Αριστεροσύνη επιπέδου Μακιαβέλι

Οι σατιρικές εκπομπές αρέσκονται να θυμίζουν στους ακροατές τους τα όσα βαρύγδουπα έλεγε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Αλέξης Τσίπρας περί σκισίματος των μνημονίων με ένα νόμο και σε ένα άρθρο και κυρίως τη μόνιμη τότε επωδό ότι δεν πρόκειται να γίνει «Παπανδρέου ή Σαμαράς, που άλλα έλεγαν πριν τις εκλογές και μετά υπέγραφαν μνημόνια».

Η ειρωνεία της ιστορίας με τον Έλληνα πρωθυπουργό είναι ότι τελικά μιμήθηκε τις μνημονιακές συνταγές των προκατόχων του, αντί να «αντιγράψει» έναν Ευρωπαίο ομόλογό του που ανήκει σε συγγενή με την Αριστερά πολιτικά χώρο.

Ο λόγος για τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Πορτογαλίας και πρωθυπουργό της χώρας, Αντόνιο Κόστα, ο οποίος συχνά-πυκνά απασχολεί τις στήλες του ευρωπαϊκού Τύπου.

Η Πορτογαλία δημογραφικά και οικονομικά δεν διαφέρει πολύ από την Ελλάδα. Σχεδόν ίδιος πληθυσμός (κάτι λιγότερο από 11 εκατ. κατοίκους), όχι εξωφρενικά μικρότερη έκταση, πανομοιότυπο παραγωγικό μοντέλο (από τον τουρισμό ζουν κι εκείνοι) και φυσικά μια δημοσιονομική κρίση που ανάγκασε τους Ίβηρες να σφραγίσουν τα διαβατήριά τους για το ταξίδι στον αστερισμό των μνημονίων.

«Οι τρεις υπερχρεωμένες χώρες, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία έχουν χρεοκοπήσει, ας το παραδεχτούν!» έγραφε δηκτικά τον Απρίλιο του 2011 το βρετανικό περιοδικό «ECONOMIST» και ένα μήνα αργότερα, τον Μάιο του ίδιου έτους, η Πορτογαλία ξεκίνησε τη μνημονιακή δημοσιονομική προσαρμογή με μέτρα λιτότητας, περικοπές συντάξεων και μισθών, αυξήσεις φόρων κ.λπ.

Να, όμως, που προ ημερών ο «ECONOMIST» αναγκάστηκε να ξανασχοληθεί με την Πορτογαλία και τον πρωθυπουργό της. Ο Κόστα ορκίστηκε πρωθυπουργός της Πορτογαλίας τον Νοέμβριο του 2015, περίπου 10-11 μήνες μετά τον Αλέξη Τσίπρα και συνασπίστηκε με την άκρα Αριστερά υποσχόμενος να πετύχει τους αυστηρούς δημοσιονομικούς στόχους, σπάζοντας όμως τα δεσμά της λιτότητας.

Μην αναρωτιέται αν τα κατάφερε… Στις 24 Μαρτίου ανακοινώθηκαν τα στατιστικά της Πορτογαλίας για το 2016 και η κυβέρνηση Κόστα πέτυχε περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος κάτω από το 2,1% του ΑΕΠ (σ.σ. το χαμηλότερο από το 1974 οπότε και επανήλθε η Δημοκρατία) και αποκατέστησε τις συντάξεις, τους μισθούς και τις ώρες εργασίας στα προ μνημονίου επίπεδα. Όσο για την πορτογαλική οικονομία αυτή έχει θετικό πρόσημο για 13 τρίμηνα, ενώ το 4ο δ΄ τρίμηνο του 2016 το κοντέρ «έγραψε» ανάπτυξη 2% σε ετήσια βάση.

Θα ήταν ψέμα να ισχυριστεί κάποιος ότι όλα έγιναν ρόδινα στην Πορτογαλία. Το υψηλό επίπεδο του χρέους της χώρας (το 2016 άγγιξε το 131% του ΑΕΠ) συνεχίζει να είναι ο «ελέφαντας στο δωμάτιο», όπως σχολιάζουν χαρακτηριστικά οι αναλυτές, ενώ σε επίπεδο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν. Έστω κι έτσι όμως, οι Πορτογάλοι συνταξιούχοι έχουν κάτι να περιμένουν. Σε αντίθεση με τους Έλληνες «συναδέλφους» τους που θα περιμένουν στωικά τη διετία 2019-2020 να ξανακοπεί η σύνταξή τους και να μειωθεί το αφορολόγητο που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα.

Αλλά έτσι είναι… Άλλοι προτιμούν να τσαλακώνονται στη δουλειά και την εθνική συνεννόηση, κι άλλοι ασκούνται σε εγκαίνια αυτοκινητοδρόμων και σε μακιαβελικές (κυριολεκτικός ο όρος) πολιτικές ντρίπλες του τύπου «η υπόσχεση που δόθηκε ήταν μια αναγκαιότητα του παρελθόντος και ο λόγος που δεν κρατήθηκε είναι μια αναγκαιότητα του παρόντος».

Και αν ο Νικολό Μακιαβέλι πέφτει βαρύς στην Αριστεροσύνη του Μεγάρου Μαξίμου, ο πολιτικός κυνισμός του αείμνηστου σοσιαλιστή Μιτεράν ότι «οι υποσχέσεις δεν δεσμεύουν παρά μόνο εκείνους που τις δέχονται» ίσως είναι πιο εύπεπτος.

Καλή μας Ανάσταση! Γενικώς…

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα