Μαθήματα γεωγραφίας

«Νίκο, τελειώσαμε. Είμαι κουρασμένος, πάω να κοιμηθώ». Με αυτή την αποστροφή ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακιντζί έκλεισε –ελπίζουμε μόνο προσωρινά– τις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού που διεξάγονταν στην Ελβετία.

Στο σημείο που είχαν φτάσει τα πράγματα και δεδομένης της ελπίδας που είχε γεννηθεί ότι η εθνική πληγή οδεύει προς οριστική επούλωση, η… κατολίσθηση των διαπραγματεύσεων από το ελβετικό όρος Πελερέν προκαλεί εκ νέου «αιμορραγία» σε ένα μέτωπο που η Αθήνα δεν θα το ήθελε ποτέ ανοιχτό την παρούσα χρονική στιγμή.

Με τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για τη δεύτερη αξιολόγηση να είναι ανοιχτή, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να σαμποτάρει (η εκτίμηση είναι των γερμανικών  ΜΜΕ) τη συζήτηση για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και τον «σουλτάνο» Ταγίπ Ερντογάν να το έχει ρίξει στους αναθεωρητισμούς, το μόνο που δεν χρειαζόταν αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν να ακούει τα τύμπανα του διχασμού μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων να χτυπούν ξανά.

Λόγω της μικρής έκτασης αυτών των λίγων γραμμών οποιαδήποτε ανάλυση των αιτίων τού γιατί έχει απασφαλίσει η Τουρκία θα κινδύνευε να είναι πολύ επιδερμική άρα λανθασμένη. Ωστόσο δεν μπορεί να κλείνουμε τα αυτιά στις εν δυνάμει πολεμικές ιαχές της Άγκυρας που μοιάζει να εξελίσσεται –έστω και επικοινωνιακά– σε αναθεωρητική δύναμη. Είναι βέβαιο ότι ο κ. Ερντογάν δεν επιθυμεί να γυρίσουμε στη Συνθήκη των Σεβρών. Όπως είναι επίσης βέβαιο ότι ο κ. Ερντογάν γνωρίζει (έστω κι αν δεν το ομολογεί) ότι η χώρα του δεν εφαρμόζει πολλές από τις δεσμεύσεις της που απορρέουν από τη Συνθήκη της Λωζάννης. Αποσιωπά ο Τούρκος πρόεδρος ότι βάσει της επίδικης,  γι’ αυτόν και τα όνειρά του, συνθήκης η Ίμβρος και η Τένεδος για παράδειγμα θα έπρεπε να απολαμβάνουν καθεστώς αυτοδιοίκησης. Ξεχνά, επίσης, ότι ενώ σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λοζάνης στην Κωνσταντινούπολη θα έπρεπε σήμερα να βρίσκονται 246.000 ομογενείς Έλληνες και αντιστοίχως στη Θράκη 80.000 μουσουλμάνοι, αντιθέτως εμείς έχουμε -ως οφείλει μία ευνομούμενη δημοκρατία- 130.000 μουσουλμάνους στη Θράκη και 2.500 Έλληνες ομογενείς στην Κωνσταντινούπολη.

Κόντρα σε όλα τα παραπάνω τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα; Να ονειρεύεται ότι τα σύνορά της είναι μέχρι εκεί που τα έφτασε κάποτε ο Μέγας Αλέξανδρος; Όχι φυσικά. Αυτό που επιβάλλεται στην ελληνική πολιτεία είναι να εργαστεί αταλάντευτα με όλα τα διπλωματικά μέσα για την ενότητα της Κύπρου, για τα δικαιώματα όλων των Κυπρίων. Το Κυπριακό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί όχι για να εξυπηρετηθούν γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα, αλλά για να ευημερήσει ο κυπριακός λαός, να εγκαθιδρυθεί πραγματική ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή.

Κάποτε ένας Αμερικανός συγγραφέας έλεγε σκωπτικά για τους συμπατριώτες του ότι «ο πόλεμος είναι ο τρόπος που διάλεξε ο Θεός για να διδάξει στους Αμερικανούς γεωγραφία». Αν με τον ίδιο τρόπο θέλει ο κ. Ερντογάν να ξαναδιδαχτεί τα μαθήματα τα οποία έμεινε μετεξεταστέος ας μην τον διευκολύνουμε να ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου. Γιατί τότε αντί του «καληνύχτα Νίκο» θα θυμόμαστε τα λόγια του ποιητή ότι «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί» και θα μονολογούμε «Καληνύχτα Κεμάλ».