Φρικαλέοι Απιθανόπουλοι

«Η σύλληψη της Πόλα Ρούπα ήταν μια δύσκολη επιχείρηση που ολοκληρώθηκε με επιτυχία και “ξεδόντιασε” τις ουρές της τρομοκρατίας που έχουν μείνει στη χώρα», ενώ «ο ελληνικός λαός μπορεί να είναι ήσυχος γιατί δεν υπάρχουν ούτε οι συνθήκες ούτε οι κίνδυνοι που υπάρχουν αλλού».

Τα παραπάνω αποτελούν δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από συνέντευξη που έδωσε τις πρώτες ημέρες του 2017 ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας, που όμως… ανατινάχθηκαν παταγωδώς πριν από μερικά 24ωρα στη συμβολή των οδών Μάρνη και 3ης Σεπτεμβρίου στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί όπου κάποιες «ουρές» τελικά ήταν τόσο ζωντανές και με τόσα «δόντια» που θα μπορούσαν να έχουν δολοφονήσει τον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο σε μία επίθεση που παρόμοιά της (δηλαδή με θύμα πρώην ή νυν πρόεδρο κυβέρνησης) είχε η Ελλάδα να ζήσει από την απόπειρα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1933.

Οι αιτίες που εκκολάπτουν τρομοκράτες –εγχώριους και διεθνείς– καθώς και οι τρόποι αντιμετώπισής τους είναι τόσο πολυπαραγοντικό ζήτημα, επομένως πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος για φτηνές καταγγελίες και εύκολες αναλύσεις. Δεν παύει ωστόσο να είναι ορατές διά γυμνού οφθαλμού οι ρητορικές που στρώνουν το χαλί σε επικίνδυνους τύπους που –παραφράζοντας τον Βολτέρο– πείστηκαν να διαπράξουν φρικαλεότητες έχοντας πρώτα πιστέψει σε απιθανότητες!

Είναι προφανές ότι η δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα είναι μόνιμα τσακωμένη με τη σύνθεση των απόψεων και σφόδρα ερωτευμένη με τον διχασμό. Εξαιρετικά διχαστικό είναι, λ.χ., να προκηρύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογές το 2015 και αφού έχει υπογράψει το «πρώτη φορά Αριστερά» μνημόνιό του να συνθηματολογεί πως «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν».

Είναι τόσο διχαστική και η λογική που θεωρεί σχεδόν ανθέλληνες και ηθικούς αυτουργούς της επίθεσης όσους έκαναν κριτική στον Λουκά Παπαδήμο και διαφωνούσαν με τις μνημονιακές πολιτικές προηγούμενων κυβερνήσεων. Αλλά, ξανά πίσω, είναι τόσο φασιστικές και οι απόψεις ανθρώπων που υποτίθεται ότι υπηρετούσαν την τέχνη (ως καλλιτέχνες) και τη Δημοκρατία (ως βουλευτές), αλλά υποστήριζαν ότι «λάθος ανθρώπους σκότωνε η 17 Νοέμβρη» και πως «μόνο η βία θα μας σώσει».

Ας συνεννοηθούμε, επιτέλους, σε αυτόν τον τόπο κλείνοντας τα αυτιά στον κάθε… Απιθανόπουλο! Μπορεί οι πολίτες να ανοίγουν συχνά-πυκνά φακέλους με λογαριασμούς-«βόμβες» (από τη ΔΕΗ, την εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες κ.ά.), αλλά είναι αδιανόητο η παραπάνω παρομοίωση να εξισώνεται με τις παρ’ ολίγο φονικές αληθινές βόμβες των τρομοκρατών.

Αν το κάνουμε –και το κάνουμε συχνά– επί της ουσίας νομιμοποιούμε τα τρομοχτυπήματα και παρέχουμε συγχωροχάρτι και πολιτική (συγ)κάλυψη σε εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Εγκλήματα που αφαιρούν ανθρώπινες ζωές και πυροβολούν αυτά που υποτίθεται ότι θέλουν να υπερασπιστούν: τη Δημοκρατία, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, ακόμη και την οικονομική ανάκαμψη που σκληρά πληρώνει ο λαός μπας και επιστρέψει.

Ο αείμνηστος βουλευτής των Βρετανών Εργατικών, Τόνι Μπεν, εξηγούσε κάποτε ότι «πίστη είναι κάτι για το οποίο θα πέθαινες, δόγμα είναι κάτι για το οποίο θα σκότωνες. Αυτό κάνει όλη τη διαφορά». Και οι τρομοκράτες δεν είναι τίποτα λιγότερο από δογματικοί αντιλαϊκοί δολοφόνοι. Αυτό ΔΕΝ έχει διαφορά, ανεξαρτήτως της δήθεν επαναστατικής κονκάρδας που έχουν καρφιτσώσει στο πέτο τους…