Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες

Από διλληματικού χαρακτήρα δίπολα η Ελλάδα είναι χορτασμένη. Είτε πρόκειται για το αθλητικό Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός που αντέχει στον χρόνο ως το πολιτικό ΝΔ – ΠΑΣΟΚ που μας άφησε… χρόνους, ο διχασμός και η αυτοτοποθέτηση σε στρατόπεδα μοιάζει να είναι κομμάτι του ελληνικού DNA μας. Ακόμη και σε αυτή την 5ετια της κρίσης, η μέγγενη της δημοσιονομικής προσαρμογής χώρισε τους Έλληνες –ίσως και λόγω κοινωνικού αυτοματισμού– σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο παραπάνω διαχωρισμός βοηθάει τη χώρα, ειδικά τώρα που η Αθήνα βρίσκεται στα σκοινιά και η διαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες –επίσης διλληματική– κρέμεται από μία κλωστή. Ίσως η κρισιμότητα των ωρών ήταν αυτή που οδήγησε τον σοφό λαό στο Σύνταγμα, σε δύο δόσεις όμως.

Η αρχή έγινε με τον «αντιμνημονιακό λαό» ο οποίος κατέβηκε τη Τετάρτη στο δρόμο για να πάρει (όπως έλεγε το μότο των διαδηλωτών) «τη διαπραγμάτευση στα χέρια του». Σκοπός τους ήταν να δώσουν ένα μήνυμα υποστήριξης στην κυβέρνηση να μην λυγίσει στην μέχρις εσχάτων μάχη της με τους δανειστές.

Μία ημέρα μετά, την Πέμπτη, το Σύνταγμα υποδέχτηκε τον «μνημονιακό λαό» ο οποίος κατέβηκε και αυτός στον δρόμο για να στείλει με τη σειρά του το μήνυμα ότι «Μένουμε Ευρώπη». Σκοπός τους; Να διατρανώσουν τη θέλησή τους να παραμείνει η χώρα στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. με κάθε κόστος, θεωρώντας οποιαδήποτε άλλη λύση καταστροφική.

Το τι ακολούθησε των δύο συγκεντρώσεων μόνο έκπληξη δεν προκαλεί: ποια από τις δύο είχε περισσότερο κόσμο, αν οι μεν είναι σταλινιστές και οι δε εθνοπροδότες, αν η πρώτη συγκέντρωση ήταν κομματικά καπελωμένη ενώ η δεύτερη αυθόρμητη.

Αυτό που ποτέ δεν απαντήθηκε ποτέ είναι γιατί θα έπρεπε να διαλέξουμε μεταξύ του «Συντάγματος της ρήξης» και του Συντάγματος της Ευρώπης», και όχι του «Συντάγματος» σκέτο! Όπως επίσης δεν θα απαντηθεί ποτέ γιατί η σκληρή διαπραγμάτευση και η παραμονή στην Ευρώπη είναι έννοιες αντίθετες. Είναι αδιανόητο εν έτει 2015 και με την κρίση να σοβεί, η χώρα να καλείται να πάρει ιστορικές αποφάσεις για το μέλλον της με διλλήματα του τύπου από ‘δω οι Βροντάκηδες κι από ‘κει οι Φουρτουνάκηδες.

Με το ρολόι να έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα θα τολμήσουμε την πρόβλεψη ότι η συμφωνία θα υπογραφεί. Θα περιέχει δύσκολους όρους, τους οποίους θα κληθεί να εφαρμόσει μία κυβέρνηση που εξελέγη με παντιέρα το σκίσιμο των μνημονίων και την κατάργηση της λιτότητας.

Τη Δευτέρα, λοιπόν, τελειώνουν τα ψέματα. Στους τέσσερις μήνες που μεσολάβησαν ίσως η δημιουργική ασάφεια ήταν εν μέρει θεμιτή. Άλλωστε όπως έλεγε ο παλαιός Γερμανός καγκελάριος Όττο Φον Μπίσμαρκ «οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέματα, όσα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές». Τώρα, όμως, που βρισκόμαστε στους τελευταίους κανονιοβολισμούς του πολέμου ίσως θα ήταν προτιμότερο να ακολουθήσουμε τη «συνταγή» ενός επιτελάρχη του Λευκού Οίκου επί προεδρίας Ρόναλντ Ρίγκαν ο οποίος επέμενε πως «όταν όλα τα άλλα αποτύχουν, πες την αλήθεια». Καλή μας τύχη