«Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα κρύψουν τη θλίψη τους»

Για τα παιδικά της χρόνια μίλησε η Μαρία Μπεκατώρου, αλλά και για τον χαρακτήρα που έχει διαμορφώσει σαν άνθρωπος. 

«Από τότε έμαθα να είμαι ολιγαρκής, Να χαίρομαι με τα λίγα. Αν και η μητέρα μου έπρεπε να είναι πιο αυστηρή, ο μπαμπάς μου κρατούσε τις ισορροπίες. Δεν ήθελε ποτέ να είμαι στενοχωρημένη,.. Κι αν είναι κάτι που προσπαθώ, επειδή ξέρω πως με κοιτάει από ψηλά και με προστατεύει με τον τρόπο του -τον βλέπω, κάποιες φορές, στα όνειρα μου όταν θέλει να μου “πει” κάτι -είναι να μη με βλέπει θλιμμένη! Ξέρω πως μου λέει να ζω ωραία την κάθε μέρα και την κάθε στιγμή – και δεν θέλω να τον απογοητεύω. Αν σκάσω στιγμιαία για μια χαζομάρα, αμέσως μου χτυπάει ένα κουδουνάκι στον εγκέφαλο που μου λέει “όπα, Μαρία, είναι όλα περαστικά και βλακείες!”. Ξέρω επίσης ότι την απόλυτη ευτυχία δεν θα τη βρει ποτέ κανείς. Και δεν με ενδιαφέρει κιόλας η απόλυτη ευτυχία. Για μένα ευτυχία είναι να είναι καλά ο Αντώνης μου -που πιστεύω πως μ’ αγαπάει και είναι αφοσιωμένος σε μένα-, η μαμά μου, το να είμαστε καλά με δικούς μας ανθρώπους και να ζω αξιοπρεπώς από τη δουλειά μου. Αυτά μου αρκούν! Απ’ την άλλη, δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα κρύψουν τη θλίψη τους. Γιατί αυτό είναι καταπιεστικό. Απλά, αυτό το κομμάτι μου θα το μοιραστώ με τον Αντώνη, την κολλητή μου, Ιφιγένεια, την κουμπάρα μου, Υβόννη Μπόσνιακ, και δυο τρεις άλλους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. Οχι με ξένους, και ποτέ δημόσια».