Κεκλεισμένων των… μυαλών

Περίεργη και δύσκολη εβδομάδα αυτή που τελειώνει αύριο. Το εφταήμερο ξεκίνησε με τη μεγάλη απώλεια τα ξημερώματα της Δευτέρας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του τελευταίου των μεγάλων πολιτικών που γνώρισε η μεταπολεμική Ελλάδα.

Και ήταν ο χαμός του μία αφορμή για να θυμηθούν πολλοί πόσα πολλά θα μπορούσαν σήμερα να είναι αλλιώς, αν οι δύσκολες και με τα λάθη τους μεταρρυθμίσεις που εκείνος πρέσβευε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 είχαν εφαρμοστεί. Άλλη μια χαμένη ευκαιρία…

Το πρόβλημα είναι ότι το πένθος δεν περιορίστηκε στο κοιμητήριο του Αργουλιδέ στο Ακρωτήρι Χανιών. Εξαπλώθηκε –για άλλους λόγους– μέχρι τον αριθμό 19 της Ηρώδου Αττικού, καθώς τα μαντάτα για τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους που διεκδικεί η κυβέρνηση από τους δανειστές είναι επιπέδου Μεγάλης Παρασκευής! Ο αναβρασμός είναι έκδηλος τόσο στο Μέγαρο Μαξίμου όσο και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ με τις πληροφορίες να λένε ότι πλέον δεν αναζητείται μία καλή λύση για το χρέος, αλλά ένας εύσχημος επικοινωνιακός τρόπος διαχείρισης της παταγώδους αποτυχίας που τους (μας) χτυπάει την πόρτα.

Όπως και να έχει, ο Αλέξης Τσίπρας μάλλον βιώνει ένα ιδιότυπο déjà vu και θα ευχόταν να είχε κάνει πράξη τη λαϊκή προτροπή να τρώει μεγάλες μπουκιές, αλλά να μην λέει μεγάλα λόγια!

Ο πρωθυπουργός μάλλον πείθεται με τον δύσκολο τρόπο και για αυτόν και κυρίως για τη χώρα ότι ήταν εξαιρετικά στενόμυαλο να λέει ως αντιπολίτευση «όχι σε όλα», να σκίζει στα λόγια τα μνημόνια και να θεωρεί οσφυοκάμπτες τους προκατόχους του που αδειάστηκαν από τους δανειστές. Το είχε δει το «έργο» να παίζεται με τον Αντώνη Σαμαρά όπου πάρα την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος το 2013 ο τότε πρωθυπουργός δεν είδε να τηρείται η υπόσχεση μείωσης του χρέους που προέβλεπε η συμφωνία του Νοεμβρίου του 2012.

Μέσα σε αυτά, ένας άλλος στενόμυαλος, ο κύριος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αποφάσισε να κάνει μαθήματα αριστεροσύνης στην ελληνική κυβέρνηση, λέγοντας ότι δεν πρέπει να κατηγορούμε αυτόν για τις δομικές αδυναμίες του ελληνικού προγράμματος, αλλά τον Αλέξη Τσίπρα που αντί να φορολογήσει τους εφοπλιστές(!) όπως υποσχόταν φορολόγησε μόνο τους αδύναμους.

Τα λέει, δε, αυτά ο πολιτικός υπέρμαχος της σκληρής λιτότητας που πασχίζει να καταργήσει τις πρόνοιες του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωση της ΕΚΤ. Τα λέει ο Ευρωπαίος υπουργός Οικονομικών που ψηφίζει πακέτα φοροαπαλλαγών για τους Γερμανούς εφοπλιστές –γιατί άραγε;– την ώρα που οι Βερολινέζοι άστεγοι και οι επαίτες που ζητούν έξω από τους σιδηροδρομικούς σταθμούς της πρωτεύουσάς τους ένα ευρώ για να πάρουν μία τυρόπιτα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Τα λέει, εν τέλει, ο άφθαρτος πολιτικός που η χώρα του πούλησε στην Ελλάδα υποβρύχια που γέρνουν και που οι γερμανικής προέλευσης… Μίζενς έκαναν πάρτι.

Στενομυαλιά και εύκολος λαϊκισμός, λοιπόν, παντού… Στην εγχώρια και διεθνή πολιτική σκηνή, στους θεσμούς (σ.σ. χρειάστηκε η παρέμβαση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ξένης Δημητρίου για να αρθεί το αναμορφωτικό μέτρο παροχής κοινωνικής εργασίας που επέβαλε δικαστήριο σε 3 μαθητές στο Ρέθυμνο επειδή έκαναν κατάληψη στο σχολείο τους), στενομυαλιά και στο ποδόσφαιρο όπου κάθε μέρα που περνά βυθίζεται όλο και περισσότερο στον βούρκο της αναξιοπιστίας. Αλλά, τέλος πάντων, αν κάποιοι πιστεύουν ανοήτως ότι οι ομάδες και οι χούλιγκαν θα συμμορφωθούν επειδή η ομάδα τους θα παίξει μερικές αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών, το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα παίζουμε μονίμως κεκλεισμένων των… μυαλών!

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα