Την εμπειρία Σαμαρά «διαβάζει» ο Κυριάκος

Στην οδό Πειραιώς δεν σταματούν να προετοιμάζονται για το λεγόμενο «ατύχημα» της κυβέρνησης που θα φέρει αντιμέτωπους τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις κάλπες. Για την ακρίβεια θα φέρει αντιμέτωπους –για πρώτη φορά– τον Αλέξη Τσίπρα κα τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όσοι γνωρίζουν πράγματα και καταστάσεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης λένε πως ο Κυριάκος ζει και αναπνέει για αυτή τη στιγμή και προετοιμάζεται καταλλήλως….

Ρεπορτάζ:

Σπύρος Παπαδάκης

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προέρχεται από μία αμιγώς πολιτική οικογένεια. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Ντόρα Μπακογιάννη έχουν τη δική τους ιστορία στη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη,  προηγήθηκαν –από διαφορετικά πόστα– του νυν προέδρου της Ν.Δ. και έχουν νιώσει στο πετσί τους αυτό που νιώθει τώρα ο Κυριάκος.

Στη Ν.Δ. υπάρχει μια μακροχρόνια «αρρώστια» με αμφισβητήσεις πάσης φύσεως και ειδικά του  εκάστοτε αρχηγού και του επιτελείου του.

Όποιος αρχηγός εκλεγεί (με τις πιο ανοικτές και δημοκρατικές διαδικασίες πια) «υπονομεύεται» από την πρώτη στιγμή που κάθεται στην καρέκλα του προέδρου.

Και υπονομεύεται όχι από τη βάση της παράταξης που είναι το πιο υγιές κομμάτι της. Υπονομεύεται συνήθως από το στελεχικό δυναμικό, που είναι χωρισμένο σε παραδοσιακά «οικογενειακά φέουδα». Τα περιβόητα «τζάκια» που στηρίζουν τον εκάστοτε αρχηγό, μόνον ανόρεχτα και «συμβατικά», μέχρι να… σκοντάψει. Κι ύστερα τον υπονομεύουν για να περάσει το δικό τους ή να φέρουν τον «δικό» τους.

Κι ύστερα θα συσπειρωθούν όλα τα αντίθετα «φέουδα» –όλα τα άλλα «τζάκια»– απέναντι στον νέο αρχηγό, μέχρι να σκοντάψει κι αυτός…

Η συγκρότηση της Ν.Δ. σε «συνομοσπονδία οικογενειακών φέουδων» οδηγεί αργά ή γρήγορα σε υπονόμευση του εκάστοτε αρχηγού, για να πάρει στη συνέχεια σειρά ο επόμενος «γόνος»…

Αυτή την εσωτερική υπονόμευση την υπέστησαν, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ουσιαστικά όλοι οι αρχηγοί της Ν.Δ. μετά τον ιστορικό ιδρυτή της: Την υπέστη και ο Γεώργιος Ράλλης, και ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Κώστας Μητσοτάκης, και ο Μιλτιάδης Έβερτ, και ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς.  Και τώρα την υφίσταται (κατά κάποιον τρόπο) και ο Κυριάκος Μητσοτάκης…

Για τον λόγο αυτό είναι διατεθειμένος να πάρει πάνω του όλη την ευθύνη και να καθαρίσει αν και εφόσον χρειαστεί το κόμμα.

Παρά το γεγονός ότι είναι ο ίδιος «γόνος» πολιτικής οικογένειας, πολιτεύθηκε αυτόνομα. Ως «Κυριάκος» και όχι ως μέλος της… «οικογένειας» Μητσοτάκη. Ασφαλώς και δεν αποκήρυξε ποτέ τον πατέρα του, αλλά δεν τον εκμεταλλεύτηκε κιόλας, και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από τις τελικές συμφωνίες που πραγματοποίησε λίγο πριν από τον δεύτερο γύρο. Άλλωστε, ποιος θα περίμενε ένας Σαμαράς να στηρίζει έναν Μητσοτάκη και τώρα, σε δεύτερο χρόνο, ένας Μητσοτάκης να έχει αγαστή συνεργασία με έναν Σαμαρά. Ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης –για να μείνουμε στην οικογένεια– έλεγε πως στη «δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Παραφράζοντας θα λέγαμε πως στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα και οι συγκυρίες της στιγμής δημιουργούν τις πιο απίθανες συμμαχίες.

Αμφισβητήθηκε μέχρι

και ο Καραμανλής…

Στη νεότερη ιστορία της Ν.Δ., ο απόλυτος άρχοντας της παράταξης ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Από το 1997 μέχρι και το 2009 απολάμβανε την απόλυτη εμπιστοσύνη και αποδοχή του συνόλου της κεντροδεξιάς παράταξης. Αμφισβητήθηκε όμως και αυτός…

Ήταν Οκτώβριος του ’97 όταν ο βουλευτής Ηλείας Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, ο οποίος στήριξε ενεργά τον κ. Γ. Σουφλιά στο περιβόητο συνέδριο, επέκρινε τον κ. Κ. Καραμανλή ότι κινείται στην ίδια τροχιά με τον Μ. Έβερτ και δεν αποσαφηνίζει τις θέσεις του κόμματος. «Δεν έχω ενδείξεις ότι έχει σταματήσει η καθοδική πορεία του κόμματος», δήλωνε, προσερχόμενος στα κομματικά γραφεία, και αμέσως στη Ρηγίλλης στήθηκε το γνωστό σκηνικό αμφισβήτησης. Εκείνη η ημέρα είχε πολλές εκπλήξεις για τον Κώστα Καραμανλή, καθώς η απροθυμία που έδειξαν τα επώνυμα στελέχη να θέσουν υποψηφιότητα για το αξίωμα του προέδρου των Ομάδων Κοινοβουλευτικού Ελέγχου ήταν πρωτοφανής για τη Ν.Δ. Οι βουλευτές με τη στάση αυτή θέλησαν να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους για την απόφαση του κ. Κ. Καραμανλή να τοποθετήσει επτά τομεάρχες οι οποίοι εποπτεύουν τους εκλεγμένους προέδρους των ΟΚΕ. Έτσι δεν έθεσαν υποψηφιότητα μεταξύ πολλών άλλων οι κ.κ. Β. Κοντογιαννόπουλος, Γ. Βουλγαράκης, Γ. Σούρλας και Θ. Κασσίμης. Ο κ. Κ. Καραμανλής, για να μη ρίξει λάδι στη φωτιά, δεν βοήθησε, εμφανώς τουλάχιστον, τους φίλους του. Ποιος τα θυμάται αυτά;

Να το προχωρήσουμε κι άλλο; Την ίδια μέρα –και μετά αναρωτηθείτε αν αυτό δεν είναι ολική αμφισβήτηση–, το ίδιο βράδυ για να είμαστε ακριβείς, ο Καραμανλής αντιμετώπισε μια ακόμη δυσάρεστη έκπληξη. Δεν προσήλθαν στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής οι Μ. Έβερτ και Γ. Σουφλιάς. Ο αείμνηστος Έβερτ, όπως έλεγαν τότε οι συνεργάτες του, δεν πήγε στη συνεδρίαση του οργάνου επειδή δεν επρόκειτο να συζητηθούν τα εθνικά θέματα αλλά και τα άλλα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Ο κ. Γ. Σουφλιάς διέρρεε πως αναχώρησε λίγες ώρες πριν για τη Λάρισα «για λόγους προσωπικούς». Συνεργάτες του πάντως τόνιζαν ότι τα οργανωτικά θέματα που ήταν το θέμα συζήτησης στην Εκτελεστική θα έπρεπε να είχαν λυθεί από το καλοκαίρι.

Αυτά τον Οκτώβρη του 1997… Διότι πλησιάζοντας στο 2009 η αμφισβήτηση στο πρόσωπό του είχε φτάσει στο κόκκινο από τους δελφίνους της εποχής που μιλούσαν άλλοτε ανοιχτά και άλλοτε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις για την ηττοπάθεια Καραμανλή και ότι δεν έπαιρνε γρήγορες αποφάσεις.

Να θυμηθούμε τη συνάντηση Μεϊμαράκη – Σπηλιωτόπουλου στο ξενοδοχείο Χίλτον; Και οι δύο τότε υπουργοί της κυβέρνησης Καραμανλή, που υποστήριζαν ότι υπάρχει ανάγκη συνολικής ανασυγκρότησης του κυβερνητικού επιτελείου με απομάκρυνση των κ.κ. Βαγγέλη Αντώναρου και Λευτέρη Ζαγορίτη που έχουν την κύρια ευθύνη για την πτώση του κόμματος και το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο μεν Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν έκρυβε ότι θα επέστρεφε στη Ρηγίλλης για να οργανώσει ξανά το κόμμα, ενώ ο Άρης Σπηλιωτόπουλος δήλωνε ότι δεν έχει καμία πρεμούρα να επιστρέψει στη θέση του εκπροσώπου, αλλά θα έβλεπε τον εαυτό του στη θέση του υπουργού Επικρατείας με ρόλο συντονιστικό και τις σχέσεις με τα ΜΜΕ με άλλο πρόσωπο –που συζητήθηκε στη συνάντηση με τον Μεϊμαράκη– στην θέση του κ. Αντώναρου. Οι πληροφορίες τότε έκαναν λόγο ότι ο Άρης Σπηλιωτόπουλος έχει την υψηλή συγκατάθεση του Γιώργου Σουφλιά.

Αν σε αυτά προσθέσουμε την κριτική που είχε διαχρονικά υποστεί ο Κ. Καραμανλής για τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο και για την εμμονή του στο να δίνει όλο και περισσότερα υπουργεία στον Προκόπη Παυλόπουλο, καταλαβαίνει κανείς ότι μόνο πρίμα δεν ήταν η ηγεσία του…

Ο Σαμαράς και

οι 21 διαγραφές…

Ο Σαμαράς ανέλαβε εν μέσω μνημονίων, με την οικονομία της χώρας στο χείλος του γκρεμού. Είχε από «πίσω» την Ντόρα και πολλούς άλλους. Ακόμα και ο Αβραμόπουλος έστελνε «μηνύματα», όπως π.χ. λίγο πριν υπερψηφίσει η Ν.Δ. του Σαμαρά το νέο μνημόνιο:

«Η Ν.Δ. δεν είναι κατηγορηματικά απέναντι στο μνημόνιο. Κάποιο μνημόνιο θα υπογράφαμε, αλλά όχι αυτό», δήλωνε ο κ. Αβραμόπουλος και αυτή η δήλωση ήταν ομολογουμένως πολύ «βαρύτερη» και συνιστούσε μεγαλύτερη διαφοροποίηση από εκείνη του διαγραφέντος Θ. Σκυλακάκη, που είπε ότι «είναι αδύνατος ο μηδενισμός του ελλείμματος το 2011…».

Η αμφισβήτηση όμως που έφτασε μέχρι διαγραφής ήταν αυτή του Πάνου Καμμένου.

Ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, διέγραψε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος τον βουλευτή Β΄ Αθηνών Πάνο Καμμένο καθώς η επιμονή του να μη δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου, την οποία είχε χαρακτηρίσει «χούντα», τον έφερε εκτός Ν.Δ.

Ποιος θα ξεχάσει τη 13η Φεβρουαρίου του 2012… Το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να την ξεχάσει ποτέ ο Αντώνης Σαμαράς. Εκείνη τη βραδιά αναγκάστηκε και διέγραψε 21 βουλευτές. Ανάμεσά τους και οι δύο από τους τρεις κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους: ο Κώστας Μαρκόπουλος που ψήφισε «όχι», και ο Μανώλης Κεφαλογιάννης που απουσίαζε. Επιπλέον, πραγματοποιώντας όσα είχε πει λίγα 24ωρα πριν στην συνεδρίαση της ΚΟ του κόμματος, ο Αντώνης Σαμαράς παρέπεμψε τους 21 βουλευτές αλλά και τον Πάνο Καμμένο (που ήταν εκτός ΚΟ από την προηγούμενη ψηφοφορία), στο πειθαρχικό της Νέας Δημοκρατίας με το ερώτημα της οριστικής διαγραφής. Όπερ και εγένετο. Και δεν μιλάμε για 21 στελέχη δεύτερης ή τρίτης γραμμής:

Έλενα Κουντουρά (Α΄ Αθήνας), Δημήτρης Σταμάτης (Αιτωλοακαρνανίας), Μιχάλης Γιαννάκης (Βοιωτίας), Τζίμας Μαργαρίτης (Δράμας), Τσαμπίκα Ιατρίδη (Δωδεκανήσου), Κώστας Μαρκόπουλος (Εύβοιας), Κώστας Γκιουλέκας (Α΄ Θεσσαλονίκης), Ζήσης Τζηκαλάγιας (Καστοριάς), Χρήστος Ζώης (Λάρισας), Σπύρος Γαληνός (Λέσβου), Παναγιώτης Μελάς (Α΄ Πειραιά), Γιώργος Καρασμάνης (Πέλλας), Μαρία Κόλλια (Σερρών), Γιώργος Βαγιωνάς (Χαλκιδικής), Ελίζα Βόζεμπεργκ (Α΄ Αθήνας), Αλέκος Δερμεντζόπουλος (Έβρου), Γιώργος Βλάχος (Αττικής), Κώστας Παπασιώζος (Άρτας), Θεόφιλος Λεονταρίδης (Σερρών), Αναστάσιος Καρυπίδης (Σερρών). Διαγράφηκε και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Μανώλης Κεφαλογιάννης. Εδώ κι αν έχουμε την ολική αμφισβήτηση στο πρόσωπο του προέδρου που έθεσε αυστηρή κομματική πειθαρχία. Και όμως, ο Σαμαράς τα κατάφερε, άνοιξε την πόρτα σε αυτούς που ήθελε και κυβέρνησε μαζί τους για 2,5 χρόνια. Αυτός είναι και ο οδηγός για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Σκληρή γραμμή

από την αρχή…

Μόλις ανέλαβε την προεδρία του κόμματος ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμέρισε αμέσως όλες τις σκέψεις περί «συναίνεσης» με τον ΣΥΡΙΖΑ και υιοθέτησε την πολιτική «να φύγει ο Τσίπρας το ταχύτερο, γιατί μόνο καταστροφή κάνει όσο μένει»… Και αυτό το έθεσε ως κομματική γραμμή…

Άλλωστε ακόμα και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις που έχει με τον πρώην πρόεδρο Αντώνη Σαμαρά, η κατεύθυνσή τους είναι κοινή και στο πλαίσιο ότι η όποια αμφισβήτηση πρέπει να καταπολεμάται από την αρχή. Μην ξεχνάμε ότι η διαγραφή Φαήλου είχε μια τέτοια λογική. Και ο Κυριάκος το έκανε όχι σε κάποιον τυχαίο, αλλά σε έναν άνθρωπο που έχει αδιαμφισβήτητα καλές σχέσεις με τον ίδιο τον Σαμαρά.

Πέρασε όμως το μήνυμα ότι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και ότι αν και εφόσον χρειαστεί θα το ξανακάνει.

Η «αμφισβήτηση» μπορεί όσο περνάει ο καιρός να φθίνει, αλλά υπάρχει… Κάποιοι περιμένουν το πρώτο «στραβοπάτημά» του –ή υποτιθέμενο «στραβοπάτημα»– για να του «τραβήξουν το χαλί».

Για παράδειγμα, εκεί που κυλούσαν όλα ήρεμα –τηρουμένων των αναλογιών– άρχισε μια απίστευτη γκρίνια από κάποιους που έλεγαν ορθά κοφτά ότι «δεν γίνεται οι υποψήφιοι βουλευτές να έχουν καίριες θέσεις μέσα στο κόμμα και να χρησιμοποιούν προς όφελός τους τον κομματικό μηχανισμό». Ο Κυριάκος άστραψε και βρόντηξε από τη συμπεριφορά ορισμένων και τους τόνισε ορθά κοφτά πως ο ίδιος έχει αποφασίσει εδώ και καιρό πως οι υποψήφιοι θα παραιτηθούν των θέσεών τους την ώρα που θα επιλέξει τους υποψήφιους βουλευτές.

Ένα μικρό δείγμα ότι η χρόνια νόσος της παράταξης δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα.

Υπάρχουν βέβαια, και κάποιοι που τον φθείρουν κάνοντας το ακριβώς αντίθετο: Κολακεύοντάς τον!

Η κολακεία είναι η πιο ύπουλη υπονόμευση ενός αρχηγού, ιδιαίτερα σε συνθήκες όπου υπάρχουν ακόμα «φεουδαρχικά κατάλοιπα».

Τέλος, η «Συμφωνία Αλήθειας» του Κυριάκου καλή είναι (its good) αλλά, για να τα λέμε όλα, δεν αρκεί (not good enough)! Αυτό που λένε οι «σαμαρικοί», έχοντας την εμπειρία των προηγούμενων ετών, είναι ότι τους αμφισβητίες πρέπει να τους αντιμετωπίσει με σταθερή πολιτική.

Όταν π.χ. λένε από την ηγετική ομάδα της Ν.Δ. πως ένα δημοσιονομικό πρόγραμμα ύψους 1,5-2 δισεκατομμυρίων μπορεί να δημιουργήσει διέξοδο ελπίδας στην Ελλάδα της υπερ-φορολόγησης, ε, πώς να το κάνουμε, δεν λένε την πλήρη αλήθεια. Και αυτό δεν το λέμε εμείς. Το λένε αυτοί που είναι έτοιμη να μπουν στο βωμό της εσωκομματικής αμφισβήτησης και κατέχουν τα οικονομικά όσο λίγοι.

Σήμερα, λένε τα στελέχη που δεν θα «έτρωγαν και σφαίρα» για τον Μητσοτάκη, ότι για να ανασάνει η χώρα θέλει δραστική μείωση φόρων, αλλά και ταυτόχρονα μεγάλη μείωση δαπανών στο Δημόσιο.

Κι αν δεν υπάρξει ταυτόχρονα πρόγραμμα σοβαρής μείωσης προσωπικού στο Δημόσιο –έστω και σταδιακά, έστω και σε βάθος 5ετίας– διέξοδος δεν υπάρχει, επαρκείς μειώσεις φόρων και ασφαλιστικών εισφορών δεν μπορούν να γίνουν.

Το συμπέρασμα είναι απλό. Με την πολιτική της πολυσυλλεκτικότητας ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μακροημερεύσει. Και ασφαλώς αποφεύγοντας τους σκόπελους που βρήκε μπροστά του ο Σαμαράς. Γι’ αυτό και τον «ακούει» ευλαβικά.