Διαφορά κλάσης που πληγώνει!

 

Δεν είναι αυτονόητο ότι οι ελληνικές ομάδες πρέπει να χάνουν από τις γερμανικές. Τουλάχιστον από τη δεκαετία του ’90 κι έπειτα όταν άνοιξε η ευρωπαϊκή αγορά και ξαφνικά νικούσαμε τη Σάλκε, τη Λεβερκούζεν, το Αμβούργο, ακόμη και την Ντόρτμουντ, υπήρχαν στιγμές που οι ελληνικές ομάδες κόντραραν στα ίσια κάθε γερμανικό σύλλογο, πλην της Μπάγερν φυσικά.
Αυτό είναι που πικραίνει τον υγιή φίλαθλο κόσμο της χώρας, βλέποντας τον ΠΑΟΚ να ηττάται με κάτω τα χέρια από τη δωδεκάτη της Μπουντεσλίγκα, Σάλκε. Η κρίση έχει βαρέσει κατακούτελα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι ξεκάθαρο πια…

Το 0-3 της Τούμπας είναι ένα ακόμη δείγμα του ότι όλα άλλαξαν στο ποδόσφαιρο της Ελλάδας και ίσως τελικά να μη φταίει η ποδοσφαιρική κοινότητα που δεν εκμεταλλευτήκαμε το 2004, αλλά η οικονομικοπολιτική. Η μικρή Ελλάδα, αφού κατάφερε στο δεύτερο πιο εμπορικό σπορ να γίνει ευρωπαϊκή δύναμη (και παγκόσμια εδώ που τα λέμε), προσπάθησε να κάνει το ίδιο και στο ποδόσφαιρο και παραλίγο να ξεπεράσει το ταβάνι της, φτάνοντας στη δεκάδα της ευρωκατάταξης της UEFA, στην κορυφή του Euro της Πορτογαλίας, συμμετέχοντας με 5-6 ομάδες στους ομίλους του Champions League και του Europa League κάθε χρόνο!

Σήμερα, το πολύ δύο ομάδες μας φτάνουν αγκομαχώντας στους «32» του Europa. Και από του χρόνου, ο πρωταθλητής θα δίνει δύο προκριματικούς γύρους για να μπει στους ομίλους του Europa League και ο δευτεραθλητής τρεις.

Έχουν ακούσει πολλά οι Έλληνες παράγοντες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά μάλλον άδικα. Εκείνοι βοήθησαν το ελληνικό ποδόσφαιρο να φτάσει ψηλά και δεν είναι οι υπαίτιοι για την κατάντια του σήμερα, όταν οι ομάδες μας με 20 και 30 εκατομμύρια ευρώ μπάτζετ πρέπει να αντιμετωπίζουν ομάδες με τριπλάσιους και τετραπλάσιους προϋπολογισμούς.

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα