Άρθρο του ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ Και τώρα τι κάνουμε; Ένα σχέδιο για το νέο κόμμα

Υπήρχε κάποτε μια πολιτεία που την εξουσίαζε ένας παλιός πολιτικός, γερουσιαστής για την ακρίβεια, που εκλεγόταν ξανά και ξανά. Ο κόσμος είχε βαρεθεί, αλλά δεν είχε και άλλη επιλογή, τον ψήφιζε. Μέχρι που κάποια στιγμή ένας επικοινωνιολόγος έπεισε έναν νέο υποψήφιο να κατέβει. Ο Μπιλ ΜακΚέι ήταν γιος ενός παλιού κυβερνήτη, αλλά ριζοσπαστικός και φιλελεύθερος, και δέχτηκε να κατέβει με τον όρο να λέει ό,τι πιστεύει, χωρίς να αυτολογοκρίνεται. Στο τέλος εκλέγεται και η πρώτη του κουβέντα στον συνεργάτη του είναι «και τώρα τι κάνουμε;». Και εκεί η ιστορία τελειώνει.

Θα μπορούσε να είναι και αληθινή ιστορία, αλλά είναι μόνο ταινία. Ο Μπιλ ΜακΚέι είναι ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ από την ταινία Ο υποψήφιος του 1972. Στην Ελλάδα άλλωστε είμαστε συνηθισμένοι σε πολιτικούς που δεν ξέρουν τι να κάνουν μόλις εκλέγονται.

Αυτό είναι το στοίχημα εκείνου που θα εκλεγεί στην ηγεσία του νέου μεγάλου φορέα του Κέντρου που θα γεννηθεί μέσα από μια πρωτόγνωρη διαδικασία. Μια διαδικασία που θα υπερβαίνει τα υπάρχοντα κόμματα, αφού δεν θα διοργανωθεί από αυτά και θα εκλέξει τον αρχηγό ενός εντελώς νέου φορέα που θα δημιουργηθεί μετά την εκλογή του. Και ο αρχηγός θα κληθεί από την πρώτη μέρα να εφαρμόσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την επόμενη μέρα.

Η υποψηφιότητα μου για το νέο Κίνημα εντάσσεται ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα μπορούσε να νοηθεί σε ένα άλλο περιβάλλον, περιχαρακωμένο μέσα σε στενά κομματικά όρια. Και στόχος μου είναι να υπερασπιστώ τις αξίες που υπερασπίστηκα μέχρι σήμερα χωρίς υποσημειώσεις και να δώσω φωνή στους ανθρώπους που έχουν αδικηθεί και στις δυνάμεις της πραγματικής οικονομίας.

Τι θέλω

Το σχέδιο είναι έτοιμο. Για κάθε τομέα της δημόσιας ζωής και αποτυπώνεται συνοπτικά στις προτάσεις που έχω καταθέσει, με βάση τις οποίες ζητάω την ψήφο των πολιτών.

Θέλω ένα διαφορετικό κράτος, υπηρέτη και όχι δυνάστη του πολίτη. Με περισσότερη διαφάνεια. Με λιγότερους βουλευτές, 250 συν 5 που θα εκλέγουν οι έλληνες κάτοικοι εξωτερικού, όχι με ξύλινη ή πλαστική κάλπη, αλλά με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Με τους βουλευτές να υποβάλλουν πόθεν έσχες αμέσως μόλις εκλεγούν, για να φαίνεται αν και πόσο πλούτισαν από την πολιτική. Με τους αρχηγούς των κομμάτων να βάζουν εγγύηση την προσωπική τους περιουσία για τα χρέη των κομμάτων τους. Με κατάργηση όσων συνδικαλιστικών αδειών στο Δημόσιο δεν είναι απαραίτητες. Με μια Ανεξάρτητη Αρχή να αξιολογεί το προσωπικό του Δημοσίου, να επιβραβεύει τους άξιους και να απομακρύνει τους ανεπαρκείς. Ένα κράτος με λιγότερες Γραμματείες και μετακλητούς και περισσότερους γιατρούς και νοσηλευτές. Ένα κράτος που δεν θα τραβολογάει τον πολίτη στις ουρές, αφού θα απαγορεύεται στις δημόσιες υπηρεσίες να ζητούν από τους πολίτες στοιχεία που έχουν δοθεί ήδη μια φορά στο κράτος.

Θέλω μια οικονομία λυτρωμένη από την πνιγηρή φορολογία και ανοιχτή. Με κίνητρα στους νέους επιχειρηματίες, αυτούς που ανοίγουν μια νέα επιχείρηση, που θα έχουν για τρία χρόνια  μειωμένη φορολογία και εισφορές, ανάλογα με το προσωπικό που προσλαμβάνουν. Αλλά και στις υπάρχουσες επιχειρήσεις, ιδιαίτερα τις μικρομεσαίες, που θα απαλλάσσονται από τις εισφορές για κάθε νέα πρόσληψη πλήρους απασχόλησης. Που θα συναλλάσσονται μόνο με ηλεκτρονικά τιμολόγια.

Θέλω μια Παιδεία εξωστρεφή και ισότιμη, όχι ισοπεδωτική προς τα κάτω και όχι παιχνιδάκι στα χέρια συντεχνιών και φοιτητο-πατέρων. Με πρότυπα πειραματικά σχολεία και πρότυπα επαγγελματικά Λύκεια σε κάθε νομό. Με πανελλήνιο δίκτυο  παιδικών σταθμών ισότιμων παροχών. Με ακηδεμόνευτο πανεπιστήμιο, χωρίς φοιτητικές παρατάξεις, με τους εκπροσώπους των φοιτητών να εκλέγονται με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Με πανεπιστήμια ανοιχτά στον κόσμο, κρατικά και μη κρατικά, που θα απασχολούν τους φοιτητές στις δομές και τις υπηρεσίες τους, θα προσφέρουν ευκαιρίες σε έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού και θα προσελκύουν ξένους φοιτητές με αγγλόφωνα προγράμματα σπουδών.

Στο νέο Κίνημα δεν θα έχουμε τα διλήμματα του Μπιλ ΜακΚέι. Για μένα το ερώτημα στις 19 Νοεμβρίου «και τώρα τι κάνουμε;» έχει απαντηθεί από τώρα. Σε ένα μόνο μοιάζουμε, στο ότι δεν κρυβόμαστε και λέμε τα πράγματα χωρίς περιστροφές και χωρίς στρογγυλέματα.