Ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων
Με τη χώρα να βρίσκεται στο χειρότερο σημείο των τελευταίων πολλών χρόνων, το πολιτικό της προσωπικό αποδεικνύεται μικρό για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μια κοκορομαχία βρίσκεται σε εξέλιξη και όποιος αντέξει όταν η Ελλάδα θα έχει παραδώσει τα όπλα.
Ένα χρόνο και δύο μήνες από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα δεν έχει βρει βηματισμό πλέον με δική του ευθύνη και εις βάρος ενός ολόκληρου λαού ο οποίος έχει να επιδείξει απίστευτη ανοχή και αντοχή. Είναι αξιοθαύμαστο πως μια κυβέρνηση δεν είναι σε θέση καν να διαχειριστεί τα θετικά της πεπραγμένα δείχνοντας πως κάτι αλλάζει αλλά εμμένει σε ανούσια συνθηματολογία τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων.
Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η στρατηγική (αν υφίσταται πραγματικά) που ακολουθεί ο Αλέξης Τσίπρας (και) το τελευταίο διάστημα; Με το προσφυγικό να πνίγει τη χώρα απειλώντας πως θα γίνει το τελευταίο χτύπημα, ο πρωθυπουργός επιμένει για όσα θα ήθελε εκείνος να γίνουν αγνοώντας όσα πραγματικά γίνονται.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η Σύνοδος Κορυφής και η επίσκεψη στην Τουρκία. Ένας Αλέξης Τσίπρας σε διπλό ρόλο, άλλο εντός συνόρων και άλλο εκτός, χωρίς βηματισμό, χωρίς πολιτική βούληση, ακόλουθος των εξελίξεων. Αν αυτό ακούγεται σκληρό, πιο σκληρή είναι η πραγματικότητα.
Πρόκειται άλλωστε για τον πρωθυπουργό που διαβεβαίωνε πως τα σύνορα δεν θα κλείσουν αλλά τώρα επιμένει να κατηγορεί εκείνους που δεν δείχνουν αλληλεγγύη. Αποφεύγοντας την αυτοκριτική, δεν εστιάζει στα λάθη που έγιναν από την ελληνική πλευρά, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί, δεν προετοιμάζεται για τα χειρότερα που έρχονται.
Σχεδόν στο σύνολό της η κυβέρνηση παραμένει περιχαρακωμένη σε ένα κομματικό στρατόπεδο απαίδευτο, άπειρο, ανήμπορο να διαχειριστεί τα όσα έχουν συμβεί. Αρνείται πεισματικά να αναζητήσει πραγματική βοήθεια, να εμπιστευθεί ανθρώπους πέρα από τον Καρανίκα και την οικογένεια του, να βγει μπροστά και να χαράξει πολιτική ουσίας αλλά και επικοινωνίας.
Σαφέστατα και η κατάσταση αυτή δεν είναι δημιούργημα αποκλειστικά και μόνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αυτή κλήθηκε (το απαίτησε έως ένα σημείο) να την διαχειριστεί. Και τι έκανε; Εμπιστεύθηκε τα τσικό.
Το μεγάλο παράδοξο είναι πως μια τόσο νέα κυβέρνηση με ξεκούραστο πολιτικό προσωπικό, κουράστηκε τόσο γρήγορα και μένει κολλημένη στον βούρκο αντί να προχωρήσει προς το ξέφωτο που βρίσκεται παραδίπλα και θα τις επέτρεπε πιο σταθερά και σίγουρα βήματα.
Επιμένει στο βούρκο των κόκκινων γραμμών και των κομματικών αγκυλώσεων ενώ ίσως θα μπορούσε να πετύχει τον ίδιο στόχο απλά υποχωρώντας για να επανέλθει αργότερα. Επιμένει στο βούρκο του χρέους όταν βλέπει πως αυτός θα την ρουφήξει ακόμα πιο βαθιά απαγορεύοντας της οποιαδήποτε δυνατότητα ελιγμού.
Και από δίπλα για άβουλη και κομματική αμειγώς αντιπολίτευση. Κάποιοι μικροί άνθρωποι που προσπαθούν να δείξουν ανάστημα μόνο μέσα από την διαχείριση της εξουσίας και κάποιοι άλλοι που επιχειρούν να εδραιωθούν. Αμφότεροι εκτιμούν πως μόνο μέσω της επίτευξης του στόχου τους θα μπορέσουν στην συνέχεια να στηρίξουν και την πατρίδα. Μια πατρίδα που όμως μέρα με τη μέρα φθίνει.