Αθώωση με αστερίσκους

Με την προ ημερών απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων που αθώωσε –«ελλείψει δόλου»– 14 κατηγορούμενους για τα αδικήματα της φυσικής ή ηθικής αυτουργίας σε κακουργηματική απιστία σε βάρος του Δημοσίου, έκλεισε ο πολύχρονος δικαστικός κύκλος της υπόθεσης Βατοπεδίου, ανοίγοντας όμως έναν άλλο κύκλο συζητήσεων περί αληθινής δικαίωσης (ή μη) των εμπλεκομένων.

Στη μία πλευρά της όχθης υπάρχει η «καραμανλική» θριαμβολογία, με τον πρώην πρωθυπουργό να καταγγέλλει «τις μεθοδεύσεις που μετήλθαν ύποπτα και ταπεινά συμφέροντα, ιδιωτικά και μικροπολιτικά, για να σκηνοθετήσουν τη σκευωρία», και να επιχαίρει ότι η ετυμηγορία «αποκαθιστά την αλήθεια και την τιμή των προσώπων που τόσο άδικα κατηγορήθηκαν».

Στην απέναντι πλευρά, μέρος της αντιπολίτευσης εξαπέλυσε μύδρους. Πρώτο και καλύτερο το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου που χαρακτήρισε ευθέως τον Κ. Καραμανλή ως «άρχοντα της συγκάλυψης και του σκότους». Το ΠΑΣΟΚ συντάχθηκε λέγοντας ότι «η πολιτική ευθύνη δεν κρίθηκε ποτέ λόγω του βεβιασμένου κλεισίματος της Βουλής και της προκήρυξης των έκτακτων εκλογών του 2009», υπογράμμισαν από τη Χαριλάου Τρικούπη), ενώ το ΠΟΤΑΜΙ υποδεικνύει τις «τεράστιες πολιτικές ευθύνες του παλιού συστήματος που τις βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας».

Ηπιότερη όλων –με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει πολιτικά– η κυβερνητική Κουμουνδούρου, η οποία αρκέστηκε να πει ότι η αθωωτική ετυμηγορία της Θέμιδας «δεν μπορεί να παραγράψει τις πολιτικές ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας».

Ακούγοντας την παραπάνω δημόσια αντιπαράθεση τίθεται ένα καίριο ζήτημα αναφορικά με το τι εντέλει πρέπει να καταλάβει ο μέσος πολίτης: τελικά υπήρξε σκάνδαλο στο Βατοπέδι ή όχι; Κι αν ναι, οι εμπλεκόμενοι τιμωρήθηκαν;

Σε ό,τι αφορά το πρώτο ερώτημα, θα πρέπει να θυμίσουμε αυτό που εντέχνως ή από άγνοια ξέχασαν όλες αυτές τις ημέρες οι λογής-λογής δημοσιογραφούντες. Ποιο είναι αυτό; Ότι η κυριότητα του Δημοσίου επί της λίμνης Βιστωνίδας έχει ήδη από το 2015 κριθεί τελεσίδικα, καθώς με την υπ’ αριθμ. 197/2015 απόφασή του το Τριμελές Εφετείο Κομοτηνής απεφάνθη οριστικά ότι η λίμνη ανήκει στο Δημόσιο, αφήνοντας όμως τις ανταλλαγές των ακινήτων σε νεφελώδες ακόμα τοπίο.

Αυτή ήταν μια απόφαση ποινικού δικαστηρίου που αφορούσε σε μη πολιτικά πρόσωπα. Τώρα, λοιπόν, ήρθε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας να αναγνωρίσει βάσει της αθωωτικής απόφασης ότι οι κατηγορούμενοι κρατικοί λειτουργοί δεν ενήργησαν από δόλο, αλλά στο πλαίσιο της ιεραρχικής προσταγής και προς εκτέλεση πολιτικών αποφάσεων.

Για αυτή την «ιεραρχική προσταγή» ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος της Ν.Δ. δεν έκανε καμία υπόμνηση δικαίωσης. Ούτε προφανώς θυμήθηκε ότι στις 16 Δεκεμβρίου 2008 σε ομιλία του ενώπιον της Κ.Ο. της Ν.Δ. είχε αναφερθεί στη «θλιβερή ιστορία», είχε παραδεχτεί ότι αρχικώς είχε υποτιμήσει το θέμα και ανέλαβε τότε «το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί», εξηγώντας ότι «από όσα σκανδαλώδη έγιναν στο Βατοπέδι οι πολίτες έχουν πληγωθεί, η κυβέρνηση έχει αντικειμενική πολιτική ευθύνη για κάθε ζήτημα που πληγώνει τους πολίτες».

Επομένως, υπάρχει μια ιδιότυπη στρέβλωση που μπερδεύει. Ο κ. Καραμανλής ανέλαβε το 2008 την πολιτική ευθύνη για ένα σκάνδαλο που ΔΕΝ υπήρχε, ή το 2017 πανηγυρίζει επειδή αθωώθηκαν οι εμπλεκόμενοι ενός ΥΠΑΡΚΤΟΥ σκανδάλου;

Ας σκεφτούμε λίγο την απάντηση. Και εμείς οι πολίτες και το πολιτικό προσωπικό που βρίσκει ευκαιρία για φτηνές αντεγκλήσεις πολιτικού εντυπωσιασμού.

Αν και, τελικά, την απάντηση την είχε ήδη δώσει από τα τέλη του 19ου αιώνα μία ιστορική σουφραζέτα, η Έμελιν Πάνκχερστ, λέγοντας: «Μεταξύ της δικαιοσύνης και της απονομής δικαιοσύνης υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που τις χωρίζει».

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα