«Έφυγε» ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος Νίκος Παναγιωτόπουλος
Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες της νέας γενιάς έσβησε ξαφνικά από καρδιακό επεισόδιο σήμερα. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν ένας δημιουργός αντισυμβατικός και ανήσυχος, που δεν δεχόταν σύνορα στην τέχνη του, όπως και στη ζωή του άλλωστε. Γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1941, στη Μυτιλήνη. Σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη σε ελληνικές και σε διεθνείς παραγωγές. Οι ταινίες του έχουν παιχτεί σε πολλά φεστιβάλ και έχει τιμηθεί µε πολλά διεθνή βραβεία, όπως τη Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, τον Αργυρό Ουγκώ στο Φεστιβάλ του Σικάγο κ.ά. Επίσης, βραβεύτηκε πολλές φορές στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τιμητικά αφιερώματα στο σύνολο του έργου του έχουν γίνει στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στο Φεστιβάλ της Μόσχας, στο Φεστιβάλ της Λα Ροσέλ, στο Φεστιβάλ της Καλκούτας και στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, όπου τιμήθηκε µε τον Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο του έργου του. Πλάι του πάντα η σύντροφός του Μαριάννα Σπανουδάκη, η οποία ως ενδυματολόγος συμμετείχε και σε όλες του τις παραγωγές.
Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σημείωσε η ταινία «Αυτή η νύχτα μένει», το 2000, με συμπαραστάτη του τον στενό του φίλο Σταμάτη Κραουνάκη. Επίσης, η ταινία του «Delivery» συμμετείχε στο φεστιβάλ Βενετίας. Ως ηθοποιός συμμετείχε στην παραγωγή «Πέντε λεπτά ακόμα» του Γιάννη Ξανθόπουλου, ενώ έγραψε και το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Από το καλάθι των αχρήστων», που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Πατάκη το 2010, και στου οποίου το εξώφυλλο διαβάζουμε το σημείωμα που ανήρτησε ο συνεργάτης του, Μισέλ Φάις:
«“Η μνήμη είναι επιλεκτική. Συγκρατεί αυτά που θέλει να συγκρατήσει, ανεξάρτητα από τη θέλησή µας. Δεν ξέρω αν σ’ αυτή τη λειψή, την κολοβή και άτυπη βιογραφία λέγονται εκείνα που θα άξιζε να αποσιωπηθούν και αποσιωπούνται εκείνα που θα έπρεπε να ειπωθούν. Έχω την υποψία ότι κάπως έτσι συμβαίνει, γενικώς, µε τους ανθρώπους που αφηγούνται κάτι από τη ζωή τους. Όπως γίνεται και στον κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος δεν αντιγράφει τη ζωή, τη σκηνοθετεί. Όμως, όσο καλά και να κρυφτεί κανείς, από τις παραλείψεις και τις ένοχες σιωπές, ανάμεσα από τις γραμμές, πίσω από τη σελίδα και πίσω από τις εικόνες, στα ασήμαντα ξεπηδάει αψευδές και αλάνθαστο το αποτύπωμα. Πάλι ο χρόνος θα δείξει. Ίσως ούτε κι αυτός. Μπορεί και οι τέχνες να έχουν μια ορισμένη διάρκεια ζωής, όπως και τα έμβια όντα. Όπως και να έχει, δεν θα µε χαλούσε η ζωή µου και οι ταινίες µου να είναι σαν τα ταπεινά λουλούδια που ξεφυτρώνουν και χάνονται σε μια υπέροχη απουσία σκοπών”.
Ο φιλμικός και ο πραγματικός χρόνος συγχέονται σ’ αυτό το συναρπαστικό αφήγημα, εξού και το βλέμμα του σκηνοθέτη μεταμορφώνει τη ζωή σε μυθοπλασία, την αυτοπαρατήρηση σε ειρωνεία, το άδηλο σε παιχνίδι. Ο αφηγητής στον τόμο από το καλάθι των αχρήστων, µε ανάλαφρο τρόπο (σαν γνήσιος παναγιωτοπουλικός ήρωας από σελιλόιντ), ανακεφαλαιώνοντας εικόνες και σκέψεις, εντός και εκτός οθόνης, μιλάει για το σκοτάδι της ύπαρξης και το αίνιγμα της τέχνης».
Φιλμογραφία:
Τα χρώματα της Ίριδος (1974)
Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας (1978)
Μελόδραμα;(1981)
Βαριετέ (1985)
Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα (1988)
Ονειρεύομαι τους φίλους μου (1993)
Ο εργένης (1997)
Αυτή η νύχτα μένει (1999)
Beautiful people (2001)
Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου (2002)
Delivery (2004)
Αγρύπνια (2005)
Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006)
Αθήνα- Κωνσταντινούπολη (2008)
Τα οπωροφόρα της Αθήνας (2010)
Δεσμά αίματος (2012)
Η λιμουζίνα: κωμωδία παρεξηγήσεων (2013)
Η κόρη του Ρέμπραντ (2015)
https://www.youtube.com/watch?v=hnzzJt7nRuE&feature=youtu.be