ΣΙΛΙΑ ΚΑΤΡΑΛΗ ΜΙΝΩΤΑΚΗ: «Το παρελθόν μάς ορίζει, αλλά δεν μας καθορίζει!»

Μετά την έκδοση διαφόρων ποιημάτων της και το ανέβασμα του επιτυχημένου θεατρικού της έργου «Μνήμες Περίστροφα», η Σίλια Κατραλή Μινωτάκη κάνει το επόμενο βήμα: Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Διάσπαση Προσευχής» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ηρόδοτος. Πρόκειται για ένα δράμα, με έντονες κοινωνικές αναφορές, στο οποίο η συγγραφέας επιχειρεί «κατάδυση» στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, αναλύοντας τους ενδογενείς αλλά και εξωγενείς παράγοντες που την επηρεάζουν βαθιά. Ένα βιβλίο με λόγο οικείο και συνάμα στιβαρό, με κινηματογραφική πλοκή, «καλοφωτισμένες» σκηνές μέσα από τις οποίες προκύπτουν αβίαστα εικόνες. Ίσως γιατί και η ίδια η συγγραφέας είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Με πολύ ενδιαφέρον ζητήσαμε λοιπόν από την νεαρή συγγραφέα να μας μιλήσει για το νέο της άλμα στον χώρο του βιβλίου, κι εκείνη δέχθηκε πρόθυμα με την ευγένεια που την διακρίνει…

Συνέντευξη στην Καίτη Νικολοπούλου

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, τραγουδίστρια, συγγραφέας. Και μόλις 23 ετών! Υπάρχει κάποια μορφή τέχνης που σας έχει κερδίσει περισσότερο;
«Το μότο μου είναι: Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος. Ποτέ δεν μπορούσα να εκφραστώ μ’ έναν μόνο τρόπο. Δυστυχώς ή ευτυχώς –θα φανεί στην πορεία– έχω μία πολυδιάστατη προσωπικότητα. Η μουσική, η υποκριτική, η σκηνοθεσία και η συγγραφή είναι για μένα ανάγκη – πέρα από επάγγελμα. Περισσότερο μπορώ να πω πως με έχει κερδίσει η υποκριτική, γι’ αυτό αποφάσισα να κάνω παραπάνω σπουδές πάνω σε αυτό».

H «Διάσπαση Προσευχής» είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα. Είχε προηγηθεί η δημοσίευση ποιημάτων σας και το ανέβασμα ενός θεατρικού σας έργου. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό το λογοτεχνικό είδος;
«Δεν το αποφάσισα. Ξεκίνησα να γράφω μια ιστορία. Δεν είχα καν στο μυαλό μου την εξέλιξη της ιστορίας, μόνο την αρχή και κάποιο ενδεχόμενο τέλος. Ήξερα πως δεν θα είναι κάτι μικρό, γιατί οι σκέψεις μου πάνω σ’ αυτό ήταν μεγάλες και εκτεταμένες. Έμαθα στην πορεία από τον εκδότη μου ότι το βιβλίο χαρακτηρίζεται μυθιστόρημα».

Το μυθιστόρημά σας επιχειρεί έναν φιλοσοφικό στοχασμό πάνω σε διάφορα θέματα. Θέλετε να μας πείτε τα κυριότερα;
«Η ελευθερία σκέψης και έκφρασης, η επιλεκτικότητα, ως αναγκαίο προσόν για την ευτυχία, η μοιρολατρία σε αντίφαση με τον άνθρωπο, τα σύνορα μεταξύ ηθικής και πραγματικής απόλυτης ελευθερίας, η μεταφυσική εξέλιξή μας ως όντα που κατέχουν το μεγαλύτερο δώρο που δόθηκε ποτέ: την σκέψη. Η ηρωίδα είναι ένας άνθρωπος τολμηρός, ένας άνθρωπος γενναίος. Κανένας γενναίος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να είναι απόλυτα υποταγμένος σε έννοιες όπως η μοίρα, η θρησκεία, η ηθική, η υπακοή».

Γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με αυτά;
«Αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτά τα φιλοσοφικά και όχι τόσο κοινά καθημερινά θέματα, διότι σκοπεύω να απευθυνθώ σε όλους όσοι αναρωτιούνται αν όλα όσα μας έμαθαν οι διάφοροι φορείς της πληροφορίας σε όλα τα χρόνια της ζωής μας είναι σωστά ή λάθος ή –για να είμαι πιο ακριβής– αν μας ταιριάζουν ή όχι. Για τον καθένα αυτή η αναζήτηση είναι κάτι διαφορετικό και αυστηρά προσωπικό. Ολόκληρη η ιστορία μου είναι μια αναζήτηση που κάποιος κάποτε είχε. Θα χαρώ αν ακούσω κάποτε ότι υπήρξαν τέτοιες αναζητήσεις, με ή χωρίς σαφές συμπέρασμα. Από την στιγμή που υπάρχει το μικρόβιο της αναζήτησης σε παραπάνω από έναν μπορούμε να ελπίζουμε».

Η ηρωίδα σας είχε τραυματικά παιδικά χρόνια. Τα βιώματά μας μάς «υποδεικνύουν» πώς θα βαδίσουμε στο μέλλον, ή μπορούμε τελικά να ξορκίσουμε το παρελθόν;
«Πάντα μπορούμε να ξορκίσουμε το παρελθόν. Το μυθιστόρημα και η σκέψη μου είναι καθαρά ανθρωποκεντρική. Πιστεύω στην αλλαγή. Πιστεύω πως το παρελθόν μάς ορίζει αλλά δεν μας καθορίζει. Πιστεύω σε όλους αυτούς που αναγάγουν τα τραύματά τους σε ελπίδα, σε νέες αρχές, σε τέχνη. Είναι μαγικό να μετουσιώνεις το κακό σε καλό, τον φόβο σε δύναμη, το μίσος σε αγάπη. Είναι προσόν και ταυτόχρονα υποχρέωση».

Πώς αισθανθήκατε όταν κρατήσατε για πρώτη φορά τυπωμένο το βιβλίο στα χέρια σας;
«Ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Ένιωσα όπως ακριβώς όταν πέρασα στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής σχολής. Είπα: Τώρα είναι το πρώτο βήμα. Σίγουρα ξεκινάει κάτι μαγικό».

Έχετε αφήσει την ηρωίδα σας να φύγει από τις συγγραφικές σας φτερούγες, ή εξακολουθείτε να συνυπάρχετε;
«Η ηρωίδα μου ήταν ένα πλάσμα ξεχωριστό. Αναγνωρίζω ωστόσο πως είναι μία μονάδα που την έπλασα και την παρέδωσα στον κόσμο. Από την στιγμή που το βιβλίο εκδόθηκε, διαβάστηκε από μάτια και κρατήθηκε από χέρια, οι ήρωές μου δεν ανήκουν πια σε μένα αλλά στον κόσμο. Όπως συμβαίνει και με τις πραγματικές ιστορίες, αποστασιοποιούμαστε από τις παλιές για να φτιάξουμε καινούργιες. Εγώ σήμερα χτίζω νέους χαρακτήρες με διαφορετικές συνήθειες, βιώματα και επιλογές. Τους προσαρμόζω σε νέες συνθήκες. Και η ιστορία ξαναγράφεται…»

Έχετε κάποιο τελετουργικό όσον αφορά στην διαδικασία της συγγραφής;
«Κανένα. Αν και γενικά είμαι αρκετά οργανωτική, σε αυτό το σημείο υπάρχει μια ορμή μέσα μου που δεν εξηγείται, δεν δαμάζεται, δεν υπολογίζεται χρονικά ή ποσοτικά».

Τι σας κάνει να χαμογελάτε και τις σας θλίβει;
«Γενικά γελάω και κλαίω πολύ. Με αγγίζουν ακόμη και τα πιο απλά πράγματα στις πιο περίεργες στιγμές. Χαμογελάω όταν συναντώ την ευγένεια, την δημιουργία, την επιτυχία, την αγάπη. Θλίβομαι όταν βλέπω την παραίτηση, την υποταγή, την ανημπόρια, την μνησικακία. Είμαστε άνθρωποι, κι αυτό είναι η μεγαλύτερη δύναμη που μας έχει δοθεί».