Πρωτάθλημα ευτυχίας

Η 48ωρη απεργία των δημοσιογράφων «έκοψε» σχεδόν στη μέση μία εβδομάδα που από ποσότητα ειδήσεων θα χαρακτηριζόταν μάλλον ισχνή, αλλά σε επίπεδο βαρύτητας μόνο ασχολίαστη δεν μπορεί να περάσει. Κάτι η ανεξήγητη κατά πολλούς νομικούς καταδίκη του Ιωάννη Διώτη για την υπόθεσης της λίστας Λαγκάρντ, κάτι τα δεκάδες εκκρεμή προαπαιτούμενα στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, κάτι οι αυτόκλητοι δικαστές του Ρουβίκωνα, όλα συντείνουν ότι η χώρα είναι η επιτομή της παροιμιώδους πια κινηματογραφικής ατάκας του Ντίνου Ηλιόπουλου ότι «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!».

Δεν πάνε πολλές μέρες που διαβάσαμε ένα άρθρο για τα πιο χαρούμενα μέρη του κόσμου που ήταν βασισμένο στην ετήσια έκθεση για την Παγκόσμια Ευτυχία. Τι κάνει η εν λόγω έκθεση; Κατηγοριοποιεί τις χώρες βάσει 6 κριτηρίων σύμφωνα με τα οποία, τα πιο ευτυχισμένα μέρη εξασφαλίζουν την ευτυχία για τους ανθρώπους τους. Ειδικότερα, οι αναλυτές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι περίπου τα τρία τέταρτα της ανθρώπινης ευτυχίας επηρεάζονται από α) την ισχυρή οικονομική ανάπτυξη, β) το υγιές προσδόκιμο ζωής, γ) τις ποιοτικές κοινωνικές σχέσεις, δ) τη γενναιοδωρία, ε) την εμπιστοσύνη και στ) την ελευθερία να ζήσει κάποιος τη ζωή που θέλει. Σημειωτέον ότι οι παραπάνω «παράγοντες ευτυχίας» δεν ενεργοποιούνται με… θεϊκή βούληση, αντιθέτως είναι άμεσα συνυφασμένοι τόσο με τις πολιτιστικές αξίες της χώρας όσο –κι αυτό είναι το «ιντριγκαδόρικο» της υπόθεσης– με την κυβέρνηση ενός κράτους.

Διαβάζοντας ότι στις πρώτες θέσεις της σχετικής κατάταξης συνωστίζονται η Κόστα Ρίκα, η Δανία και η Σιγκαπούρη, η αναρώτηση προέκυψε αβίαστα: θα μπορούσε ποτέ η Ελλάδα να φιγουράρει σε μία τέτοια λίστα;

Ας μην σταθούμε στα τετριμμένα της οικονομικής ανάπτυξης που όλο έρχεται κι όλο μένει από λάστιχο. Ούτε για τις ποιοτικές κοινωνικές σχέσεις αξίζει να επιχειρηματολογήσουμε που έχουν αντικατασταθεί από έναν διευρυμένο κοινωνικό αυτοματισμό και «εαυτουλισμό», που μάλλον προϋπήρχε απλώς μεγεθύνθηκε στα χρόνια της κρίσης. Για δε την ελευθερία να ζήσει κάποιος τη ζωή που θέλει, είναι αστείο και να ξεστομίσει κάποιος ότι αυτό μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα με την επίσημη ανεργία στο 21%.

Τι απομένει; Η «εμπιστοσύνη», αλλά κι αυτή τη σκότωσε τουϊτάροντας ο Χριστόφορος Βερναρδάκης. «Το μηνιαίο report με το οποίο παρακολουθούμε τα ποιοτικά και ποσοτικά δεδομένα στα social media» τιτίβισε την Πέμπτη ο υπουργός Επικρατείας «περιέχει για το μήνα αυτό και ένα ενδιαφέρον (παραπολιτικό) στοιχείο: συνεχίζεται η μαζική δημιουργία ψεύτικων λογαριασμών που ξεκίνησε από τον Σεπτέμβριο και αφορά φανς τηλεοπτικών σώου που ακολουθούν ταυτόχρονα πολλούς δεξιούς λογαριασμούς».

Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι είναι χρήσιμο για μία κυβέρνηση να αφουγκράζεται τον κοινωνικό παλμό παρακολουθώντας τα social media (σ.σ. κάποτε το έκανε ο Κίμωνας Κουλούρης πηγαίνοντας στις λαϊκές), θα ήμασταν υπόχρεοι στον υπουργό αν μας εξηγούσε ποιος είναι ο ορισμός του «δεξιού λογαριασμού» και τι ακριβώς θα κάνουν με τους «αντιφρονούντες». Δυστυχώς στην κυβέρνηση μοιάζουν να έχουν άλλες προτεραιότητες. Αντί η κυβερνητική μηχανή να δουλεύει στα κόκκινα μπας και κλείσουν έγκαιρα τα περίπου 70 ανοιχτά προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης, τρεις λαλούν και δυο τουϊτάρουν.

Γι΄ αυτό, λοιπόν, αν εξαιρέσουμε τη γενναιοδωρία των κατοίκων της, ίσως και το υγιές προσδόκιμο ζωής, στους υπόλοιπους 4 δείκτες όχι για λίστες ευτυχίας δεν είναι η Ελλάδα αλλά ούτε για τα ευτράπελα επαρχιακών πανηγύρεων! Οπότε μην περιμένετε «γαλανόλευκες» επιτυχίες στο πρωτάθλημα ευτυχίας. Άλλωστε, σύμφωνα με έναν Αμερικανό ταχυδακτυλουργό «η ευτυχία είναι ένα πολύ μικρό γραφείο με ένα πολύ μεγάλο καλάθι αχρήστων». Κι από άχρηστα άλλο τίποτα σε αυτή τη χώρα…