Εθνικό (και λίγο μικροκομματικό) βέρτιγκο με φόντο το Μακεδονικό

- Η αλήθεια πίσω από τα… τσιτάτα για τις στρατηγικές κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων - Οι επιδιώξεις που γύρισαν μπούμερανγκ και η λύση που φαίνεται να πηγαίνει στα βράχια

Προσπαθώντας κάποτε να επιχειρηματολογήσει ότι «το κουτσομπολιό δεν είναι ανάγκη να είναι ψέμα για να είναι κακό», ο Φρανκ Κλαρκ, ένας όχι και τόσο γνωστός Αμερικανός πολιτικός που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο το 2003, ολοκλήρωσε τον συλλογισμό του συμπληρώνοντας ευφυώς ότι «υπάρχει πολλή αλήθεια που δεν ωφελεί να διαδίδεται».

Eπίκαιρη αν μη τι άλλο ρήση στα καθ’ ημάς και λόγω της αναζωπύρωσης του δημόσιου διαλόγου για το Μακεδονικό. Όχι φυσικά γιατί είναι κουτσομπολίστικο θέμα, αλλά εξαιτίας των «μύθων» που κάποιοι λένε ότι κρύβει το εθνικό μας ζήτημα, και κυρίως της αλήθειας που οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος αρνούνται –ο καθένας για τους δικούς του λόγους– να «διαδώσουν». Ήρθε, δε, και το όντως μεγαλειώδες σε όγκο συλλαλητήριο της περασμένης Κυριακής στη Θεσσαλονίκη για να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Φαινόταν από… μακριά!

Όσοι πάντως παρακολουθούν τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή και έχουν εικόνα του ελληνικού πολιτικού γίγνεσθαι δεν θα πρέπει να έχουν πέσει από τα σύννεφα με την εξέλιξη των πραγμάτων. Για παράδειγμα το ξαναζέσταμα μιας σούπας –το θέμα του ονόματος των Σκοπίων– που τα τελευταία 25 χρόνια είχε κρυώσει δεν ξεκίνησε στις 21 Γενάρη 2018 από την παραλία της συμπρωτεύουσας. Είχε ξεκινήσει μεν στη Θεσσαλονίκη αλλά 6 μήνες νωρίτερα, όταν τον Ιούλιου του 2017 ο Αλέξης Τσίπρας συναντιόταν στο πλαίσιο Τριμερούς Συνόδου Κορυφής με την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της Σερβίας και της Βουλγαρίας. Εκεί ο ¨Έλληνας πρωθυπουργός επισήμανε την ανάγκη επίλυσης του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων με αμοιβαίο τρόπο, με την ελληνική πλευρά να επιθυμεί μία λύση που θα είναι ένα όνομα για χρήση έναντι όλων και θα περνάει μέσα από την αποκλιμάκωση των εθνικισμών, στο εσωτερικό των Σκοπίων. Σημειώστε αυτό: τα παραπάνω συμβαίνουν πριν καν συμπληρωθούν δύο μήνες από τις 31 Μαΐου 2017, όταν τα πρωθυπουργικά ηνία των Σκοπίων ανέλαβε ένας συνομήλικος του Αλέξη Τσίπρα: ο 43χρονος Ζόραν Ζάεφ.

Το αν και τι μπορεί να είχε προηγηθεί στο διπλωματικό παρασκήνιο είναι άγνωστο. Είναι όμως γνωστό το τι ακολούθησε. Στις 8 Δεκεμβρίου η Αθήνα ξεπροβόδιζε τον Ταγίπ Ερντογάν και ένα 24ωρο νωρίτερα ο Ζαεφ παραδεχόταν (σ.σ. σε συνέντευξη του σε αυστριακή εφημερίδα) ότι για πολλά χρόνια τα Σκόπια προκαλούσαν την Ελλάδα με μυθοπλαστικά μνημεία ή με τα «βαφτίσια» του αεροδρομίου της χώρας του σε «Μέγας Αλέξανδρος» (σ.σ. δεν είχε την… πρόνοια να μνημονεύσει το γήπεδο Φίλιππος ο ‘Β που με την εφυή ιδέα του Έλληνα ΓΓ της ΟΥΕΦΑ Θόδωρου Θεοδωρίδη επιλέχθηκε για τη διεξαγωγή του αγώνα Ρεάλ Μαδρίτης – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για το Σούπερ Καπ του 2017).

Δεδομένου ότι την ίδια εβδομάδα του Δεκεμβρίου του 2017 ο ειδικός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς συναντήθηκε στις Βρυξέλλες με τους διαπραγματευτές της Ελλάδας και της πΓΔΜ προκείμενου να αρχίσει ένας νέος γύρος συζητήσεων για την ονομασία, ήταν νομοτελειακό ότι του επόμενο διάστημα και μέχρι το καλοκαίρι του 2018 (βλ. Σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, με τις ΗΠΑ να καίγονται για είσοδο των Σκοπίων στη Συμμαχία και την ρωσική «αρκούδα» να βλέπει αμερικανικό δάκτυλο πίσω από την αναζωπύρωση του ζητήματος) θα ζούσαμε στο αστερισμό της ονοματολογίας του γειτονικού κράτους.

Οι επιδιώξεις που γυρίζουν μπούμερανγκ

Αφού, λοιπόν, μοιάζουν ιδανικές οι συνθήκες για λύση της εθνικής εκκρεμότητας, αφού η Ελλάδα εμφανίζεται να είναι σε θέση ισχύος με τις πιέσεις από ΝΑΤΟϊκούς και Ευρωπαίους συμμάχους να στρέφονται σχεδόν αποκλειστικά προς την κυβέρνηση Ζάεφ, γιατί η ελληνική πολιτική σκηνή επιλέγει το μονόπρακτο της εσωστρέφειας με εκατέρωθεν κατηγορίες για μικροπολιτικά παιχνίδια, μυστική διπλωματία, πισωγυρίσματα θέσεων κλπ; Ξεκινώντας από την κυβέρνηση, η ανακίνηση του Μακεδονικού ζητήματος έμοιαζε ένα πολλαπλά χρήσιμο ποντάρισμα. Σε επικοινωνιακό επίπεδο η δημόσια συζήτηση θα επικεντρωνόταν πλέον στην ονοματολογία υποβαθμίζοντας τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα των αξιολογήσεων που νομοθετήθηκαν με ακόμη ένα αριστερόστροφο μνημονιακό πολυνομοσχέδιο. Στο επίπεδο, δε, της πολωτικής διαμάχης του με την αντιπολίτευση, το Μαξίμου (ευελπιστούσε ότι) θα δημιουργούσε εσωτερικό θέμα στην Νέα Δημοκρατία, γνωρίζοντας ότι στη οδό Πειραιώς θα δυσκολεύονταν να υποστηρίξουν αταλάντευτα την καραμανλική γραμμή του Βουκουρεστίου δίχως να δυσαρεστήσουν το πιο συντηρητικό και προερχόμενο από την Μακεδονία ακροατήριό τους και ενδεχομένως και τους Αμερικανούς.

Όμως η… μπιλιά δεν «έκατσε» στον Αλέξη Τσίπρα όπως ακριβώς την ήθελε. Τις πατριωτικές κορώνες του συγκυβερνήτη Πάνου Καμένου ότι δεν πρόκειται να δεχτεί ονομασία των Σκοπίων που να περιέχει τον όρο «Μακεδονία» ίσως ο πρωθυπουργός να τις εξέλαβε αρχικά ως συνήθη λεονταρισμό, φροντίζοντας για καλό και για κακό να τον προειδοποιήσει χαϊδεύοντάς τον, ότι δηλαδή είναι πατριώτης και έντιμός άνθρωπος που «δεν θα γίνει Σαμαράς» (βλ. συνέντευξη Τσίπρα στο «ΕΘΝΟΣ», δηλώσεις Κουρουμπλή στον ΣΚΑΪ). Αυτό που πλέον ξέρουν και ο Τσίπρας και ο Καμένος –κι εδώ είναι που άλλαξε τις ισορροπίες το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης– είναι ότι σε περίπτωση κυβίστησης του κυβερνητικού εταίρου, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν θα βρουν την ψήφο τους στις επόμενες εκλογές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κυβερνητική συνοχή. Δεν έμενε επομένως άλλος δρόμος για το Μέγαρο Μαξίμου και την Κουμουνδούρου από το να ξεκινήσει η προσπάθεια αποδόμησης και απαξίωσης της λαϊκής συλλαλητηριακής «εντολής». Από το πρωί της περασμένη Δευτέρας στήθηκε μια τρόπον τινά επιχείρηση να βαφτιστεί το συλλαλητήριο ως «ακροδεξιά σύναξη». Όσο για το «μουτζούρωμα» του συλλαλητηρίου με τη ρετσινιά της χρυσαυγήτικης κινητοποίησης, αυτό το ανέλαβαν με δηλώσεις τους υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. «Είναι πραγματικά κρίμα για τον κ. Μητσοτάκη ο οποίος λίγες μέρες πριν, συγκεκριμένα στις 9 Ιανουαρίου, μιλούσε για λύση σύνθετης ονομασίας, να σύρεται σήμερα πίσω από την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του» είπε στο briefing των πολιτικών συντακτών τη Δευτέρα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος.

Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ Α’ Θεσσαλονίκης έβγαζε ανακοίνωση υποστηρίζοντας για το συλλαλητήριο ότι «δυστυχώς, τον τόνο δεν έδωσαν οι χιλιάδες πολίτες οι οποίοι αξιοποίησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα στη διαφωνία και εξέφρασαν τις αντιρρήσεις, τους φόβους τους για τις εξελίξεις, αλλά οι πατριδοκάπηλοι και οι νοσταλγοί του ναζισμού». Το… κλου της κυβερνητικής αντίδρασης; Παίζει εδώ και μέρες τις… κουμπάρες, ζητώντας από την Νέα Δημοκρατία να καταθέσει τις θέσεις της για το Μακεδονικό, όταν η ίδια που κρατά τα ηνία της όποιας διαπραγμάτευσης με τους γείτονες όχι μόνο δεν έχει αποκρυσταλλωμένη επίσημη και ενιαία στάση, αντιθέτως αποκαλύφθηκε ότι το 2008 λίγο πριν από τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι. περισσότερα από 200 στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα οποία συγκαταλέγονταν νυν υπουργοί όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Κώστας Γαβρόγλου, η Τασία Χριστοδουλοπούλου, αλλά και ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Νίκος Καρανίκας υπέγραψαν κοινή δήλωση στην οποία ισχυρίζονταν ότι κανέναν εθνικό συμφέρον δεν διακυβεύεται «αν δοθεί η δυνατότητα στη γειτονική χώρα να διατηρήσει τη συνταγματική της ονομασία». Να ονομαστεί, δηλαδή, σκέτο «Μακεδονία».

Η «γαλάζια» αμηχανία

Αμηχανία προκάλεσε η ανακίνηση του μακεδονικού θέματος και στη Νέα Δημοκρατία. Ξεκινώντας από το συλλαλητήριο, η επίφαση δημοκρατικότητας (με την έννοια της μπάλας που πετάχτηκε στην εξέδρα) του Κυριάκου Μητσοτάκη να μην επιβάλλει κομματική γραμμή στους βουλευτές του και να τους αφήσει ελεύθερα να αποφασίσουν αν θα συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο θύμισε ακροβασία σε δύο βάρκες. Η μία «βάρκα» είναι η εκπεφρασμένη δια του αρχηγού της ευρωπαϊκή και δίχως πατριδοκάπηλες εξαλλοσύνες θέση της Ν.Δ. ότι συμπαρατάσσεται στο ακέραιο στην εθνική γραμμή του Βουκουρεστίου περί σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις.

Η άλλη «βάρκα» όμως έχει για επιβαίνοντες τους προερχόμενους από τη βόρειο Ελλάδα βουλευτές της Ν.Δ. που έδωσαν βροντερό «παρών» το συλλαλητήριο και τον αντιπρόεδρο Άδωνι Γεωργιάδη που έκανε λόγο για «Φωνή λαού, οργή Θεού», ώστε να μην χαρίσουν πόντους τόσο στους χρυσαυγίτες όσο και σε άλλα υπό εκκόλαψη δεξιότερα ακροατήρια (Φραγκούλη Φράγκου, κλπ). «Δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς» λένε μπαρουτοκαπνισμένα στην εγχώρια πολιτική κονίστρα στελέχη με τα οποία επικοινώνησε η «Α», εισπράττοντας την απάντηση ότι στον δρόμο για τις εκλογές –όποτε κι αν γίνουν αυτές– και με τις διάφορές υπερδεξιές παραφυάδες να αναζητούν ζωτικό χώρο «δεν χαρίζεις σε κανέναν το… χριστεπώνυμο πλήθος που ψηφίζει».

Επίσης η ΝΔ δεν κατάφερε να κάνει ευκρινή –άρα δικαιολογημένη– την ουσία της διαφωνίας της με τον κυβέρνηση για το θέμα των Σκοπίων. Διότι είναι βέβαιο πως και η Κουμουνδούρου και η Πειραιώς επικαλούνται ως θέση τους τον ίδιο «γαλάζιο» άνθρωπο: Τον Κώστα Καραμανλή και τη γραμμή που χαράχτηκε στο Βουκουρέστι το 2008. Δεδομένου, λοιπόν, ότι η ΝΔ δεν κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για «λογοκλοπή» και φλερτ με τον πρώην πρωθυπουργό, ακούγεται άκρως λογικό το επιχείρημα ότι στην ανακίνηση του θέματος της ονομασίας των Σκοπίων η αξιωματική αντιπολίτευση διέγνωσε ένα παράθυρο ευκαιρίας να πληγώσει τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. στο μαλακό της υπογάστριό της, μεγεθύνοντας τις τριβές Τσίπρα – Καμένου.

Είναι, τέλος και το άλλο: στην οδό Πειραιώς εκτιμούν –όπως πολλοί άλλωστε– ότι η διαπραγμάτευση για το όνομα των Σκοπίων θα πέσει στα βράχια. Επομένως επιλέγουν να κρατούν αποστάσεις ασφαλείας (σ.σ. έσπευσαν να αποτιμήσουν ως αποτυχημένη τη συνάντηση Τσίπρα – Ζάεφ στο Νταβός), ώστε στο επερχόμενο blame game να χρεώσουν την αποτυχία στον μεγάλο πολιτικό αντίπαλό τους. Έξυπνη η συλλογιστική, αλλά όχι κινούμενη από αγνή αγωνία για την τύχη του εθνικού θέματος…

Η ταμπακιέρα

Με τον ένα η τον άλλο τρόπο όλοι συμφωνούν ότι το επόμενο διάστημα δεν θα πλήξουμε. Της συνάντησης Τσίπρα – Ζάεφ και τα χαμηλής έντασης αλλά υψηλού συμβολισμού μέτρα οικοδόμηση εμπιστοσύνης που συμφωνήθηκαν ακολουθεί η διήμερη επίσκεψη στις 30 και 31 Ιανουαρίου του Μάθιου Νίμιτς σε Αθήνα και Σκόπια, και το εν Αθήναις συλλαλητήριο που έχει προγραμματιστεί για τις 4 Φλεβάρη. Πάντως η ταμπακιέρα δεν αλλάζει. Κάθε ημέρα που περνάει, τόσο στο κυβερνητικό στρατόπεδο όσο και στα πολιτικά κόμματα γίνεται κατανοητό πως το θέμα του Μακεδονικού το πιθανότερο είναι να μη λυθεί ούτε και τώρα.

Ο Σκοπιανός πρωθυπουργός δεν έχει την απαραίτητη πλειοψηφία για να περάσει συνταγματικές αλλαγές, κάτι που ο Ζάεφ το ομολόγησε στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Σε εκείνο λοιπόν που άπαντες ελπίζουν είναι να γίνει ένα ουσιαστικό πρώτο βήμα, ώστε σε επόμενο στάδιο και έχοντας πια γίνει συνείδηση και στη γείτονα πως χωρίς υποχωρήσεις δεν βρίσκεται λύση, να κλείσει τόσο το θέμα του Συντάγματος όσο και του ονόματος. Το θέμα είναι ποιες, ποιος και με ποιο κόστος θα κάνει τις ζητούμενες υποχωρήσεις…

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα