Γκρέμισε το επικοινωνιακό στόρι o Γκίκας

Του Αλέξανδρου Μιχαήλ

Το όνομα «Γκίκας» έχει σύμφωνα με τους ειδικούς αρβανίτικη προέλευση και σημαίνει «ακίνδυνος». Όμως «xαρδούβελης», σύμφωνα με τους γλωσσολόγους, λεγόταν κάποτε ο κρίκος που τοποθετούσαν οι χωρικοί στη μύτη των γουρουνιών για να μη σκάβουν, είτε μέσα στον χώρο που ήταν κλεισμένα, είτε στις καλλιέργειες.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο υπουργός Οικονομικών μάλλον δεν είναι και τόσο ακίνδυνος σε ό,τι αφορά τον κυβερνητικό σχεδιασμό για την έξοδο από τα μνημόνια. Κάτι που το παρακολούθησαν οι πολίτες ζωντανά πριν από 15 ημέρες, όταν σε τηλεοπτική του συνέντευξη με αφοπλιστική ειλικρίνεια είπε ότι «η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί δίχως πλάτη στη μεταμνημονιακή περίοδο», υποστηρίζοντας πως «η συμφωνία για την πιστοληπτική γραμμή στήριξης είναι επί της ουσίας μονόδρομος για τη χώρα».

Το νέο μνημόνιο-light, όπως το αποκαλούν αρκετοί οικονομικοί αναλυτές, ήταν κάτι που θέλουν να το περάσουν μαλακά οι Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος. Όμως ο Χαρδούβελης δεν είναι πολιτικός. Ούτε ακίνδυνος. Αντίθετα, είναι ένας ξεροκέφαλος τεχνοκράτης. Αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που μετείχε ενεργά στην είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ επί κυβερνήσεων Σημίτη, αλλά δεν υπουργοποιήθηκε λόγω του ότι –όπως ισχυρίζονται οι κακές γλώσσες– ήταν αγύριστο κεφάλι. Έτσι, ο τότε πρωθυπουργός τον διόρισε διευθυντή του οικονομικού του γραφείου.

Το Μαξίμου πίστευε ότι είχε αλλάξει μετά από τόσα χρόνια, αλλά γρήγορα διαπίστωσε ότι παραμένει ο ίδιος. Εξάλλου, ας μη λησμονούμε ότι προσπάθησε να «κόψει» από τις διαπραγματεύσεις τον πιο στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού, τον βουλευτή Επικρατείας Χρύσανθο Λαζαρίδη, ενώ δεν δίστασε να στήσει καβγά μαζί του ενώπιον των τροϊκανών.

Ο Γκ. Χαρδούβελης από τις πρώτες ημέρες της υπουργικής του θητείας κατάλαβε ότι οι πολιτικοί ήθελαν να του φορτώσουν όλα τα στραβά κι ανάποδα και να κρατήσουν για τον εαυτό τους τις επιτυχίες. Όμως, μάλλον πλανώνται πλάνην οικτρά. Στην πρώτη συνέντευξή του ο Χαρδούβελης έκανε –με τον τρόπο του– θρύψαλα το προεκλογικό στόρι των κυβερνητικών κομμάτων, λέγοντας απλώς την αλήθεια. Ότι δηλαδή η χώρα θα απαλλαγεί από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο όταν αποπληρώσει το 75% του χρέους της. Το γράφουν οι δανειακές συμβάσεις

και οι συμφωνίες βάσει των οποίων πήραμε τα λεφτά. Επιπλέον, είπε το προφανές: Ότι παροχές και φοροελαφρύνσεις σε μια χώρα που χρωστάει 320 δισ. ευρώ, χωρίς σταθερή ανάπτυξη τουλάχιστον 4% του ΑΕΠ, δεν μπορούν να γίνουν.

Ο ΥΠ.ΟΙΚ. δεν έχει λόγο να τα κρύβει αυτά. Ούτε θέλει την εξασφάλισή του στην Τράπεζα της Ελλάδας για να συντηρεί τα κατά συνθήκη κυβερνητικά ψεύδη, όπως έκανε ο προκάτοχός του Γιάννης Στουρνάρας, με τον οποίο την εποχή του Σημίτη πορεύτηκαν μαζί. Μόνο που ο νυν διοικητής της ΤτΕ έμαθε να βάζει νερό στο κρασί του.

Λίγο πριν κλείσει τα 60, ο υπουργός Οικονομικών εξακολουθεί να είναι λιγομίλητος και δεν πετάει τη σκούφια του για δημοσιότητα. Αντίθετα, αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι τις επαφές με εκδότες και μεγαλοδημοσιογράφους κι έχει χαρακτηριστεί αντικοινωνικός. Γι’ αυτό και στην περιβόητη συνέντευξή του θεώρησε υποχρέωση, όπως λένε οι άνθρωποί του, να προσγειώσει τόσο τους κυβερνητικούς εταίρους, όσο και τους πολίτες, που είχαν πειστεί από τις εξαγγελίες του Μαξίμου.

Μάλιστα, όπως λένε οι στενοί του άνθρωποι, γι’ αυτά που είπε στη συνέντευξη δεν είχε ενημερώσει νωρίτερα το Μαξίμου, αλλά ούτε θα δεχόταν να γίνει «παπαγαλάκι», ώστε ο λαός να καταπιεί πιο εύκολα τη νέα συμφωνία.

Πεπειραμένος…

Ο Γκ. Χαρδούβελης μπορεί να μην είναι πολιτικός, όμως έχοντας θητεύσει ως βασικός οικονομικός σύμβουλος σε δύο πρωθυπουργούς (Κώστας Σημίτης και Λουκάς Παπαδήμος) γνωρίζει από πολιτικά τερτίπια. Έτσι, η σαρωτική αλλαγή της οικονομίας που υπόσχονταν οι δύο κυβερνητικοί εταίροι κατά την περίοδο του ανασχηματισμού δεν πρόκειται να γίνει με τον Χαρδούβελη στη θέση του «τσάρου» της οικονομίας. Όπως υποστηρίζει, είναι απαραίτητα τα σταθερά βήματα, ώστε να επιστρέψει η οικονομία στην κανονικότητα. Και μάλιστα συστήνει υπομονή, διότι διαφορετικά ελλοχεύει ο κίνδυνος να διαλυθεί το οικοδόμημα.

Εξάλλου, εάν ψάξει κάποιος αναλυτικά τις επίσημες τοποθετήσεις του από το 2010, θα κατανοήσει ότι έχει μία θέση την οποία δεν τη μεταβάλλει ανάλογα με τις συνθήκες. Έτσι, τον Ιανουάριο του 2010 από το βήμα του συνεδρίου των «Financials Times» ως στέλεχος της Eurobank, είχε δηλώσει ότι έβλεπε θετικά την προδιαγραφόμενη –τότε– εξέλιξη να τεθεί η χώρα υπό καθεστώς «επιτήρησης». Τον Μάρτιο του 2012, ως οικονομικός σύμβουλος του Λ. Παπαδήμου είχε πει: «Αν είχε εφαρμοστεί πιστά το Μνημόνιο 1 μπορεί να μη βρισκόμασταν μπροστά σε τόσο σκληρά μέτρα τώρα και να είχαμε αποφύγει το κούρεμα. Από την προηγούμενη κυβέρνηση μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου και 2-3 άλλοι υπουργοί είχαν κατανοήσει πλήρως τη διάσταση του προβλήματος και εργαζόντουσαν προς τη σωστή κατεύθυνση, την ώρα που κάποιοι άλλοι υπουργοί κορόιδευαν την τρόικα. Ψήφιζαν νομοσχέδια που δεν εφαρμόζονταν και γι’ αυτό έγιναν θηρία τα μέλη της τρόικας. Γι’ αυτό και μετά επέμεναν τόσο στα εργασιακά, τα οποία τα λύσαμε όμως τώρα και μπήκαν σε καλό δρόμο».

Παραμονές των εθνικών εκλογών του Μαΐου του 2012, δήλωνε: «Αυτή η ρητορεία που λέει: “υπάρχει μια ελπίδα, μπορούμε να τα καταφέρουμε, υπάρχει άλλος δρόμος”, είναι αυτή που μας οδήγησε εκεί που μας οδήγησε ως χώρα, τις προηγούμενες δεκαετίες. Για να μπορέσουμε ουσιαστικά να βελτιώσουμε τους όρους του Μνημονίου, θα πρέπει και από τη μεριά μας να δείξουμε ότι προχωράμε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ότι κάνουμε αυτά που έχουμε συμφωνήσει ότι θα κάνουμε».

Τον Σεπτέμβριο του 2013, σε ομιλία του σε εκδήλωση του «Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών», ο Γκίκας Χαρδούβελης είχε δηλώσει: «Πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό ότι χωρίς επιμονή στο πρόγραμμα δεν θα υπάρχει σταθεροποίηση και κατά συνέπεια ανάπτυξη και ευημερία που θα μπορούσε να μοιραστεί».

Τον Φεβρουάριο του 2014, λίγους μόλις μήνες πριν από την υπουργοποίησή του, έλεγε: «Οι δανειστές μας βλέπουν ότι έχουν γίνει διαθρωτικές αλλαγές, πολλές μόνο στα χαρτιά, θέλουν να είναι σίγουροι ότι η χώρα θα πάει μπροστά και θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω και πριν δώσουν και τα τελευταία χρήματα θα ήθελαν να έχουν και μια κοντινή επίβλεψη, να το πω έτσι. Πάντοτε πίστευα και το έλεγα και δημοσίως από το καλοκαίρι ότι η Ελλάδα χρειαζόταν 10-13 δισ. ευρώ – φυσικά για να δώσουν αυτά, θα ζητήσουν κιόλας πράγματα. Το κούρεμα αυτό καθ’ εαυτό είναι δύσκολο να περάσει από τα κοινοβούλια των Ευρωπαίων».