Είναι λύση τα ΣΔΙΤ στον έλεγχο του κόστους της Υγείας;

Ο έλεγχος του κόστους της Υγείας είναι ίσως το βασικότερο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα δημόσια συστήματα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ασφάλισης όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες του αναπτυγμένου δυτικού κόσμου. Ωστόσο η κουβέντα για την επίλυσή του συχνά… ξεστρατίζει σε ιδεολογικο-πολιτικά μονοπάτια και καταλήγει να γίνεται μία διελκυστίνδα μεταξύ των αντιπάλων και των υπέρμαχων του ιδιωτικού συστήματος ασφάλισης

Επιμέλεια: Νίκος Τσαγκατάκης

Υπάρχει, άραγε, μέση οδός σε αυτού του τύπου το δίλλημα; Και μήπως εντέλει υπάρχει η δυνατότητα συμπράξεων του δημόσιου τομέα υγείας με τον αντίστοιχο ιδιωτικό που θα κάνουν αποτελεσματικότερο τον έλεγχο του κόστους υγείας; Η απάντηση δεν είναι εύκολη, αλλά για τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στον κλάδο τα κουκιά είναι… μετρημένα, όσο κι αν η καταγραφή τους μοιάζει κυνική: η γήρανση του πληθυσμού και η εκτίναξη στα υγειονομικά κόστη διογκώνουν ολοένα και περισσότερο τα ήδη βεβαρυμμένα οικονομικά της Υγείας.

Διπολισμός…
Η παραπάνω διαπίστωση δεν είναι καινούργια. Διατυπώνεται συχνά πυκνά σε δημόσιες συζητήσεις ειδικών και σαν να μην φτάνουν οι υπόλοιπες κακοδαιμονίες του συστήματος στην Ελλάδα έχουμε να επιλύσουν και άλλες «οξύμωρες» εξισώσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα από που επισημάνθηκε πρόσφατα από τα χείλη του γενικού διευθυντή ασφαλίσεων Ζωής και Υγείας της INTERAMERICAN και προέδρου της ευρωπαϊκής κοινοπραξίας EURAPCO Health Group, Γιώργου Βελιώτη, αναφορικά με το διπολικό σύστημα υγείας που παρατηρείται στη χώρα μας.

Όπως εξηγεί το διευθυντικό στέλεχος της INTΕRAMERICAN, ο δημόσιος τομέας χρηματοδοτεί το σύστημα σε ποσοστό 59,3% και ο ιδιωτικός (σ.σ. μέσω της ασφάλισης και των ιδιωτικών πληρωμών) κατά 40,7%, με το κόστος να αυξάνεται πολύ περισσότερο εξαιτίας της αδυναμίας να υπάρξει συνεργασία και ενιαίος συντονισμός του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Σύμφωνα, πάντα, με τον κ. Βελιώτη ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας παρέχουν κατά ένα μεγάλο μέρος τις ίδιες υπηρεσίες στον πολίτη, που συχνά πληρώνει δύο φορές για τις υπηρεσίες αυτές. Οι δύο τομείς δεν αλληλοσυμπληρώνονται κατάλληλα, ώστε να συμβάλλουν στην αποτελεσματική διαχείριση των περιστατικών και τον περιορισμό του κόστους. Ταυτόχρονα, οι πόροι που διατίθενται για την Υγεία δεν κατανέμονται ορθολογικά, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ελλείψεις ή πλεονασμός σε υπηρεσίες σε επιμέρους τομείς αναγκών.

Κατά αντιστροφή της παραπάνω «διαδρομής» οι άνθρωποι της αγοράς εκτιμούν ότι αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προτεραιότητα η αναζήτηση συνεργασιών και συμπράξεων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα που θα εξαλείψουν τις παθογένειες και θα ελέγξουν τα προβλήματα, ώστε να εξασφαλιστούν υπηρεσίες ποιότητας σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και ακόμη, να επιτευχθεί η μεγαλύτερη απόδοση των χρημάτων που διατίθενται.

Εφικτό, αν…
Κάπου εδώ επανέρχεται το ερώτημα του προλόγου, αν δηλαδή είναι εφικτή –και κυρίως αποτελεσματική– η σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην Υγεία. Επικαλούμενος και τη μεγάλη διεθνή εμπειρία και τεχνογνωσία στον σχεδιασμό συστημάτων Υγείας που διαθέτει ο κ. Βελιώτης απαντά καταφατικά, υπό την προϋπόθεση ότι θα εξασφαλιστεί σε σταθερή βάση ένας ανοικτός και ειλικρινής διάλογος μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και εφόσον διαμορφωθεί μια κοινή αντίληψη των προβλημάτων και ένας κοινός προσανατολισμός, με κοινούς στόχους. Πρακτικά, υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα σχεδιασμού ενός βασικού πακέτου ασφαλιστικών καλύψεων και υπηρεσιών που θα καθορίζει μια τέτοια σύμπραξη. Θα χρειαστεί να δημιουργηθεί, επίσης, η κατάλληλη, σύγχρονη μηχανογραφική υποδομή που θα εξυπηρετεί τη σύμπραξη, ενώ θα πρέπει να μετρώνται τα αποτελέσματα σε σταθερή βάση και να γίνονται διορθωτικές κινήσεις σε περίπτωση απόκλισης από τους στόχους που θα τίθενται.

1,65 εκατομμύριο πολίτες ιδιωτικά ασφαλισμένοι

Η ιδιωτική ασφάλιση της Υγείας στην Ελλάδα, από το 2012 έως σήμερα, παρουσιάζει μικρές διακυμάνσεις, με ένα σύνολο ασφαλισμένων περί το 1,65 εκατομμύριο πολιτών. Το 52,7% των ασφαλισμένων έχουν ατομικό συμβόλαιο και οι υπόλοιποι (47,3%) καλύπτονται από ομαδικό συμβόλαιο. Σε περίπτωση σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, ο έλεγχος του κόστους για τον ιδιωτικό τομέα υπηρεσιών Υγείας θα είναι αποτελεσματικότερος και θα οδηγήσει σε μείωση και του κόστους των ασφαλιστικών καλύψεων, με φθηνότερη ιδιωτική ασφάλιση Υγείας.