Ηγεσία εναντίον… ταρζανιάς!

«Όταν κάθησε απέναντί μου, στον ΑΝΤ1 το 1990, ομολογώ ότι σκέφτηκα να τον στριμώξω με τις ερωτήσεις μου. Με στρίμωξε τελικά εκείνος. Με πυροβολούσε συνεχώς με τις απαντήσεις του. Παραδέχθηκα την ήττα μου από έναν αστραφτερό έφηβο! Έτσι, αντί επιλόγου στην εκπομπή, είπα on air: “Αλέξη, σήμερα είσαι 17 χρόνων, αν μου δώσει ο Θεός χρόνια να ζήσω, θα σε έχω και πάλι κάποια στιγμή απέναντί μου. Εγώ θα είμαι μια απλή δημοσιογράφος και εσύ αρχηγός κόμματος”».

Η… μαντεψιά ανήκει στη γνωστή δημοσιογράφο Άννα Παναγιωταρέα και σήμερα 25 χρόνια μετά ο Αλέξης Τσίπρας είναι όντως αρχηγός. Είναι, όμως, αρχηγός σε ένα κόμμα που ταλανίζεται από εμφύλιο και πρόεδρος μίας κυβέρνηση που βρίσκεται στα σκοινιά της μνημονιακής δημοσιονομικής προσαρμογής που είπε ότι θα αποφύγει αλλά δεν τα κατάφερε.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος διαπρεπής πολιτικός αναλυτής για να διαπιστώσει ότι η προσωρινή ανακωχή που αποφασίστηκε στο μαραθώνιο γουέστερν της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς η αναβολή ενός διαφαινόμενου διαζυγίου το βάρος του οποίου ουδείς θέλει να επωμιστεί –ότι δηλαδή έγινε με δική του ευθύνη– στην Κουμουνδούρου. Φυσικά ούτε οι… μαντικές ικανότητες της κας Παναγιωταρέα απαιτούνται για να προβλεφτούν ότι όσο δεν λύνεται το εσωκομματικό πρόβλημα τόσο θα μεγαλώνει το αδιέξοδο της διακυβέρνησης. Ας μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά λαμβάνουν χώρα τη στιγμή που στην Αθήνα βρίσκονται οι εκπρόσωποι του «κουαρτέτου» των δανειστών, οι φήμες περί νέων απαιτήσεων πάνε κι έρχονται και στο Μέγαρο Μαξίμου καίγονται να κλειστεί το deal το αργότερο μέχρι τι 18 Αυγούστου γιατί αλλιώς τα προαπαιτούμενα δεν τα γλυτώνουμε.

Είναι απολύτως σαφές, λοιπόν, ότι η πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια για παλινωδίες και παλαιολιθικού τύπου εσωκομματικά παιχνίδια εξουσίας. Ήδη ο πρωθυπουργός απέδειξε –έστω με ανώμαλη προσγείωση και στο και 5’ των διαπραγματεύσεων– ότι διαθέτει το πολιτικό σθένος  να πάρει σκληρές αποφάσεις. Δεν μένει παρά να κάνει το ίδιο και στο κόμμα του. Το πώς το γνωρίζει ο ίδιος,  αλλά θα πρέπει να ξέρει πως η νίκη του στην προχθεσινή Κεντρική Επιτροπή (το να περάσει δηλαδή η δική του πρόταση για έκτακτο συνέδριο τον Σεπτέμβριο) δεν θα είναι ανέφελη, καθώς ουδείς γνωρίζει τις επόμενες αντιδράσεις της Αριστερής Πλατφόρμας.

Είτε έτσι είτε αλλιώς ο Αλέξης Τσίπρας μάλλον δεν έχει άλλη επιλογή από το να υπερασπιστεί την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, επειδή όπως ο ίδιος παραδέχεται αυτή την εντολή του «ενεχυρίασε» ο ελληνικός λαός. Αν αυτό σημαίνει ανασχεδιασμό συμμαχιών, προσέγγιση των περισσότερο φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων ή εξαργύρωση των πλεονεκτημάτων της όχι λευκής αλλά σίγουρα επιταγής που του έδωσαν οι πολιτικοί αρχηγοί, ας το τολμήσει. Προφανώς θα τον στηρίξει η πλειοψηφία της εθνικής αντιπροσωπείας, θα τον στηρίξει η πλειοψηφία της κοινωνίας θα τον στηρίξουν κατά πληροφορίες και οι Ευρωπαίοι εταίροι –όχι φυσικά ο κ. Σόιμπλε, που οι… ταρζανιές της Αριστερής Πλατφόρμας αποτελούν βούτυρο στα σχέδιά του περί grexit.

Το εγχείρημα μόνο εύκολο δεν είναι, ειδικά αν πρέπει να «σκοτώσεις» –ή έστω να αφήσεις εν υπνώσει– ιδεολογικές «αγάπες» και «βεβαιότητες» ετών. Αν έχει ενδοιασμούς ας κάνει φλας μπακ σε μία παλαιότερη δήλωσή του, όταν εξιστορώντας το πώς εντάχθηκε μαθητής ων στην ΚΝΕ είπε: «Σε αυτές τις ηλικίες θέλεις να ανήκεις σε μια ομάδα με κανόνες λειτουργίας, με βεβαιότητες και στέρεες απαντήσεις στα προβλήματα. Πίστευα τότε ότι βοηθάω να αλλάξει ο κόσμος. Ήταν μια αυταπάτη που την είχα ανάγκη».

Δεν είναι αυταπάτη να θες να αλλάξεις τον κόσμο, απλώς γίνεται με άλλα όπλα αν είσαι 17 και μαθητής και με άλλα όπλα αν είσαι 41 και πρωθυπουργός…

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα