Social διχασμός σε πλήρη εξέλιξη

Από την εποχή των αγανακτισμένων στα πρώτα χρόνια της εισόδου της χώρας στο καθεστώς των μνημονίων η Ελλάδα ζει έναν περίεργο διχασμό. Οι εκφράσεις που έχουν χρησιμοποιηθεί ακόμη κι εντός του Κοινοβουλίου αναδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος.

 

Της Ευαγγελίας Τζαβάρα

 

Ένα πρόβλημα που έγινε ολοφάνερο και με τα όσα ακολούθησαν της τρομοκρατικής ενέργειας με θύμα τον Λουκά Παπαδήμο. Τόσο στα social media, όσο και στις ραδιοφωνικές εκπομπές που οι ακροατές έχουν δικαίωμα λόγου έχουν ακουστεί απίθανα πράγματα. Επί της ουσίας με την υπόθεση Παπαδήμου άνοιξε η κουρτίνα και φάνηκε ολοκάθαρα ο διχασμός που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία.

Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν οι αναλυτές του Δικτύου για την Μεταρρύθμιση σε Ελλάδα κι Ευρώπη, της Άννας Διαμαντοπούλου, περιγράφοντας μεταξύ άλλων ότι «υπάρχει κάποια σκοτεινή ικανοποίηση στο να αυτοκαταστρέφεται ένα άτομο ή ένας λαός, εφόσον πιστεύει ότι δεν έχει άλλα μέσα για να αποδείξει ότι είναι κύριος της τύχης του. Το έχουν πει οι φιλόσοφοι και οι ψυχολόγοι και το δείχνουμε συχνά, οι νεοέλληνες, με τον τρόπο μας».

Επικαλούμενοι τη ρήση του αείμνηστου στοχαστή Κώστα Αξελού ότι «ο διάλογος των Νεοελλήνων με την αυτο-συνείδηση είναι δύσκολο να επιχειρηθεί», οι αναλυτές του Δικτύου τονίζουν πως η ελληνική κοινωνία έχει διχαστεί όχι με τον συνηθισμένο αλλά με τον άσχημο τρόπο. «Ο διχασμός είναι η συνήθης κατάστασή μας, όχι η εξαίρεση» λένε και συνεχίζουν:

«Όταν βρισκόμαστε σε συνηθισμένους, χαμηλής έντασης διχασμούς μπορεί και να μην το αντιλαμβανόμαστε. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η σύγκρουση τρικουπικών και δηληγιαννικών στα τέλη του 19^ου αιώνα. Στην ερώτηση “ποια είναι η πολιτική σας;” ο Θεόδωρος Δηληγιάννης απαντούσε “Η αντίθετος της του κ. Τρικούπη”.

»Τα χρόνια της κρίσης σχεδόν όλοι πήραν θέση σε αυτόν τον υπό εξέλιξη εθνικό διχασμό. Δεν αντιμετωπίζουν πλέον τους αντιπάλους ως πολιτικά διαφορετικούς και ιδεολογικά απέναντι. Αλλά ως εχθρούς(…)».

Ο δρόμος προς τις εκλογές

Σύμφωνα, πάντα, με τους αναλυτές του Δικτύου με αυτό το κλίμα θα προχωρήσουμε προς τις εκλογές (σ.σ. εκτιμούν ότι εισερχόμεθα σε προεκλογική περίοδο), «καθώς η μεν Κυβέρνηση πρέπει να διατηρήσει τις ελπίδες για διατήρηση του ποσοστού της στο 20% με κάθε (διχαστικό) τρόπο, η δε αντιπολίτευση θα επαναφέρει το δικό της (διχαστικό) δίλημμα “να μείνει ή να φύγει ο Τσίπρας”».

Λύση, επομένως, δεν υφίσταται; «Δυστυχώς, ενδιάμεση τάση – πρόταση, όπως εξελίσσονται τα γεγονότα και αν δεν αλλάξει κάτι που θα πείσει του πολίτες που κατανοούν την απειλή του διχασμού, δύσκολα θα επιβιώσει» απαντούν και επιμένουν ότι «η Ελλάδα είναι χωρισμένη στα δύο. Είναι δύο χώρες. Ο διχασμός δεν είναι επιπόλαιος, επίπλαστος ή επιφανειακός. Είναι οξύς και βαθύς. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως κινήσεις αποσυμπίεσης, πρότυπα συναίνεσης, συνεννόηση. Ο ρόλος και ο λόγος όσων έχουν δημόσιο λόγο και κοινωνική αναφορά, καθώς και των ηγετών των κομμάτων και των ΜΜΕ είναι πλέον ιστορικά φορτισμένος με το βάρος της ευθύνης που αναλογεί στον καθένα.

Όσες απέλπιδες φωνές προσπαθούν να υπονοήσουν την πιθανότητα ευρείας συναίνεσης, έστω και υπό το καθεστώς πανικού, μάλλον κινούνται στη σφαίρα του ανέφικτου, δεδομένου του κλίματος κυβερνητικής αναξιοπιστίας και της δρομολόγησης που έχει πάρει πλέον η πολιτική δυναμική κυρίως της αντιπολίτευσης».

 

Ο πολιτικός ορίζοντας

Όμως οι αναλυτές του Δικτύου περιγράφοντας όλο αυτό το νοσηρό κλίμα, που έγινε φανερό μετά την επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο επαναφέρουν και το ενδεχόμενο για το πότε θα γίνουν οι επόμενες εθνικές εκλογές. Ακόμη και στις προβλέψεις των πολιτικών κομμάτων υπάρχει τεράστιο χάσμα. Στη Νέα Δημοκρατία ισχυρίζονται πως οι εκλογές μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή.

Στη Δημοκρατική Συμπαράταξη εκτιμούν πως αυτές θα γίνουν νωρίτερα από το 2019, ενώ ο Σταύρος Θεοδωράκης επιμένει πως ο Αλέξης Τσίπρας θα τραβήξει μέχρι τέλους, δηλαδή ως τον Σεπτέμβριου του 2019.

Οι αναλυτές του Δικτύου έχουν τονίσει κατά το παρελθόν πως σε αυτές τις προγνώσεις υπάρχει μία μεταβλητή: Η λογική του ΣΥΡΙΖΑ. Το κυβερνών κόμμα δεν συμπεριφέρεται ως ένα κόμμα τακτικού ορθολογισμού. Διαθέτει διαφορετική σκέψη και τακτική προσέγγιση στην εξέλιξη των πολιτικών ζητημάτων. Κυρίως, όταν αυτά αφορούν την εκλογική του τακτική και την κομματική του συσπείρωση ή συνοχή.

“Με βάση αυτό το πρίσμα, η εκτίμηση μας είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μετρώντας τις απώλειες και τις πιθανές ευκαιρίες για μερική ανάκαμψη θα επιδιώξει να φτάσει ως το καλοκαίρι του 2018 και τη λήξη του τρίτου Μνημονίου, παίζοντας το χαρτί της εξόδου από τα Μνημόνια“, υποστηρίζουν οι αναλυτές του Δικτύου.

“Το μικροπολιτικό σεργιάνι στο δρόμο της πλειοδοσίας για το μοίρασμα του πλεονάσματος που ξεκίνησαν τα κόμματα, βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ που και ξέρει και μπορεί να το κάνει καλύτερα από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, που υποπίπτουν στα ίδια λάθη με το αμαρτωλό τους παρελθόν. Η μονιμοποίηση των 30.000 συμβασιούχων που εξήγγειλε ο Υπουργός Εσωτερικών, οι διορισμοί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, η «προστασία των χαμηλοσυνταξιούχων» και «αντίμετρα» αμφίβολης ωφέλειας, μαζί με μια ατελείωτη σκανδαλολογία με πληθώρα εξεταστικών επιτροπών στη Βουλή, θα αποτελέσουν κάποια από τα εργαλεία για την διατήρησή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει πρόθεση – τουλάχιστον το επόμενο διάστημα- και όσο δεν απειλείται η δεύτερη θέση από κάποιο άλλο κόμμα, να προβεί σε πρόωρες εκλογές.

Αντίθετα, η πολιτική στρατηγική του κ. Τσίπρα φαίνεται πως είναι να πάει την επόμενη εκλογική αναμέτρηση όσο πιο κοντά γίνεται στην επόμενη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Με γνώμονα όμως, όχι την ήρεμη ανασύνταξη στην Αντιπολίτευση …αλλά τη δεξιά παρένθεση που θα έρθει με τις εκλογές του χάους της απλής αναλογικής“.