Περίμεναν τον «νέο Νικοπολίδη» και ήρθε ο «παλιός Καπίνο»

Κάποιος, κάπου, κάποτε είχε πει γα το Στέφανο Καπίνο: «Έχει φοβερά προσόντα, αλλά η διαχείρισή τους, είναι κατά πολύ μικρότερη από τα ίδια τα προσόντα του». Μεγάλη κουβέντα και την είπε ο Τάκης Οικονομόπουλος, μιλώντας σε μαθητές γνωστής σχολής αθλητικής δημοσιογραφίας.

Ο επονομαζόμενος και «πουλί» του καιρού του, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, ήταν ο πρώτος δάσκαλος του Στέφανου Καπίνο στην Παιανία και το επισήμανε. Διότι η φύση (ο Θεός για πολλούς) δίνει τα προσόντα, αλλά το μυαλό πρέπει να τα διαχειριστεί και δεν είναι εύκολα. Ο Καπίνο, που φεύγει από τον Ολυμπιακό «για αγωνιστικούς λόγους», όπως ανακοίνωσε η ΠΑΕ, δεν μπόρεσε σε καμία των περιπτώσεων να ελέγξει τον… Στέφανο. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Ότι τον ενδιέφερε περισσότερο το επικοινωνιακό του προφίλ, παρά η ίδια η προπόνηση. Σε ηλικία 16 ετών, όταν φορούσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού κι έκανε εκείνες αποκρούσεις θαυμασμού, φιλούσε το… τριφύλλι στο στήθος κι έγινε ένα «συνηθισμένο παιδί» της κερκίδας. Ήταν κάτι σαν «σχέση επιβίωσης» τω καιρώ εκείνω, που οι σκληροπυρηνικοί περίπου συναποφάσιζαν με τη διοίκηση για το παρόν και το μέλλον.

Βιάστηκε…

Όμως, ο μικρός Στέφανος βιάστηκε. Δεν άκουσε ποτέ τις νουθεσίες του δάσκαλου, ότι η προσωπικότητα του κάθε ποδοσφαιριστή καλλιεργείται πρωτίστως εκτός γηπέδου. Έτσι, όταν το 2014 ο Καπίνο έφυγε με μεταγραφή για τη γερμανική Μάιντζ, ήταν ένας ώριμος ποδοσφαιριστής 20 ετών, αλλά δεν ήταν ώριμος άνδρας. Έπαιξε ελάχιστα και ένα χρόνο, αργότερα, ξανάρθε στην Ελλάδα. Δεν είναι πως οι Γερμανοί δεν εκτίμησαν το ταλέντο του. Το έκαναν. Αλλά δεν μπορούσαν, πλέον, να παρέμβουν στο στερεότυπο που είχε διαμορφωθεί στην Παιανία. Λένε τα κιτάπια της ψυχολογίας, πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ό,τι επιρροές έχει, τις ενθυλακώνει μέχρι τα 20 και πορεύεται μ’ αυτές μέχρι το τέλος. Ο Καπίνο ήρθε στον Ολυμπιακό ένα χρόνο αργότερα, το 2015. Ήρθε ως εν ενεργεία διεθνής.

Στον Πειραιά, ωστόσο, κουβαλούσε μαζί του την… Παιανία κι ήταν περίπου καταδικασμένος να βιώσει και πάλι την ιστορία ως φάρσα αυτή τη φορά, γιατί ως τραγωδία είχε επαναληφθεί στη Μάιντζ. Ο Στέφανος νόμιζε ότι είχε… μεγαλώσει, αλλά παρέμεινε ένα παιδί, που επανέλαβε τον εαυτό του. Δημόσιες σχέσεις, «Ολυμπιακοφροσύνη» και ναρκισσισμός, λένε οι άσπονδοι φίλοι του. Άρα, η τύχη του ήταν προγραμμένη. Ήταν μόλις 21 ετών πριν από δυο χρόνια. Αποτέλεσμα; Ο κόσμος του Ολυμπιακού που νόμιζε ότι βρήκε το «νέο Νικοπολίδη», ατύχησε. Γιατί; Διότι ο Νικοπολίδης πόνεσε στη σκιά του Βάντσικ για πολλά χρόνια. Έτσι ωρίμασε, έτσι έγινε αυτός που έγινε. Δεν βρήκε τίποτα έτοιμο στη ζωή του, παρά κουράστηκε να το αποκτήσει.

Ο Καπίνο, το ακριβώς αντίθετο. Δεν απογοητεύτηκε ποτέ, άρα δεν κουνήθηκε ποτέ συθέμελα ο ψυχικός του κόσμος. Δεν χρειάστηκε ποτέ να… αυτοαναιρεθεί. Κι όποιος δεν αυτοαναιρείται τη σήμερον ημέραν, μένει πίσω από την ίδια τη ζωή που προχωρεί. Γίνεται έρμαιο..

Η ημέρα της κρίσεως

Στο ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακού φανερώθηκε «η ημέρα της κρίσεως» για τον Στέφανο Καπίνο. Δέχτηκε το πρώτο γκολ από συρτό σουτ του Χριστοδουλόπουλου. Ευθύνη, 100%. Όλο το γκολ δικό του. Η ΑΕΚ ισοφάρισε σε 2-2 μ’ εκείνο το φάουλ του Χριστοδουλόπουλου όπου η μπάλα ταξίδευε και… ταξίδευε κι ο Καπίνο την παρατηρούσε. Εκείνα τα δευτερόλεπτα που μάζευε τη μπάλα από τα δίκτυα του ήταν και η «θανατική υπογραφή» του Στέφανου.

Δεν ήταν πάνω από έξι-επτά. Και μετά, ήρθε ο Προτό κι ο Καπίνο κύλησε στην σκληρή πραγματικότητα κι όχι την εικονική που ζούσε μέχρι τότε. Το «εγώ ειμί» έγινε «να ζει κανείς ή να μη ζει» από τα συνεχόμενα παιχνίδια στον πάγκο. Μέχρι που ο Βαγγέλης Μαρινάκης το πήρε απόφαση πως το μέλλον του Ολυμπιακού δεν θα έχει μέσα τον Καπίνο. Ο Στέφανος βιάστηκε να μεγαλώσει, αλλά δε μεγάλωσε ποτέ. Διότι πρώτα μεγαλώνει το μυαλό και μετά το σώμα. Κι αυτό, τα κιτάπια το λένε…

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα