Στο τέλος κερδίζει πάντα ο Σόιμπλε

Κάποτε ο σπουδαίος Άγγλος ποδοσφαιριστής Γκάρι Λίνεκερ είχε πει την περίφημη ατάκα ότι «το ποδόσφαιρο είναι απλό άθλημα, 22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Τι σχέση έχει ο Λίνεκερ (τώρα σχολιαστής αγώνων στην αγγλική τηλεόραση) με την πολιτική; Καμία απολύτως. Κι όμως η ατάκα που είχε πει το 1990 ταιριάζει… γάντι με τα όσα γίνονται σε όλες τις συνεδριάσεις του Eurogroup από το 2010 έως σήμερα.

Της Ευαγγελίας Τζαβάρα

Όποιες προτάσεις κι εάν κατατίθενται στο τέλος περνάει, είτε με το καλό, είτε με τσαμπουκά, η βούληση του Βόλφρανγκ Σόιμπλε. Το τι εστί βερίκοκο το έχουν ζήσει στο πετσί τους οι κ.κ. Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Σαχινίδης, Στουρνάρας, Χαρδούβελης, Βαρουφάκης και Τσακαλώτος. Όλοι δηλαδή οι υπουργοί Οικονομικών της χώρας από το 2010.

Τα όσα έγιναν στο τελευταίο Eurogroup, την Δευτέρα στις Βρυξέλλες, αποδεικνύει ότι οι συγκεκριμένες συνεδριάσεις είναι για έναν μόνο παίκτη. Ο Σόιμπλε δεν αλλάζει άποψη όσες πιέσεις κι εάν δεχθεί. Και δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Εξάλλου όσοι τον γνωρίζουν καλά κάνουν λόγο για ένα βαθύτατα ευρωπαϊστή που έβαλε πλάτη, ώστε να πειστεί η Άνγκελα Μέρκελ και να υπάρξουν τα προγράμματα διάσωσης για Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία μέσω της Ε.Ε. Και, ανεξάρτητα από την ερμηνεία των αποτελεσμάτων και των παρενεργειών, στον Β. Σόιμπλε πιστώνεται η επιτυχής εφαρμογή του PSI, δηλαδή το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, ένα εγχείρημα πρωτοφανούς μεγέθους έως ότου εφαρμοστεί στην Ελλάδα.

Τελικά ο χερ Σόιμπλε είναι ο καλός της υπόθεσης; Μάλλον όχι. Ο φλογερός ευρωπαϊστής, που ήταν ο φυσικός διάδοχος του Χέλμουτ Κολ, λόγω της επίθεσης που δέχθηκε και καθηλώθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι, μέσω των προγραμμάτων διάσωσης βλέπει την ευκαιρία να δει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όπως αυτός τη θέλει: Δηλαδή μία Ευρώπη με αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία.

Δεν αλλάζει άποψη
Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του σε ό,τι αφορά τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους (για κούρεμα ούτε λόγος). Με βάση το μνημόνιο του 2015, το ελληνικό χρέος θα τεθεί επί τάπητος τον Αύγουστο του 2018. Και βέβαια ουδείς εκ των εμπλεκόμενων πιστεύει ότι τουλάχιστον μέχρι τις γερμανικές εκλογές τον Σεπτέμβριο θα δεχθεί το παραμικρό.

«Είναι ικανός να φθάσει τα πράγματα στο αμήν, προκειμένου να περάσει το δικό του», λένε Ευρωπαίοι αξιωματούχοι που τον γνωρίζουν και από την καλή και από την ανάποδη. Εξάλλου και την Δευτέρα όταν ο ίδιος πρότεινε να βάλει λίγο νερό στο κρασί του, ζήτησε η Ελλάδα να δεχθεί πρωτογενή πλεονάσματα άνω του 2,2% μέχρι το 2060 . Οι εμμονές του κ. Σόιμπλε περί απολύτου δημοσιονομικής πειθαρχίας έχουν υπονομεύσει εκ παραλλήλου και ίσως αμετάκλητα την πολιτική σταθερότητα στην Ευρώπη. Το γεγονός πιστοποιείται από τη δραματική άνοδο της εθνικιστικής Δεξιάς στην Αυστρία και την κυρίαρχη θέση που κατέλαβε η Μαρίν Λεπέν στη γαλλική πολιτική σκηνή, αλλά και το ότι ο Βίλντερς στην Ολλανδία διεκδικούσε μέχρι το τέλος τη νίκη στην Ολλανδία.

Η επόμενη ημέρα της Ελλάδας
Το ζητούμενο για τη χώρα μας είναι τι θα γίνει στις 15 Ιουνίου, στην επόμενη συνεδρίαση του Eurogroup. Οι γνωρίζοντες στις Βρυξέλλες θέτουν μόνο ένα ζήτημα: Για το εάν ο Σόιμπλε πείσει το ΔΝΤ να συνεχίσει με τους όρους του. Δεν ανησυχούν μήπως αφεθεί η Ελλάδα και οδηγηθεί στη χρεοκοπία, καθώς θα αδυνατεί να αποπληρώσει τις λήξεις ομολόγων κοντά στα επτά δισεκατομμύρια ευρώ.

Απλώς, όπως τονίζουν από την Γερμανία, “οι χρήσιμοι ηλίθιοι της ελληνικής κυβέρνησης, αφού ψήφισαν όλα τα μέτρα μέχρι το 2022 δεν πολυενδιαφέρουν τον χερ Σόιμπλε. Τα ψήφισαν όλα και τώρα δεν είναι πλέον χρήσιμοι. Είναι αναλώσιμοι”.

Και ο Σόιμπλε έχει δώσει το οκ μόνο για το σχέδιο που έχει επεξεργαστεί ο Κλάους Ρέγκλινγκ που προβλέπει μια νέα επιμήκυνση των δανείων που έχουν χορηγηθεί στην Ελλάδα κατά 18 με 20 χρόνια. Στα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος όπου υπήρξε επιμήκυνση ήταν για διάστημα 3,5 ετών, ενώ στα μεσοπρόθεσμα μέτρα θα είναι τουλάχιστον 10 χρόνια και θα μπορούσε να φθάσει η επέκταση έως τα 18 με 20 χρόνια. Μια επιμήκυνση έως 20 χρόνια σημαίνει ότι η διάρκεια των δανείων από 32,5 χρόνια θα παραταθεί στα 52,5 χρόνια. Αρκεί όλα αυτά να συζητηθούν και να αποφασιστούν τον Αύγουστο του 2018, όταν θα έχει ολοκληρωθεί το 3ο πρόγραμμα.

Το ευρωπαϊκό ΔΝΤ
Τον Μάρτιο του 2010, οι Τόμας Μάγερ και Ντάνιελ Γκρος, δύο Γερμανοί οικονομολόγοι, έκαναν μια σημαντική δήλωση υπέρ της δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου. Τελικά, οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν σε ένα Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας τον Μάιο του 2010, που μετατράπηκε αργότερα στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, ο οποίος σήμερα εργάζεται μαζί με το ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοοικονομικής βοήθειας.

Ο Σόιμπλε εξακολουθεί να υποστηρίζει τη μετατροπή του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης σε ένα πραγματικό Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (EMF). Ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ, θα ενίσχυε τα δικαιώματα αρνησικυρίας των μεγάλων χωρών, όπως της Γαλλίας και της Γερμανίας, εις βάρος της ισορροπίας που παρέχει η Επιτροπή. Αυτό θα διευρύνει περαιτέρω τον τεχνοκρατικό χαρακτήρα της ζώνης του ευρώ, αλλά θα ικανοποιήσει το όνειρο του Σόιμπλε για ένα πανίσχυρο γαλλογερμανικό άξονα, όπου το Βερολίνο θα έχει την πρωτοκαθεδρία και το Παρίσι θα λειτουργεί ως αντ’ αυτού.

Πριν από λίγες ημέρες ο Σόιμπλε παραχώρησε μία συνέντευξη στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica, όπου ο Γερμανός υπουργός αναφέρθηκε εκτενώς στις παρατηρήσεις του σχετικά με το μέλλον της ολοκλήρωσης της Ευρωζώνης. Από τη συνέντευξη διαπιστώνει κανείς ότι οι βασικές διαφορές μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας σχετικά με το τι σημαίνει «περισσότερη ολοκλήρωση της Ευρωζώνης» εξακολουθούν να υπάρχουν. Ο Γερανός «τσάρος» υπογραμμίζει το εξής:

«Θα πρέπει να ενισχυθούν τα θεσμικά όργανα της Ευρωζώνης, έτσι ώστε η ΕΚΤ να μην αναγκάζεται πάντοτε να επιβαρύνεται για τα πάντα. Για το λόγο αυτό, απαιτούνται αλλαγές στη συνθήκη. Ως εκ τούτου, η δεύτερη καλύτερη λύση είναι η δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου με την ανάπτυξη του καταστατικού του ESM».