Η άρνηση της αλήθειας

Με τη διαπραγμάτευση Αθήνας-Θεσμών να συνεχίζεται με ρυθμούς (παλαιού) ΠΑΣΟΚ και την κρίσιμη συμφωνία όλο να βρίσκεται προ των πυλών κι όλο την τελευταία στιγμή χιτσκοκικά να ακυρώνεται, στο μυαλό των περισσοτέρων εξ ημών έρχεται η λαϊκή αναρώτηση: τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Η μεν πλευρά των δανειστών ισχυρίζεται ότι «τα έρμα ψοφάνε» γιατί η Αθήνα κωλυσιεργεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο γνωστός μας κύριος Τόμσεν ενημέρωσε την περασμένη Πέμπτη τα μέλη του Δ.Σ. του ΔΝΤ παραπονούμενος –σύμφωνα με πληροφορίες– ότι οι εμπειρογνώμονες των Θεσμών δεν έχουν καμία πρόσβαση στους Έλληνες υπουργούς. Ήρθε, επιπρόσθετα, και η σαββατιάτικη αποκάλυψη του Channel 4 και του δημοσιογράφου Πολ Μέισον ότι μέχρι τις 5 Ιουνίου είτε θα υπάρξει συμφωνία Αθήνας-Θεσμών, είτε η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει μην μπορώντας να αποπληρώσει την επόμενη υποχρέωσή της προς το ΔΝΤ

Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι οι δανειστές πνίγουν τα «έρμα» μέσω της πιστωτικής ασφυξίας και κάθε λίγο ρίχνουν στο τραπέζι νέες πιο σκληρές δημοσιονομικές απαιτήσεις που η Ελλάδα αδυνατεί να κάνει δεκτές.

Αφήνοντας στην άκρη τα διαπραγματευτικά τερτίπια ένθεν κακείθεν, καλό θα ήταν να κάνουμε μερικές χρήσιμες παραδοχές περί των αυτονόητων που πρέπει να κάνει αυτή η χώρα, ανεξαρτήτως μνημονίων, δανεικών και δημόσιου χρέους.

Ανεξάρτητα από τις κομματικές του απόψεις, η εκτίμηση του υπουργού Ενέργειας Παναγιώτη Λαφαζάνη από το βήμα του Economist ότι «κύκλοι στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ επιδιώκουν να στραγγαλίσουν το ελληνικό πείραμα» δεν είναι παράλογη. Αντίθετα, αποτελεί μέγα παραλογισμό η επιμονή των δανειστών σε αναποτελεσματικές συνταγές λιτότητας.

Είναι, όμως, αυτό το πραγματικό πρόβλημά μας; Ειλικρινά πιστεύει κάποιος πως αν βρίσκαμε θαμμένα στα υπόγεια του Μαξίμου 400 δισ. ευρώ και εξοφλούσαμε τους «τοκογλύφους των Βρυξελλών», θα λυνόταν το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας; Ακόμη και με μηδενικό χρέος πώς μπορεί, για παράδειγμα, να λυθεί το πρόβλημα του ασφαλιστικού;

Σημειώστε: Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έχει 2.700.000 συνταξιούχους, 850.000 εγγεγραμμένους ανέργους (σ.σ. περίπου διπλάσιοι είναι οι πραγματικοί άνεργοι), 1.000.000 μαθητές (εξ ορισμού μη εργαζόμενους) και κάτι λιγότερο από 600.000 δημοσίους υπαλλήλους. Οι παραπάνω κοινωνικές ομάδες αθροίζουν περισσότερα από 5.000.000 άτομα και είναι ευκολονόητο ότι μένουν πολύ λίγοι εργαζόμενοι να σηκώσουν στις πλάτες τους το βάρος της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και κατά συνέπεια της χρηματοδότησης –με ίδιους πόρους– του παραπαίοντος ασφαλιστικού συστήματος.

Είναι προφανές ότι εν έτει 2015, με το προσδόκιμο ζωής να ξεπερνάει τα 80 έτη και την αναλογία εργαζομένων/συνταξιούχων στο 1 προς 4, θα έπρεπε να έχουμε καταρτίσει ένα αξιόπιστο σχέδιο διάσωσης του ασφαλιστικού μας συστήματος με μείωση των προκλητικά πρόωρων συντάξεων και άλλες στοχευμένες παρεμβάσεις χωρίς να το έχουν ζητήσει οι δανειστές.

Είναι επίσης προφανές πως όταν το κράτος χάνει περί τα 10 δισ. ευρώ ετησίως από τον διαφυγόντα ΦΠΑ και η κυβέρνηση εξαγγέλλει τη χρήση πιστωτικών και χρεωστικών καρτών για τις καθημερινές συναλλαγές, δεν μπορεί να ακολουθεί η μουρμούρα ότι θα ευνοηθούν οι τραπεζίτες και θα ταλαιπωρηθούν οι «τεχνολογικά αμόρφωτοι» ηλικιωμένοι.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα δεν είναι ούτε η υποταγή ούτε η ρήξη νε τους δανειστές, αλλά η μετωπική σύγκρουση με τις καθεστηκυίες αντιλήψεις εντός και εκτός συνόρων. Όσο αρνούμαστε να δούμε κατάματα την αλήθεια, τόσο θα πιανόμαστε από τα… μαλλιά των κάθε BRICS ή θα ονειρευόμαστε την επιστροφή στη δραχμή.

Και επειδή κάποιοι ισχυρίζονται ότι επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (άρα χωρίς εξωτερική χρηματοδότηση) θα είναι μία πρόσκαιρα δύσκολη περίοδος που θα ακολουθηθεί από αλματώδη ανάπτυξη, ας δουν ως άσκηση προσομοίωσης την παντελή έλλειψη ρευστού που βιώνει αυτή τη στιγμή η χώρα (σ.σ. την Παρασκευή οι εργαζόμενοι στον ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είχαν πληρωθεί το 15νθημερό τους) και ας αναλογιστούν αν η χώρα θα το άντεχε και για πόσο…