτεθεί κανένας μας. Όλη η ομάδα στήριξε τον Δημήτρη και εκείνος με τη σειρά του μας καθοδήγησε έτσι ώστε τελικά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε».

Πώς νιώθετε μετά το πέρας αυτής της παράστασης ψυχολογικά; Πόσω μάλλον «ζώντας» τα πρωτόγονα ένστικτα κανιβαλισμού του ανθρώπου ελλείψει επιλογών επιβίωσης;   

«Αχ… Πλέον πιο καθαρός μέσα μου».

Θα μας πείτε μια ατάκα και από «The curing room» που θα την ενστερνιζόσαστε, ή τουλάχιστον θα τη θυμάστε για πάντα, και γιατί;

«“Τι νόημα έχει η νίκη, αν είμαι δυο μέτρα κάτω από τη γη…” Με έχει σημαδέψει. Την σιγοψιθυρίζω κάθε που σκέφτομαι όλα αυτά που δεν λέγονται για τον πόλεμο. Ακόμα και τώρα που το λέω, ανατριχιάζω!»

Θεωρείτε ότι το θέατρο αντιγράφει τη ζωή ή η ζωή το θέατρο τελικά;

«Χρονολογικά μάλλον η ζωή έρχεται πρώτη. Φιλοσοφικά όμως πρόκειται για δύο ζωντανούς οργανισμού που περπατούν στον ίδιο δρόμο». 

Κινηματογράφος ή θέατρο;

«Και τα δυο!»

Ποιους θεατρικούς συγγραφείς θαυμάζετε;

«Λατρεύω τους αρχαίους τραγωδούς και έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Μπέκετ».

Θα μας αναφέρετε μια παράσταση – όνειρο ζωής για σας, στην οποία θέλετε κάποια στιγμή να παίξετε;

«Σίγουρα θα ήθελα να μπω σε πολλούς κόσμους ακόμα. Είμαι πολύ μικρός και ο κόσμος του θεάτρου τόσο μεγάλος, που ειλικρινά θα είμαι χαρούμενος να αγγίξω έστω κάποια κομμάτια του!»

—————————————-

«Οθέλλος: Ο μαύρος της Βενετίας»

Συγγραφέας:  William Shakespeare
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Αχτάρ, Παναγιώτης Μπρατάκος
Σκηνοθεσία κινηματογραφημένων προβολών/Φωτογραφίες: Γιώργος Βασσάλος
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Άρτεμις Μπρατάκου, Παντελής Πολίτης
Σκηνογραφία, ενδυματολογία: Ιωάννα Καραγιώργου
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Make up artist: Γιάννα Μαρματάκη
Sound Design: Γιάννης Γιαννακόπουλος
Κάμερα: Λουδοβίκος Βάγγερ, Τάκης Μπάμπαρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Καρνάβα

Παίζουν: Κατερίνα Αθανασιάδη, Αλέξανδρος Αχτάρ, Νίκος Γκέλια, Βασιλική Δρακοπούλου, Παναγιώτης Μπρατάκος, Άννα Χαραλάμπους

 —————————————-

«The curing room»

Συγγραφέας: David Ian Lee
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικός χώρος: Γιώργος Λυντζέρης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Αφίσα παράστασης: Σίμος Παπαναστασόπουλος
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Κατασκευή πτωμάτων: Μιχάλης Παπαδόπουλος
Διδασκαλία σκηνικής πάλης: Αλέξανδος Αχτάρ

Παίζουν: Νίκος Γκέλια, Στέλιος Καλαϊτζής, Μάνος Κανναβός, Παναγιώτης Μπρατάκος, Θανάσης Πατριαρχέας, Βασίλης Τσιγκριστάρης, Στέλιος Ψαρουδάκης

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα