Πρωτογενές έλλειμμα εμπιστοσύνης…

 

Το άρθρο της περασμένης εβδομάδας για το αεροπλάνο του Αλέξη και το σπίτι του Βολτέρου φαίνεται ότι έκανε μεγάλη αίσθηση στο διαδίκτυο.

Αρκεί μία ματιά στα σχόλια των φίλων τής «Α» στα social media για να καταλάβει κάποιος πόσο διχασμένη είναι η ελληνική κοινωνία μετά τη δυστυχή παρένθεση που έχει ανοίξει στις ζωές μας το ξέσπασμα της δημοσιονομικής κρίσης από το 2010 έως σήμερα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ πολλοί συμφωνούσαν με τις απόψεις μας για τις (μονίμως) λάθος προτεραιότητες των ελληνικών κυβερνήσεων και τα επικοινωνιακά σκανδαλολογικά πυροτεχνήματα τύπου Μαρέβας και πρωθυπουργικών ταξιδιών αναψυχής, υπήρξαν και αρκετοί που μας κατηγόρησαν ότι εξισώνουμε δύο διαφορετικές καταστάσεις.

Άδικη ομολογουμένως η «κατηγορία» αλλά όχι αδικαιολόγητη, μιας και οι πολίτες φαίνεται να έχουν χάσει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης πρωτίστως στο πολιτικό σύστημα αλλά και εν γένει στους θεσμούς. Κι αυτό δεν αποτελεί δημοσιογραφική παρατήρηση αλλά και επιστημονικό ερευνητικό εύρημα.

Μια ματιά στα κύρια συμπεράσματα του Trust Barometer, της ετήσιας παγκόσμιας έρευνας της Edelman, που παρουσιάστηκε στο φετινό World Forum του Νταβός, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις απαντήσεις των ερωτηθέντων στην έρευνα για πρώτη φορά καταγράφεται τέτοια καθίζηση του κλίματος εμπιστοσύνης προς τις κυβερνήσεις, το επιχειρείν, τα media, ακόμη και τις ΜΚΟ. Ιδού μερικά νούμερα:

# Το 71% δηλώνει ότι δεν έχει καθόλου εμπιστοσύνη σε κυβερνητικά στελέχη, το 63% δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται τους διευθύνοντες συμβούλους επιχειρήσεων, τα 2/3 των ερωτηθέντων απαντούν ότι το σημερινό σύστημα λειτουργεί εναντίον των απλών πολιτών, ενώ το 50% των πολιτών υψηλού μορφωτικού επιπέδου δηλώνουν ότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο σύστημα.

# Εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις έχει λιγότερο από το 43% στις αναπτυσσόμενες χώρες και κάτω από το 25% στις ανεπτυγμένες.

# Το 60% του γενικού πληθυσμού έχει ανησυχία μήπως χάσει τη δουλειά του λόγω παγκοσμιοποίησης. Η τελευταία, μαζί με τις γρήγορες τεχνολογικές αλλαγές, τη διαφθορά και τη μετανάστευση, αποτελούν τα κύρια θέματα που απασχολούν τους πολίτες του κόσμου.

Το καλό –ή κακό– της υπόθεσης είναι ότι η Ελλάδα όλη αυτή την επταετία της κρίσης προηγείτο χρονικά στην έκφραση μείωσης της εμπιστοσύνης απέναντι στους θεσμούς.

Ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται, το φως στο τούνελ ακόμη δεν είναι ορατό και οι χθεσινοί “αντιμνημονιακοί» φόρεσαν τη φανέλα του «μερκελισμού» που χρέωναν στους αντιπάλους τους.

Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, τα όσα συμβαίνουν. Ούτε είναι τυχαίο –μάλλον νομοτελειακό φαντάζει– ότι όσο χάνεται αυτή η εμπιστοσύνη, τόσο θα βλέπουμε και στη χώρα μας τσουβαλιάσματα του τύπου «όλοι ίδιοι είναι», και άλλο τόσο θα θεριεύουν «λύσεις» τύπου Χρυσής Αυγής που δεν ορρωδούν προ ουδενός, μπαχαλοποιώντας ακόμη και την αίθουσα του Εφετείου όπου διεξάγεται η δίκη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Γεννημένος στα μέσα της δεκαετίας του ’20 ο Αμερικανός γκουρού του management, Warren Bennis, συνήθιζε να λέει ότι «η εμπιστοσύνη είναι το λιπαντικό που κάνει τους Οργανισμούς να δουλεύουν».

Αυτό που δυστυχώς δεν μας είπε είναι ποιο λιπαντικό κάνει τους μη λειτουργούντες οργανισμούς να πάρουν μπρος…