Νυν υπέρ πάντων το… συνέδριο

 

Περισσότερο και από την αξιολόγηση, τον Αλέξη Τσίπρα τον προβληματίζει το συνέδριο από το οποίο επιβάλλεται για την πολιτική επιβίωσή του να βγει παντοδύναμος. Αν ο στόχος αυτός επιτευχθεί, τότε και με προαπαιτούμενο την ολοκλήρωση της αξιολόγησης στην ατζέντα του Μ. Μεξίμου είναι ένας σαρωτικός ανασχηματισμός μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου.

«Δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητες αυτό, αλλά προφανώς θα υπάρξουν αλλαγές, τροποποιήσεις θα υπάρξουν», σχολίασε σχετικά κυβερνητικός αξιωματούχος προσπαθώντας να ρίξει τους τόνους.

Πριν από όλα αυτά, το βάρος πέφτει στο συνέδριο όπου ο πρωθυπουργός θέλει να δρομολογήσει την επόμενη μέρα κόντρα σε εκείνους που επιθυμούν να διατηρήσουν το κόμμα στην σημερινή του μορφή.

Όσοι πρόσκεινται στον Αλέξη Τσίπρα σημειώνουν πως «δεν χρειαζόμαστε αλλαγή της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή το 2ο Συνέδριο. Θα ήταν αλλοίωση της φυσιογνωμίας του και μετατροπή της ήττας σε στρατηγική ήττα. Το 2ο Συνέδριό του δεν χρειάζεται να επαναπροσδιορίσει τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως αναγκαίο να την εμπλουτίσει, να θεραπεύσει πολλές αδυναμίες και να δημιουργήσει το αντίστοιχό της στο ευρωπαϊκό επίπεδο», υπονοώντας πως δεν θα αλλάξει κάτι επί της ουσίας.

Ο Γιάννης Δραγασάκης από την πλευρά του, μέσα από μια σειρά ερωτημάτων, δείχνει και την κατεύθυνση που επιθυμούν να οδηγηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Σημειώνει χαρακτηριστικά:

– Γιατί, για παράδειγμα, ενώ το διακηρύξαμε, δεν γίναμε ποτέ ένα ενιαίο κόμμα ισότιμων μελών; Και τι εγγυάται ότι θα γίνουμε στο μέλλον;

– Γιατί επιτράπηκε να λειτουργούν στο εσωτερικό του κόμματος διάφορες ομάδες, ως κόμματα εντός του κόμματος, με όρους και διαδικασίες πλήρους αδιαφάνειας και χωρίς λογοδοσία, αν και αυτό ρητά απαγορευόταν από το καταστατικό;

– Γιατί, ενώ είχε καταστεί σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα θα αναλαμβάναμε κυβερνητικές ευθύνες, τα όργανα του κόμματος δεν ασχολήθηκαν με τρόπο συγκεκριμένο και συστηματικό με την προετοιμασία γι’ αυτό το ενδεχόμενο;

– Γιατί η προγραμματική προετοιμασία δεν έγινε ποτέ υπόθεση ολόκληρου του κόμματος, παρά μόνο ενός μικρού μέρους του και κάποιων τμημάτων και ομάδων της Κεντρικής Επιτροπής;

– Γιατί δεν υπήρξε επαρκής και οργανωμένη προετοιμασία στελεχών για κυβερνητικούς, πολιτικούς ή διοικητικούς ρόλους;

– Γιατί το κόμμα δεν ανέπτυξε ποτέ –όπως ορθά επισημαίνεται τώρα στις θέσεις– εσωτερικές εκπαιδευτικές, επιμορφωτικές και άλλες συναφείς λειτουργίες;

– Γιατί το κόμμα δεν μπόρεσε να διευρυνθεί και να αναβαθμιστεί, σε μερική έστω αντιστοιχία προς την εκλογική δυναμική του;

«Ενιαίο κόμμα σημαίνει ισότιμα μέλη, κοινές δεσμεύσεις, συνολική ευθύνη», ξεκαθαρίζει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, συμπληρώνοντας πως «το κόμμα δεν έχει μέλλον αν λειτουργεί ως χειροκροτητής της κυβέρνησης. Όμως ούτε η κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει χωρίς τη στήριξη του κόμματος. Το σχήμα λοιπόν “άλλο κόμμα, άλλο κυβέρνηση”, που χρησιμοποίησε παλιότερα το ΠΑΣΟΚ, δεν λειτούργησε και δεν μπορεί να λειτουργήσει, διότι το κόμμα δεν μπορεί να υπάρξει ως ένας αυτόνομος ή ουδέτερος παρατηρητής που στέκεται απέναντι στην κυβέρνηση, συμμέτοχος στα όποια δικαιώματα, αλλά αμέτοχος στις ευθύνες της διακυβέρνησης. Το κόμμα και η κυβέρνηση συνδέονται με την κοινή ευθύνη για την τύχη του κοινού εγχειρήματος».

Σταθερά απέναντι βρίσκονται οι «53», οι οποίοι με δηλώσεις δείχνουν πως προτιμούν το κόμμα των συλλογικοτήτων.

Την ίδια ώρα η εκπρόσωπος του κόμματος Ράνια Σβίγκου, αναφερόμενη στην επανενεργοποίηση του κόμματος και πώς θα ανακτήσει σχέσεις με το κίνημα, εξηγεί αφήνοντας υπονοούμενα: «Στρατηγική για την Ευρώπη και την αλλαγή των συσχετισμών, αριστερό πρόγραμμα μέσα στις ασφυκτικές συνθήκες της επιτροπείας, σχέση κόμματος-κυβέρνησης είναι τα βασικά επίδικα. Δεν θα συμφωνούσα ότι το κόμμα είναι απενεργοποιημένο, θα έλεγα όμως ότι έχασε τον ρόλο του, έγινε σε πολλές περιπτώσεις παρακολούθημα της κυβέρνησης, υπήρξε όμως και αδύναμο να εκπονήσει μια δική του στρατηγική στους μαζικούς χώρους. Επίσης, δεν καταφέραμε συλλογικά να υλοποιήσουμε αυτό που προκρίνουμε σε κάθε συνέδριο ως διακύβευμα, το περίφημο “κόμμα των μελών”. Όσον αφορά στα κινήματα, θα έλεγα ότι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενεργό κομμάτι τους, στο προσφυγικό, στην αλληλεγγύη, στα κινήματα πόλης. Αυτό που πρέπει να συζητήσουμε, όμως, όχι μόνο μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά συνολικά μέσα στην Αριστερά, είναι η υποχώρηση των κινημάτων. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς αναπνέει μέσα από τα κινήματα και τα έχει ανάγκη».

Οι διαφορές ανάμεσα στις τάσεις καταγράφηκαν στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, όπου ναι μεν οι «θέσεις» του συνεδρίου υπερψηφίστηκαν, με ορισμένα «λευκά», ωστόσο στη διαδικασία της Κ.Ε. καταγράφηκαν ισχυρές αντιθέσεις.

 

 

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα