ΓΕΡΜΑΝΙΑ – ΚΑΤΑΛΟΝΙΑ – ΕΛΛΑΔΑ: Δύο κάλπες, μία… μούγκα

Αύριο Κυριακή, 24 Σεπτεμβρίου, κάπου στην Εσπερία ο Μαρτίνος, ένας πρώην βιβλιοπώλης που στα νιάτα του ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής –αλλά έσπασε το πόδι και δεν τα κατάφερε– κονταροχτυπιέται εκλογικά με μία 63χρονη κυρία, την Αγγελική-Δωροθέα, πτυχιούχο χημείας, προκειμένου να την γκρεμίσει από τον πολιτικό θρόνο της.

Η χώρα είναι, φυσικά, η Γερμανία, οι πρωταγωνιστές δεν είναι άλλοι από τον Μάρτιν Σουλτς και την Άνγκελα Μέρκελ και το περιπαικτικό του προλόγου είχε να κάνει κυρίως με το πόσο βουβά έχει περάσει η εκλογική αναμέτρηση, που σε άλλες χρονικές περιόδους θα ήταν πρώτο θέμα συζήτησης και στην εγχώρια ατζέντα. Δεν είναι τόσο μακρινό το 2013, όταν η Ελλάδα και το ενδεχόμενο έγκρισης ενός καινούργιου μνημονιακού πακέτου στήριξης πρωταγωνιστούσαν στις τότε γερμανικές κάλπες, με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να διακηρύττει –όπως το κάνει και σήμερα– πως μόνο πάνω από το… πτώμα του θα «κουρευτεί» το ελληνικό χρέος.

Μία τετραετία μετά, η Ελλάδα ήταν σχεδόν εξαφανισμένη από την γερμανική δημόσια προεκλογική συζήτηση, όπως απουσιάζει και η Γερμανία από την ελληνική επικαιρότητα, χωρίς όμως αυτό να εξαλείφει τα… απόνερα που θα φέρει στα καθ’ ημάς το αποτέλεσμα της κάλπης.

Προφανώς με μία ήττα του διδύμου Μέρκελ-Σόιμπλε κάποιοι στην Αθήνα θα κάνουν… πάρτι, υποστηρίζοντας ότι νικήθηκε η πολιτική της προτεσταντικής τιμωρητικής λιτότητας. Αντίστοιχα μία ενδεχόμενη νίκη του Μάρτιν Σουλτς και συγκυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) με την Αριστερά (Die Linke) και τους Πράσινους («Συμμαχία ’90») εκτιμάται ότι θα δημιουργήσει την αίσθηση –για τις πράξεις ας κρατάμε μικρό καλάθι– πως τα ελληνικά «θέλω» περί χαλάρωσης των μέτρων λιτότητας και του «κουρέματος» χρέους θα τύχουν ευμενέστερης αντιμετώπισης.

Δυστυχώς οι δημοσκόποι δεν (μας) έχουν καλά νέα για το δεύτερο σενάριο. Όπως, μάλιστα, εξηγούν πολιτικοί αναλυτές και επιστήμονες με καλή γνώση τού τι γίνεται 2.200 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αθήνας, ίσως το χειρότερο αποτέλεσμα για την Ελλάδα θα ήταν ο σχηματισμός κυβέρνησης των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) της Άνγκελα Μέρκελ με το Κόμμα Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP) του Κρίστιαν Λίντνερ. Κρατήστε αυτό το όνομα, γιατί ο αρχηγός των Φιλελεύθερων εποφθαλμιά το υπουργείο Οικονομικών και αν αναγορευτεί σε κυβερνητικό εταίρο της «Σιδηράς Κυρίας» δεν αποκλείεται η θητεία Σόιμπλε να φαντάζει στις όντως κακές αναμνήσεις μας με ανοιξιάτικο περίπατο στα καταπράσινα πάρκα του Βερολίνου.

Αυτά όμως θα τα αποφασίσουν οι Γερμανοί πολίτες και η Ελλάδα πρέπει να καταλάβει ότι στην πολιτική σκακιέρα –διεθνή και εγχώρια– εκτός του ότι οι κινήσεις δεν είναι γραμμικές θα πρέπει και πάντα να προσέχεις τι εύχεσαι. Διότι λίγο πιο νότια, στην Ιβηρική, την Κυριακή 1 Οκτωβρίου θα στηθεί μία άλλη κάλπη με το δημοψηφισματικό ερώτημα της απόσχισης ή μη της περιοχής από την Ισπανία.

Λίγο διάβασμα πίσω από της γραμμές καταδεικνύει ότι η επικίνδυνη εσωστρέφεια δεν αφορά πρωτίστως τα προαιώνια εμφυλιοπολεμικά τραύματα των Καταλανών αλλά τη διαχείριση των φορολογικών εσόδων που κρατά στα χέρια της η Μαδρίτη. Αυτά πρέπει να τα αποκωδικοποιήσει –έστω και στα μουγκά– μια σοβαρή κυβέρνηση, γιατί το ντόμινο (Χώρα των Βάσκων, Σκωτία, βόρεια Ιταλία, Βαυαρία) δεν θέλει πολύ να ξεκινήσει και να ρίχνει ένα-ένα και με πάταγο τα τουβλάκια…