Φεστιβάλ Επιδαύρου: Κριτικά σχόλια

«Άλκηστις»

Ειδολογικά αταξινόμητη η ευριπίδεια «Άλκηστις» θέτει ζητήματα όπως η στάση ενώπιον τού θανάτου, το νόημα τής αυτοθυσίας, το ηθικό χρέος και η ατομικότητα, η σκιαμαχία τού ανθρώπου με τον επιδιωκόμενο σκοπό του και τα όρια των θείων δυνάμεων.

Η Κ. Ευαγγελάτου (Εθνικό Θέατρο) συνέζευξε επιτήδεια σε μία ενδιαφέρουσα αλλεπαλληλία πένθιμα τοπία και σαρκαστική θυμηδία, ωστόσο με διογκώσεις στη διαχείριση τού χορού και μονόχορδες υποκριτικές, που έτρωσαν το ψυχολογικό μαλακό υπογάστριο τού δράματος, τη φαιόχρωμη αίσθηση αμηχανίας μπροστά στην αναπόδραστη συνθήκη.

«Βάκχες»

Με τις «Βάκχες» ο Ευριπίδης επιχειρεί μία οριοθέτηση τού κατά πόσο ο άνθρωπος δύναται να καθορίζεται από τον ορθολογισμό του υποτιμώντας τις ζωτικές δυνάμεις που δρουν πέρα από τις περιοχές τής νόησής του.

Η παραγωγή τού ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας (σκηνοθεσία Έκτ. Λυγίζου) πρότεινε μία «σκηνική διατριβή» με θέμα τη μύηση στο «άλλο», τη μέθεξη, την αντίστιξη, τη σύνθεση και την αποσύνθεση. Ωστόσο, το γενικό υποκριτικό ιδίωμα, με αφηγηματικές «διεμβολίσεις» και σε μία ατμόσφαιρα ελλειπτικότητας, υπέταξε την προβληματική τού δράματος στη φόρμα και στην τεχνική συσκοτίζοντάς την.

«Οιδίπους επί Κολωνώ»

Έντονα αυτοαναφορικός στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» ο Σοφοκλής βλέπει στον ήρωά του τον εαυτό του πριν το μεγάλο ταξίδι και επαναχαράσσει τα όρια τού τραγικού προσώπου και τα μετά τού δράματος, προφητεύοντας μία νέα συνθήκη αποκατάστασης πέρα και πάνω από το πεπερασμένο τού υπαρκτού κόσμου.

Η παράσταση τού Στ. Τσακίρη απέδωσε την τραγωδία δίκην παραβολής και με την παρέμβαση αφηγητή, ως ενδιάμεσου μεταξύ μύθου, δρώντων και κοινού. Η πλήρης γλωσσικών χυμών και οξείας διάνοιας μετάφραση, η μελοποιία με αναγωγές στο βυζαντινό μέλος και οι εμβριθείς ερμηνείες, ιδίως των Κ. Καζάκου και Δ. Λιγνάδη, δεν αποσόβησαν μία γενική αίσθηση ανερμάτιστης αισθητικής σύλληψης και ανομοιογενούς υποκριτικής κατασκευής.

Οlivier Py: «Προμηθέας Δεσμώτης» – «Ικέτιδες»

Με σημείο συναρμογής τον μύθο τής Ιώς, ο Οlivier Py συγκέρασε αριστοτεχνικά τα αισχυλικά δράματα «Προμηθέας Δεσμώτης» και «Ικέτιδες». Σε συνθήκες γενικής αφαίρεσης, οι τρεις ηθοποιοί επωμίστηκαν την απόδοση τού «νοηματικού ηχείου» τού λόγου (λέξις), την εκφραστική και κινησιολογική αποκωδικοποίησή του, την απόδοση όλης τής κλίμακας των ηθών (χρηστών, αρμοττόντων, ομοίων και ομαλών) επαναδιατυπώνοντας το σύμπαν των αρχαίων μύθων με εμπνευσμένη θεατρικότητα. Εντούτοις, το εγχείρημα στηρίχθηκε σε μία παράδοση εκλεπτυσμένης ερμηνείας τής τραγωδίας χωρίς τη δωρική αύρα και τους υποβλητικούς κραδασμούς μίας αρχέγονης αντίληψης για τον Κόσμο, το Θείο στοιχείο και τον Άνθρωπο.

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα