Το «αξίωμα» του… καμπαρέ

Ήταν το 1972 όταν στο περίφημο «Καμπαρέ» η Λίζα Μινέλι ερμήνευε τον ρόλο της Σάλυ Μπόουλς, της νεαρής Αμερικανίδας που έκανε την αρτίστα στο βερολινέζικο κλαμπ «Κιτ Κατ», την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Ακόμη κι αν κάποιος δεν έχει δει την ταινία, είναι σχεδόν σίγουρο ότι έχει ακούσει τη Μινέλι να τραγουδάει τους αλησμόνητους στίχους «Money makes the world go around». Αυτή η αλήθεια των στίχων, ότι δηλαδή «το χρήμα κάνει τον κόσμο να γυρίζει», στοιχειώνει τις οικονομίες όλου του κόσμου, είτε αυτές έχουν συντηρητική είτε προοδευτική φιλοσοφία.
Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελεί η «φρέσκια» ελληνική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μετά τις πρώτες –χιτσκοκικές είναι η αλήθεια– διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, μοιάζει να έρχεται αντιμέτωπη με τα πραγματικά προβλήματα της πραγματικής οικονομίας που δεν είναι άλλα από την έλλειψη ρευστότητας.
Ήδη τα τελευταία 24ωρα τα ρεπορτάζ του Τύπου κατακλύζονται από δυσοίωνα νούμερα. Για παράδειγμα, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της κυβέρνησης μέχρι το τέλος της τετράμηνης συμφωνημένης παράτασης υπολογίζονται σε 11,5 δισ. ευρώ, με το 1,5 δισεκατομμύριο να αφορά τη μηνιαία καταβολή αμοιβών και επιδομάτων. Η χώρα, εξάλλου, θα χρειαστεί περί τα 8,5 δισ. ευρώ για να καλύψει ομόλογα μέχρι τον Μάιο και άλλα 14 δισεκατομμύρια μέχρι το τέλος του έτους. Την ίδια ώρα τα έσοδα που θα μπορούσαν να καλύψουν τα κενά έχουν πάρει την κατρακύλα, με την «μαύρη τρύπα» του Ιανουαρίου να υπολογίζεται ότι ξεπερνάει το 1 δισ. ευρώ, ενώ φαίνεται να υπάρχει «τρύπα» άνω των 900 εκατ. ευρώ και στο πλεόνασμα (σ.σ. υπολογιζόταν ότι θα ξεπεράσει το €1,3 δισ. και για την ώρα υπάρχουν περί τα 300.000.000 ευρώ).
Το ομιχλώδες ως επικίνδυνο δημοσιονομικά τοπίο, περιγράφουν με γκρίζα χρώματα ακόμη και τα κυβερνητικά στελέχη. Ένας εξ αυτών, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Χρυσόγονος, σήμανε συναγερμό ότι «αν συνεχιστεί η πτώση των δημοσίων εσόδων που υπήρξε τον Ιανουάριο, 1 δισ. και πλέον τρύπα στα δημόσια έσοδα, καήκαμε…». Υπάρχει δε η από τηλεοράσεως παραδοχή του υπουργού Επικρατείας, Αλέκου Φλαμπουράρη, ότι έχουμε πρόβλημα ρευστότητας, απλώς εκείνος δήλωσε και αισιόδοξος ότι αν δεν έχουμε μαζέψει όλο το ποσό της επόμενης δόσης που πρέπει να αποπληρώσουμε στο ΔΝΤ, θα ζητήσουμε από το Ταμείο χρονικό σκόντο δύο μηνών κι εκείνο (ελπίζουμε ότι) θα μας το δώσει.
Υπό αυτές συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, λοιπόν, γίνεται ακόμη πιο επίκαιρο το αξίωμα του… καμπαρέ: Ότι «το χρήμα κάνει τον κόσμο να γυρνάει». Και λέμε αξίωμα –αυτό δηλαδή που στα μαθηματικά δεν χρειάζεται απόδειξη– διότι ο μόνο τρόπος να «γυρίσει» η Ελλάδα είναι χρήμα και χρόνος. Χρειάζεται χρήμα για να κάνεις κοινωνική πολιτική και να ανακουφίσεις τα οικονομικά αδύναμα στρώματα. Θέλεις και χρόνο για να πιάσεις τους φοροφυγάδες όταν π.χ, δεν έχεις περιουσιολόγιο και εν έτει 2015 τα Τμήματα Κεφαλαίου των εφοριών δεν είναι ηλεκτρονικά διασυνδεδεμένα!
Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του, δεν υπάρχει ούτε χρήμα (συνεχίζουμε να χρειαζόμαστε τα δανεικά της τρόικας που μετονομάσαμε σε «θεσμούς»), δεν υπάρχει ούτε χρόνος (μετράνε αντίστροφα οι 120 ημέρες της παράτασης που βαφτίσαμε «γέφυρα»). Επομένως μένει να απαντηθεί το ερώτημα πώς θα καταφέρουμε να βγούμε από τη στενωπό. Μία λύση θα ήταν να επισπευστεί από την κυβέρνηση η εφαρμογή εκείνων των προαπαιτούμενων του προηγούμενου προγράμματος-συμφωνίας-μνημονίου (ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάσει) που θεωρούνται «μη τοξικά». Μόνο που τότε θα κληθεί αφενός να εφαρμόσει εκείνες τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες κατηγορούσε τους προκατόχους της, αφετέρου να απολογηθεί με το όποιο κόστος στην εσωκομματική αντιπολίτευση και στους ψηφοφόρους. Αλλά ποιος είπε ότι η εξουσία –και ειδικά η… λαϊκή– είναι εύκολο πράγμα;