Δεν υπάρχει “μετά”, Αλέξη…

Το είχε φανταστεί κάπως σαν… Τζάστιν Τρυντώ. Δείτε τον Καναδό πρωθυπουργό: νέος, ωραίος, δυναμικός και προς ώρας πετυχημένος. Θα πείτε, «μα ο Καναδάς δεν έχει κρίση, δεν έχει μνημόνιο», και θα έχετε δίκιο. Αυτή η τόσο σημαντική λεπτομέρεια είναι που διέφυγε και από τον Αλέξη Τσίπρα. Κράτησε το «νέος», «ωραίος» (υποκειμενικό), αλλά έχασε το «δυναμικός» και «πετυχημένος».

Έστω κι έτσι, η σύγχρονη ελληνική ιστορία τού έχει εξασφαλίσει μία θέση στα κιτάπια της. Το όνομά του θα μείνει επίσης και στη σύγχρονη ιστορία της Αριστεράς. Ο ίδιος δηλώνει πως κανείς δεν είναι πιο αριστερός από εκείνον. Άλλωστε, η πίστη του καθενός είναι δική του υπόθεση. Επειδή όμως οι πράξεις είναι εκείνες που «μιλούν», ο Αλέξης Τσίπρας μόνο ως αριστερός δεν θα μείνει στην ιστορία.

Με συνταγή της δεκαετίας του ’80 (βλέπε Ανδρέα Παπανδρέου) και παντελή έλλειψη επαφής με τη σκληρή πραγματικότητα, θεώρησε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μόνο που ξέχασε κάτι απλό: μια εκδρομή πας και παίρνεις μαζί σου χάρτη. Εκείνος ξεκίνησε να αλλάξει τα πάντα χωρίς να έχει χαράξει διαδρομή.

Και εντάξει, την πρώτη περίοδο να τη συγχωρήσει κανείς με τη δικαιολογία ότι δεν γνώριζε. Υπερβολικό, γιατί δεν θα έδινε κανείς το ίδιο ελαφρυντικό σε χειρούργο που θα έστελνε άκλαυτο τον ασθενή του γιατί… δεν γνώριζε. Πώς να αναγνωρίσεις ελαφρυντικό σε εκείνον που έχει «γονατίσει» μια ολόκληρη χώρα;

Μόλις αυτή η σκοτεινή περίοδος για τη χώρα τελειώσει και εκείνος αναγκαστεί να κοιτάξει πίσω, θα εκπλαγεί. Με την ταχύτητα με την οποία διέλυσε το (όποιο) πολιτικό του κεφάλαιο. Με τη μαεστρία που απέδειξε στο να πληγώσει βαριά την Αριστερά. Με τη βαθιά του άγνοια στη διοίκηση. Και, το κυριότερο, με τις ικανότητές του στη… γυμναστική! Τέτοιες τούμπες ούτε από ολυμπιονίκες επιπέδου Ιωάννη Μελισσανίδη δεν είχαμε δει…

Αναζητώντας κανείς τα χειρότερα σημεία της διακυβέρνησης Τσίπρα χάνεται σε έναν ωκεανό λαθών. Και στρατηγικής και αποφάσεων. Είναι άραγε ποτέ δυνατόν ένα υπουργείο να αποφασίζει (π.χ. ΕΦΚΑ) και να μην έχει από πριν κλείσει όλες τις εκκρεμότητες;

Είναι, άραγε, θέμα στρατηγικής να στραγγαλίζεις την αγορά για να δείξεις ότι έχεις πλεόνασμα, ενώ την ίδια ώρα δήθεν μυστικά συγκεντρώνεις αποθεματικό σε περίπτωση που χρειαστεί να πληρώσεις από την τσέπη σου τις δανειακές σου υποχρεώσεις;

Και μετά; Αυτό το «μετά» είναι που αυτή η κυβέρνηση δεν έλαβε ποτέ της σοβαρά. Έφερε και ψήφισε το τρίτο μνημόνιο, με στόχο να το αλλάξει μετά. Και το «μετά» χάθηκε.

Υπέγραψε την πώληση της ΔΕΗ με την ελπίδα να αλλάξει τους όρους μετά. Και το «μετά» δεν ήρθε ποτέ.

Υπέγραψε το κόψιμο των συντάξεων με την ελπίδα πως μετά θα το διορθώσει. Και το «μετά» ήρθε, όχι για να το διορθώσει αλλά για να καταδικαστούν στην ανέχεια οι συνταξιούχοι.

Κάθε κίνηση αυτής της κυβέρνησης κρύβει και ένα «μετά». Μόνο που το «μετά» δεν έρχεται ποτέ. Και τρέχουμε να σώσουμε ό,τι σώζεται. Πια δεν σώζεται τίποτα. Και δεν υπάρχει «μετά» όπως τραγουδούσε το 2008 ο λαϊκός βάρδος Αντώνης Ρέμμος.

Και μένει ο Αλ. Τσίπρας να ονειρεύεται το πολιτικό μέλλον του Τζάστιν Τρυντώ. Και μένουμε και όλοι εμείς που δεν θα θέλαμε να είμαστε ούτε ψύλλος στον κόρφο του…