Όλο λάδι κι από τηγανίτα τίποτα

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ο ανασχηματισμός δεν είχε ανακοινωθεί, οπότε δεν γνωρίζουμε αν για παράδειγμα ο κύριος Σκουρλέτης τιμωρήθηκε για την εναντίωση του στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και το μπλόκο στην επένδυση στις Σκουριές, ούτε αν κόστισε στον κύριο Φίλη η κόντρα του με την Εκκλησία. Δεν γνωρίζουμε, επίσης, αν έγινε και σε πιο βαθμό το περιλάλητο άνοιγμα στην κεντροαριστερά με ονόματα – έκπληξη.

Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, οι παραπάνω παλινωδίες είναι που επιβεβαιώνουν το προ δύο εβδομάδων ρεπορτάζ της έντυπης έκδοσης της «Α» που υποστήριζε ότι κύριος σκοπός του ανασχηματισμού δεν είναι τόσο η επιτάχυνση και καλυτέρευση του όποιου κυβερνητικού έργου, αλλά η αλλαγή ατζέντας. Μιας ατζέντας που περιλαμβάνει κακά μαντάτα για την κυβέρνηση: από τις έστω και διαψευσθείσες απαιτήσεις των δανειστών (που όμως δημιουργούν κλίμα) και τους διαμαρτυρόμενους συνταξιούχους, ως τη δημοσκοπική διολίσθηση (είτε είναι ακριβή είτε όχι τα στοιχεία της δημοσκόπησης της Public Issue) του κυβερνώντος κόμματος.

Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος –η κάκιστη περιρρέουσα ατμόσφαιρα– που στο πρωθυπουργικό περιβάλλον υπήρχαν ένθερμοι οπαδοί της άποψης ότι ο ανασχηματισμός έπρεπε να γίνει προ καιρού, και τώρα το μόνο που θα κάνει είναι να μπαλώσει τρύπες. Κι αυτό διότι όποιο κι αν είναι το DNA της νέας ομάδας που θα κατεβάσει στην αρένα ο Αλέξης Τσίπρας, όποιος κι αν είναι ο βηματισμός που θα ακολουθήσουν οι παίκτες, όποιον δυνατό ή ισχνό επικοινωνιακό άνεμο αποπνεύσει η εναλλαγή προσώπων, η αλήθεια δεν μπορεί πλέον να μασκαρευτεί. Αυτή η αλήθεια είναι ότι επιδιώκουμε να αναστήσουμε μία οικονομία με επιβολή φόρων –και ψεμάτων– στην οποία από τις συνολικές θέσεις εργασίας το 53% αφορά αργαζόμενους μερικής απασχόλησης ξεπερνώντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης.

Μία απλή πρόσθεση είναι αρκετή για να δείξει ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει όταν περίπου 3.000.000 εργαζόμενοι καλούνται να συντηρήσουν 1,12 εκατομμύρια ανέργους συν 3 εκατ. συνταξιούχους συν 560.000 δημοσίους υπαλλήλους. Ακόμη και σχηματικά, η παραγωγική αναλογία 1 εργαζόμενος για σχεδόν 4 οικονομικά ανενεργά άτομα μοιάζει με νούμερο σε τσίρκο όπου ο ελέφαντας προσπαθεί να ισορροπήσει στο ένα πόδι του σκαμπό. Νομοτελειακά ή θα σπάσει το πόδι ή θα πέσει ο ελέφαντας.

Πιθανόν κάποιοι να πιστέψουν ότι αυτή η συλλογιστική ρίχνει νερό στον μύλο του κοινωνικού αυτοματισμού και του αλληλοσπαραγμού μεταξύ κοινωνικών ομάδων. Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: Ουδείς ισχυρίζεται ότι πρέπει να δημιουργηθεί μία νέα γενιά ανέργων προερχόμενων από το Δημόσιο, ούτε ότι πρέπει να πετσοκοπούν κι άλλο οι συντάξεις.

Αλλά οι ανασχηματισμοί δεν λύνουν τα προβλήματα. Τα προβλήματα τα λύνουν οι στοχευμένες και αδιάφορες πολιτικού κόστους πολιτικές, οι τολμηρές μεταρρυθμίσεις που θα γκρεμίζουν το κράτος των (όποιων) ημετέρων. Αν σε αυτά στοχεύει ο ανασχηματισμός, έχει καλώς. Αλλιώς θα είναι σαν το ζυμάρι που κολυμπάει στο καυτό τηγάνι. Ή όπως έλεγαν οι παππούδες μας, όλο λάδι κι από τηγανίτα τίποτα…