Η Ηρώ Διώτη για την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος

Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος (5 Ιουνίου) βρίσκει τα οικοσυστήματα, την περιβαλλοντική νομοθεσία, το ίδιο το περιβάλλον εν τέλει στην χώρα μας, να απειλείται άμεσα από τις πολιτικές των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού.

Κάποιοι, για την ακρίβεια οι ιθύνοντες νόες της τρικομματικής μνημονιακής συγκυβέρνησης, στο όνομα της «ανάπτυξης», επιχειρούν να ξεπουλήσουν κάθε δημόσιο αγαθό και πόρο σε ιδιώτες, προκειμένου, μέσω της … “αξιοποίησής” τους να επιτύχουν μια νέα …αναπτυξιακή πνοή για την χώρα. Λίμνες, ποτάμια, νερά κ.ο.κ. έχουν βγει “στο σφυρί”, παράλια και νησιά εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων ιδιωτικοποιούνται ή παραχωρούνται για τον επόμενο …αιώνα (!),ενεργειακοί πόροι “αξιοποιούνται” προς όφελος του …ανταγωνισμού, δημόσιες εκτάσεις παραδίδονται στα χέρια ιδιωτών, με σκοπό μόνο το κέρδος τους αφήνοντας την ελληνική κοινωνία χωρίς τους πόρους που θα μπορούσε να αξιοποιήσει προς όφελος της.

Οι αγώνες των τοπικών κοινωνιών ενάντια σε αυτό το κύμα ιδιωτικοποιήσεων είναι πολυμέτωποι, αλλά και άνισοι. Άνισοι αν σκεφτεί κανείς ότι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ έχουν ρίξει στη “μάχη” τα συστημικά ΜΜΕ που είναι υπό τον έλεγχό τους ενεργοποιώντας παράλληλα όλες τις δυνάμεις ακραίας καταστολής ενάντια αυτών που αντιδρούν.

Όμως, η φετινή 5η Ιουνίου αποκτά ιδιαίτερη σημασία αν επιχειρήσει κανείς να τη δει υπό το πρίσμα της εξέγερσης στην γειτονική μας χώρα, την Τουρκία: Η εξέγερση που ξέσπασε αρχικά στην Κωνσταντινούπολη, κι εν συνεχεία επεκτάθηκε σε άνω των 45 πόλεων σε όλη την τουρκική επικράτεια, είχε ως αφορμή το περιβάλλον και την προστασία του, αλλά, επί της ουσίας δεν πρόκειται για τα δύο δέντρα που κόβονται στην περιοχή του Πέρα (Beyoğlu) -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό το γεγονός δεν είναι σημαντικό. Όπως επεσήμανε η καθηγήτρια του Παν/μίου Φατίχ Αιμιλία Βουλβούλη, πρόκειται για την εδώ και πολλές δεκαετίες αδιαφορία των κέντρων λήψεως αποφάσεων για τη γνώμη των πολιτών σχετικά με το κόψιμο αυτών των δέντρων στην Ταξίμ, για την κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακουγιού, των φραγμάτων στη νοτιοανατολική Τουρκία, της τρίτης γέφυρας στο Βόσπορο, τη λειτουργία του χρυσωρυχείου στην Πέργαμο και εκατοντάδων άλλων τέτοιων παραδειγμάτων για τα οποία οι ντόπιες κοινωνίες έχουν δηλώσει δυναμικά την αντίθεση τους.

Στα καθ’ ημάς, είναι η εκχέρσωση του αρχαίου δάσους των Σκουριών και η διάλυση της περιοχής για να εγκατασταθεί ένα καταστροφικό ορυχείο χρυσού, η επιχειρούμενη εκτροπή του Αχελώου με την παράλληλη καταβύθιση ολόκληρων κατοικημένων περιοχών, η εναπόθεση βιομηχανικών αποβλήτων σε πολλές περιοχές της χώρας, η επιλογή της καύσης ως κύρια –και πλέον προσοδοφόρα για τους αναδόχους- μέθοδος διαχείρισης των απορριμμάτων, οι διαγωνισμοί πώλησης της ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, όπως προβλέπονται σε σειρά μνημονιακών νόμων, καθώς και πόσα άλλα παραδείγματα περιβαλλοντικής υποβάθμισης, καταστροφής και εκποίησης δημόσιων αγαθών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πολύ συνειδητά και από την πρώτη στιγμή, έχει βρεθεί ενεργά στο πλευρό των μαχόμενων τοπικών κοινωνιών και δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τον αγώνα μέχρι την τελική νίκη. Γιατί το δίκιο είναι με το μέρος τους. Ήδη από πέρυσι τον Ιούνιο, στην κυβερνητική λογική της “ανάπτυξης”, έχουμε αντιπαραθέσει το δικό μας ριζοσπαστικό, παραγωγικό, κοινωνικό και οικολογικό σχέδιο ανάπτυξης. Το σχέδιο αυτό στηρίζεται στις τοπικές παραγωγικές δυνάμεις και τους πόρους κάθε περιοχής, δεν έρχεται σε σύγκρουση με τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και των μελλοντικών γενιών, επιδιώκει την ισορροπία και τη συνέργεια μεταξύ αγροτικής παραγωγής, μεταποίησης και υπηρεσιών, διαφυλάσσει το περιβάλλον και την αειφορία του. Κι αυτό το επεξεργασμένο σχέδιο, που διαρκώς επικαιροποιείται και βελτιώνεται βάσει των νέων εξελίξεων και κοινωνικών αναγκών, σκοπεύει να εφαρμόσει με την άνοδό της στην κυβέρνηση η Αριστερά.