Φωτιά στο καμίνι της Κεντροαριστεράς έβαλε ο Καμίνης

Η απόφαση του Γιώργου Καμίνη να διεκδικήσει την προεδρία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ανακάτεψε πολύ την τράπουλα πριν ακόμη ανακοινώσει επίσημα την υποψηφιότητα του, κάτι που θα γίνει μετά τις 20 Αυγούστου, όταν θα έχουν ολοκληρωθεί τα μπάνια του λαού και οι περισσότεροι θα έχουν επιστρέψει στον Κλεινόν Άστυ.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η υποψηφιότητα του δημάρχου Αθηναίων μπορεί να αντιμετωπίστηκε θετικά από τους κυριότερους πρωταγωνιστές του εγχειρήματος, ταυτόχρονα όμως προκάλεσε τεράστιο προβληματισμό. Διότι η λειτουργεί ως πυροδοτικός μηχανισμός για απλούς ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς που είναι μακριά από τους κομματικούς μηχανισμούς. Και αυτό είναι κάτι που προκαλεί πονοκεφάλους στην Χαριλάου Τρικούπη, η οποία δεν μπορεί να υπολογίσει πόσο είναι το τμήμα αυτό που οι αισθητήρες του επαναλειτούργησαν.

Η πιθανή υποψηφιότητα (μέχρι να κατατεθεί κι επισήμως) Καμίνη βάζει δύσκολα σε όλους τους «παίκτες». Από τη μία η Φώφη Γεννηματά, η οποία έχει να αντιμετωπίσει μία υποψηφιότητα εκτός των στενών κομματικών τειχών με κοινωνική αναφορά, την οποία και δεν ανέμενε. Από την άλλη υπάρχουν και οι πιο νέοι, όπως οι Θανάσης Θεοχαρόπουλος και Νίκος Ανδρουλάκης, οι οποίοι σαφώς νεότεροι ηλικιακά θα εξέφραζαν την ανανέωση.

Οι προθέσεις του Γιώργου Καμίνη προκάλεσαν εκνευρισμό και αμηχανία περιπλέκοντας τις προσπάθειες συνεργασίας της Ώρας Αποφάσεων και του Ποταμιού και όσων δεν θέλουν να εμπλακούν στο εγχείρημα της συγκρότησης του νέου φορέα καταλογίζοντας στη ΔΗΣΥ πασοκογενή χαρακτηριστικά. Το βασικό τους επιχείρημα, δηλαδή, ότι η διαδικασία ανάδειξης αρχηγού από τη βάση είναι «εξωραϊσμός» της σημερινής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και όχι η αναγκαία μεταρρυθμιστική δομή που έχει ανάγκη η χώρα, εξασθενεί.

Σε επανεξέταση σχεδίων υποχρεώνεται και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος με τις συνεχείς παρεμβάσεις του υποδεικνύει ως στρατηγική κατεύθυνση του ευρύτερου χώρου την αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι οπισθοδρομικό εκφράζει το κυβερνών κόμμα. Αλλά και τη σύγκλιση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων με την υιοθέτηση μεταρρυθμιστικών προτεραιοτήτων στους θεσμούς, στην οικονομία και στην κοινωνία. Εκ των πραγμάτων λοιπόν καλείται να απαντήσει στο ερώτημα αν θα θελήσει να ρίξει το βάρος του στη συγκρότηση του νέου πολιτικού φορέα ως βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, ή θα επιλέξει άλλη διαδρομή. Κάτι που προανήγγειλε η Άννα Διαμαντοπούλου και ο κ. Βενιζέλος ούτε επιβεβαίωσε, αλλά ούτε και διέψευσε.

Και στο βαθύ ΠΑΣΟΚ
Όμως η απόφαση Καμίνη προκάλεσε αμηχανία και στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, που ήλπιζε πως θα επανέλθει σιγά-σιγά στα πράγματα μέσω της κολυμβήθρας του Σιλωάμ που ακούει στο όνομα Δημοκρατική Συμπαράταξη. Εξάλλου αυτό αναδεικνύεται και από την ηχηρή παρέμβαση του Κώστα Λαλιώτη, ο οποίος προφανώς διαβλέποντας πως τα σχέδια του κινδυνεύουν να μείνουν στα χαρτιά, με άρθρο του υπερασπίζεται τις παρακαταθήκες του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου απέναντι στη Δεξιά καθιστώντας σαφές ότι διαφωνεί με οποιαδήποτε μετεξέλιξη ή την αλλαγή του στρατηγικού προσανατολισμού που προσέδωσε ο ιδρυτής του. Το πάλαι ποτέ «θείο βρέφος» διεκδικεί εμφανώς να είναι η φωνή της συνείδησης του ΠΑΣΟΚ ερεθίζοντας τα όποια αντιδεξιά αντανακλαστικά έχουν απομείνει στην παράταξη. Κινείται στον αντίποδα των όσων υποστηρίζει εμμέσως πλην σαφώς ο κ. Βενιζέλος και οι εκσυγχρονιστές- μεταρρυθμιστές.

Πώς αντιμετωπίζει η κ. Γεννηματά και ηγετικά στελέχη και παράγοντες στη Χαριλάου Τρικούπη αυτές τις διεργασίες; Είναι αιφνιδιασμένοι από την υποψηφιότητα Καμίνη, χαιρέτησαν –με δήλωση της προέδρου του ΠΑΣΟΚ– τη «δυναμική» που παίρνει το εγχείρημα, αλλά δείχνουν ψύχραιμοι για την έκβαση της τελικής μάχης για την ηγεσία. Και για τα όσα λέει ο κ. Λαλιώτης ισχυρίζονται ότι δεν είχαν ιδέα.

Από την εποχή των “58”
Το ερώτημα που τίθεται είναι πως τελικά ο κ. Καμίνης αποφάσισε να διαβεί τον Ρουβίκωνα και να αφήσει την ασφάλεια της πλατείας Κοτζιά για κάτι που είναι αβέβαιο εάν τελικά έχει την αποδοχή που επιθυμούν οι πρωταγωνιστές της ΔΗΣΥ; Ο κ. Καμίνης, όπως λένε συνομιλητές του, εδώ και καιρό είχε εκφράσει την επιθυμία του να μην διεκδικήσει και 3η θητεία στον δήμο της Αθήνας. Εξάλλου η τελευταία φορά που δήμαρχος έκανε και 3η θητεία στην πρωτεύουσα πάει πίσω στο 1951 επί δημαρχίας Κωνσταντίνου Κοτζιά (3 θητείες). Τρεις θητείες έκανε και ο Σπυρίδων Πάτσης (πριν από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο), ενώ το ρεκόρ κατέχει ο Σπυρίδων Μερκούρης (παππούς της Μελίνας Μερκούρη) με πέντε θητείες.

Ο κ. Καμίνης αφενός μεν εκτίμησε ότι οι πιθανότητες επανεκλογής του ήταν λιγότερες από ότι το 2010 και το 2014, αφετέρου δε υπολόγισε ότι ειδικά εκ μέρους της Ν.Δ. υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι και προτίμησε το ρίσκο της ΔΗΣΥ για να παραμείνει στην ενεργό πολιτική σκηνή, παρά να περιμένει το 2019, όπου με μία ήττα θα έμπαινε στο περιθώριο. Όλα αυτά ήταν στο μυαλό του δημάρχου που λόγω και της πρότερης θητείας του, τόσο ως Συνήγορος του Πολίτη, όσο και ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, έχει μία ευρεία βάση από συναδέλφους του, οι οποίοι μετέχουν κι αυτοί στο εγχείρημα και νιώθουν να πνίγονται από τα κομματικά τερτίπια. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες αυτός που έπεισε τον κ. Καμίνη ήταν ο εκ των επικεφαλής της κίνησης των “58”, ο Γιάννης Βούλγαρης.

Ο κ. Καμίνης πλέον στη μάχη κόντρα στην κ. Γεννηματά ποντάρει στο γεγονός ότι η δική του υποψηφιότητα δίνει φωνή στους λεγόμενου εκσυγχρονιστές κι εκτιμά πως θα τύχει της υποστήριξης τόσο των Κινήσεων της Σοσιαλδημοκρατίας, όσο και της ΔΗΜ.ΑΡ., αλλά και άλλων μικρότερων κινήσεων, που θα έχουν την ευκαιρία να αντιμετωπίσουν την πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Κάποιοι περί των κ. Αλιβιζάτο προβλέπουν ότι η υποψηφιότητα Καμίνη θα αναγκάσει και τον Σταύρο Θεοδωράκη και την Άννα Διαμαντοπούλου να προσχωρήσουν κι αυτοί στο εγχείρημα, ώστε η Δημοκρατική Συμπαράταξη να μετεξελιχθεί σε ένα όντως νέο πολιτικό φορέα κι όχι σε αυτό που επιθυμεί η Χαριλάου Τρικούπη, δηλαδή μία παράταξη του στυλ “το ΠΑΣΟΚ και οι φίλοι του”.

Μάλιστα από ιστοσελίδες, που υποστηρίζουν την διακυβέρνηση Καραμανλή, αναφέρονται αρνητικά σχόλια του στυλ, ότι τον Γιώργο Καμίνη τον επέβαλλε ο Κώστας Σημίτης για να ξαναπάρει το κόμμα στα χέρια του, δείχνοντας ανοιχτά την προτίμηση τους υπέρ της Φώφης Γεννηματά! Επίσης με αφορμή την δήλωση του Νικήτα Κακλαμάνη, ότι ο Γιώργος Καμίνης οφείλει να παραιτηθεί από δήμαρχος από τη στιγμή που θα είναι υποψήφιος πρόεδρος της ΔΗΣΥ, αυτό αναπαράχθηκε και από στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη. Βέβαια απάντηση σε αυτό έδωσε ο Γιώργος Πεταλωτής υπενθυμίζοντας μέσω των social media, ότι ο Νικήτας Κακλαμάνης, όταν έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος Αθήνας το 2014 δεν παραιτήθηκε από βουλευτής αν και του ζητήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία.

Παρακολουθεί και το Μαξίμου
Τις εξελίξεις στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και τον χώρο του κέντρου παρακολουθούν με ενδιαφέρον και από το Μαξίμου. Μία πιθανή ένωση όλων των δυνάμεων αναμφίβολα δημιουργεί προβλήματα στον Αλέξη Τσίπρα να βρει τον χώρο αποδιοργανωμένο και πολυδιασπασμένο, ώστε να απλωθεί κι εκεί.

Στο κυβερνών κόμμα ευελπιστούν ότι οι διεργασίες για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς θα πέσουν και πάλι στο κενό, ενώ αποφεύγουν να τοποθετηθούν για τα έμμεσα ανοίγματα, όπως αυτό που επιχείρησε ο Κώστας Λαλιώτης δια του τελευταίου του άρθρου, που ερμηνεύτηκε ως μονομέτωπος αγώνας κατά της Νέας Δημοκρατίας και κλείσιμο του ματιού στο κυβερνών κόμμα.

Πάντως κύκλοι του Μαξίμου υποστήριζαν πως δεν είναι τελικά βέβαιο πως ο κ. Καμίνης θα είναι υποψήφιος.

Η αντίδραση του Λαλιώτη, η αβάντα στον ΣΥΡΙΖΑ και γιατί τον χαρακτηρίζουν τοξικό
Η πρόθεση του Γιώργου Καμίνη να είναι υποψήφιος για την ΔΗΣΥ, αν μη τι άλλο δείχνει προς όλους τους εμπλεκόμενους προς τα που πρέπει να πάει ο νέος φορέας. Δίχως ένα σοβαρό μεταρρυθμιστικό και αντιλαϊκίστικο προφίλ δεν έχει τύχη, καθώς θα κονιορτοποιηθεί από την πόλωση που θα επιχειρήσουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η Νέα Δημοκρατία. Αν όμως ο νέος φορέας προβάλλει ένα μεταρρυθμιστικό προφίλ, τότε το λεγόμενο βαθύ ΠΑΣΟΚ δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Έτσι οι περισσότεροι αναλυτές εκτιμούν πως η παρέμβαση του Κώστα Λαλιώτη καθόλου τυχαία δεν ήταν. Επί της ουσίας προσπαθεί να «κλείσει» το παράθυρο σε μια συνεργασία της κ. Γεννηματά με την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αποδοκιμάζοντας ουσιαστικά την πολιτική της σημερινής προέδρου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Οι περισσότεροι εκτιμούν πως ο Κώστας Λαλιώτης βλέπει πως το σχέδιο του για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ μάλλον κινδυνεύει κι αποφάσισε να άκομψο τρόπο να παρέμβει. Όμως επί της ουσίας τα όσα ανέφερε για αντιδεξιό μέτωπο μάλλον βολεύει το Μαξίμου και όχι το ΠΑΣΟΚ, που επιδιώκει μέσω της κ. Γεννηματά να ηγηθεί και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Η κεντρική ιδέα του σχεδίου Λαλιώτη είναι η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ να διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία στις επόμενες… δεκαετίες. Δηλαδή, το πέρασμα της χώρας σε μία νέα εποχή επικυριαρχίας της κεντροαριστεράς, αν δεχτούμε ότι η πρώτη σχετική περίοδος ήταν εκείνη του Ανδρέα Παπανδρέου. Η απλή αναλογική και οι γέφυρες προς πολιτικές ομάδες της λαϊκής Δεξιάς εξυπηρετεί, επίσης, αυτή την στρατηγική.

Το ΠΑΣΟΚ έχει αυτή την στιγμή μία ευκαιρία να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή σε ρόλο πρωταγωνιστή, έστω και μέσω της ΔΗΣΥ. Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, το ΠΑΣΟΚ κράτησε πιο υπεύθυνη στάση από τα άλλα κόμματα στην αντιμετώπιση της κρίσης πληρώνοντας το τίμημα.

Κι όπως αναφέρουν και στελέχη του ΠΑΣΟΚ “θα ήταν καθαρή αυτοκτονία να συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την παραμικρή σχέση με την σοσιαλδημοκρατία. Εκτός κι αν κάποιοι δεν ενοχλούνται από τα όσα συνέβησαν το 2015 ή από την στήριξη που παρέχει αυτό το κόμμα (το μοναδικό στην Ευρώπη) στο καθεστώς του Μαδούρο. Δεν μας έκανε εντύπωση ότι ο Κώστας Λαλιώτης βγήκε και μίλησε για να πει αυτά που είπε. Θα μας έκανε εντύπωση αν δεν υποστήριζε τις θέσεις του. Για τον Κώστα Λαλιώτη μπορεί κανείς να πει πολλά. Το μόνο για το οποίο δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει είναι για ασυνέπεια”.

Η αλήθεια είναι ότι στις συνομιλίες που έχουν προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ με ανάλογα στελέχη είτε από το Ποτάμι, είτε από άλλες Κινήσεις ακούν την ίδια ατάκα “πως μπορούμε εμείς να συνεργαστούμε με ένα κόμμα που υποστηρίζει τις μεταρρυθμίσεις όταν δίπλα στην πρόεδρο σας παρουσιάζεται ως βασικός συνομιλητής της ένας πολιτικός που έχει χαρακτηριστεί τοξικός”, αναφερόμενοι στον Κώστα Λαλιώτη.