Βάσια Μαυράκη

«Χίλια Χρόνια Μετά… και άλλα χίλια» (εκδόσεις Ιβίσκος)

Πόσο διαρκεί ένας έρωτας; Πόσες δυνάμεις μπορούν να «συνωμοτήσουν» για να μην μείνει ανεκπλήρωτος; Τι εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς; Kαι τι μπορεί να μας φέρει η μοίρα, το κάρμα, το τυχαίο- αυτό που τέλος πάντων ξεφεύγει από τη δική μας λογική; Στο πρώτο της μυθιστόρημα «Χίλια Χρόνια Μετά… και άλλα χίλια» (εκδόσεις Ιβίσκος) η Βάσια Μαυράκη μάς παίρνει τρυφερά από το χέρι και μας ζητά να ακολουθήσουμε τον Άρχη και την Δαμεία. Να παρακολουθήσουμε την πορεία τους όχι σε μία, αλλά σε τρεις ζωές. Στις δύο ο έρωτάς τους παραμένει ανεκπλήρωτος. Στην τρίτη θα καταφέρει να κλείσει ο κύκλος, μπαίνοντας το πολυπόθητο happy end; 

Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου

Κυρία Μαυράκη, ποια η πηγή έμπνευσης για το «Χίλια Χρόνια Μετά… κι άλλα χίλια»;

«Θα έλεγα εν μέρει η αληθινή ιστορία της εικόνας του Ταξιάρχη, αυτή που υπάρχει στην ομώνυμη μονή στο Μανταμάδος της Μυτιλήνης. Εξίσου πηγή έμπνευσης όμως αποτέλεσε η απεριόριστη αγάπη μου για την μυθολογία μας και συγκεκριμένα η αδυναμία μου στους Κενταύρους! Στα συναρπαστικά αυτά πλάσματα των δύο κόσμων, του ζωώδη και του ανθρώπινου, και την ανάμεσά τους μάχη για επικράτηση!»

Στο μυθιστόρημά σας οι κεντρικοί ήρωες χρειάζονται τρεις ολόκληρες ζωές, όμως η ερωτική ιστορία τους έχει happy end. Στην πραγματική ζωή είναι στο χέρι μας το «και έζησαν αυτοί καλά»;

«Οι ήρωές μου έζησαν το happy end στην τρίτη και τελευταία ερωτική ιστορία τους και για να το καταφέρουν πέρασαν διά πυρός και σιδήρου στις δύο προηγούμενες! Ταλαιπωρήθηκαν, πληγώθηκαν, πόνεσαν, θρήνησαν, έζησαν την απώλεια… Πέρασαν από όλη την γκάμα των συναισθημάτων που περνούν όσοι αγαπούν, αλλά η ερωτική ιστορία τους δεν ευοδώνεται. Μετά από “υπομονή” χιλίων χρόνων και άλλων χιλίων, έφτασε η στιγμή που οι κύκλοι έκλεισαν και ήρθε επιτέλους το “ευτυχισμένο τέλος”. Με ρωτάτε αν στην πραγματική ζωή το happy end είναι δική μας επιλογή… Αν ήταν έτσι, τότε ποιος δεn θα επέλεγε να είναι ευτυχισμένος; Αν κοιτάξουμε  όμως  γύρω μας, βλέπουμε ανθρώπους να παλεύουν να βρουν την ευτυχία μέσα από τον έρωτα, να απογοητεύονται, πολλές φορές να ζουν δυστυχισμένα γιατί η επιλογή τους τους ταλαιπωρεί και δεν ανταποκρίνεται συναισθηματικά στο μέγεθος των δικών τους συναισθημάτων και το happy end να μην έρχεται. Ίσως γιατί πρέπει να βιώσουμε κάποιες εμπειρίες ως άτομα που, ενώ στο παρόν μάς πληγώνουν, αυτές αποταμιεύονται και η ανάληψή τους θα γίνει μετά από… χίλια χρόνια!»

Υπάρχει κάποια φράση από το βιβλίο, η οποία συμπυκνώνει την φιλοσοφία σας απέναντι στην ζωή και, αν ναι, ποια είναι αυτή;

«Γιατί η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο… Γιατί η πανσέληνος φουσκώνει την παλίρροια και αδειάζει την άμπωτη… Γιατί ο ορίζοντας χάνεται μέσα στην θάλασσα… Γιατί ο Αντάρις είναι το πιο φωτεινό αστέρι του Σκορπιού… Γιατί τα ποτάμια χύνονται στις θάλασσες… Γιατί οι άνδρες ξεκινούν πολέμους για τις γυναίκες που αγάπησαν… Γιατί οι γυναίκες θυσιάζουν την ζωή τους για τον έρωτα του άνδρα τους… Για αυτό είμαστε μαζί, Ιπποδάμεια, για αυτό μοιραστήκαμε τρεις ζωές!»

Κάποιος χαρακτήρας που αγαπάτε περισσότερο;
«Η αλήθεια είναι πως τους αγαπώ όλους πολύ! Αδυναμία όμως έχω, και δεν την κρύβω, στον Άρχοντα! Στον δισώματο αρχηγό των Κενταύρων που, μέσα στο υβριδικό του κορμί, κρύβει την σωματική δύναμη ενός θηρίου και την πνευματικότητα ενός ανθρώπινου μυαλού. Πριν γνωρίσει την Ιπποδάμεια πίστευε πως ήταν μόνο θηρίο. Όταν όμως την αγάπησε, κατάλαβε πως αυτό που χτυπούσε στο στήθος του ήταν η ανθρώπινη καρδιά του! Και τότε άρχισε να νιώθει ένα συναίσθημα άγνωστο στους Κενταύρους, μα τόσο γνωστό στους ανθρώπους… το φόβο».

Υπήρξαν εμπόδια στον δρόμο σας προς την συγγραφή;

«Τα μόνα ίσως εμπόδια που υπήρξαν ήταν χρονικά! Έπρεπε να βρίσκω τον χρόνο να “ταΐζω” την ιστορία μου με τις συλλαβές, τις λέξεις, τις προτάσεις και τους διαλόγους που είχα μέσα στο μυαλό μου! Αναγκάστηκα να μάθω κάτι πάρα πολύ ωφέλιμο, που δεν είχα καταφέρει να μάθω με συνέπεια μέχρι τότε. Έμαθα να διαχειρίζομαι τον χρόνο μου και να μην αφήνω καμία στιγμή, που θα μπορούσα να διαθέσω στην συγγραφή, ανεκμετάλλευτη!»

Πιστεύετε περισσότερο στην έμπνευση ή στην σκληρή δουλειά;

«Το ένα δεν λειτουργεί χωρίς το άλλο! Η Έμπνευση και η Δουλειά λειτουργούν αμφίδρομα στην συγγραφή. Η μία έχει απόλυτη ανάγκη την άλλη. Μητέρα όμως είναι η Έμπνευση και κόρη η Δουλειά… Χωρίς την πρώτη δεν μπορεί να υπάρξει η δεύτερη. Όσο σκληρά και να δουλέψει κάποιος, αν δεν έχει αυτήν την σπίθα που του ενεργοποιεί το μυαλό, λίγα πράγματα θα μπορέσει να καταφέρει. Η αγαστή τους όμως συνεργασία κάνει θαύματα».

Είστε μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη, πλέον και συγγραφέας. Τι θα λέγατε στις γυναίκες που θέλουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους αλλά επικαλούνται την έλλειψη χρόνου;

«Είμαστε αναγκασμένες εμείς οι γυναίκες να είμαστε πολυδιάστατες, όχι ότι δεν είναι και οι άνδρες, αλλά οι δικοί τους ρόλοι είναι πιο ξεκάθαροι, είναι πιο ευδιάκριτες οι γραμμές που τους ξεχωρίζουν. Το να είμαστε και μόνο μητέρες και σύζυγοι είναι … full time job! Πόσω μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε και τόσα άλλα πράγματα! Εγώ θα έλεγα λοιπόν, μιλώντας από προσωπική εμπειρία,  πως ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας είναι να θέσουμε σε αυτούς που μας περιστοιχίζουν και απαιτούν από εμάς τα προσωπικά μας όρια! Οφείλουμε να έχουμε τους εαυτούς μας ικανοποιημένους και “γεμάτους”, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να είμαστε δίκαιοι με τους άλλους. Οφείλουμε να κάνουμε αυτά που μας δίνουν χαρά και πληρότητα στην ζωή, και η πραγματοποίηση των ονείρων και των στόχων μας είναι ο τρόπος να το καταφέρουμε. Ακόμα και αν νομίζουν πως είναι ανέφικτο, θα τις παρότρυνα να το προσπαθήσουν. Εξάλλου, δεν λένε ότι και το πιο μακρινό ταξίδι ξεκινά πάντα με το πρώτο βήμα;»  

Ετοιμάζετε ήδη το επόμενο βιβλίο σας; Αν ναι, θέλετε να μας αποκαλύψετε το κεντρικό του θέμα;

«Στο μυαλό μου υπάρχει ήδη το επόμενο βιβλίο μου, όπως υπάρχουν και προηγούμενα… Θα με συγχωρέσετε όμως γιατί δεν θα ήθελα να αποκαλύψω το κεντρικό του θέμα, όχι για άλλο λόγο παρά γιατί θα αισθάνομαι πως αποκαλύπτω κάτι που το ίδιο ακόμη θέλει να μείνει κρυμμένο! Τα βιβλία μου τα αισθάνομαι ως “οντότητες”, ως αυτόνομες προσωπικότητες που έχουν θέληση, χαρακτήρα και γούστα! Όσο τα οδηγώ εγώ, άλλο τόσο με οδηγούν και αυτά! Το σίγουρο πάντως είναι πως αυτήν την στιγμή προσπαθώ να χαρώ στο έπακρο τις όμορφες στιγμές που μου χαρίζει το “Χίλια χρόνια μετά… κι άλλα χίλια”. Το αισθάνομαι σαν ένα μικρό παιδί που το έχω πάρει από το χέρι και πρέπει να το οδηγήσω στην ενηλικίωσή του!»

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα