Η τροφική αλυσίδα της τζάμπα μαγκιάς

Σε μια κοινωνία φοβισμένη, μια κοινωνία η οποία υπομένει τα δεινά της οικονομικής ανέχειας και της κατάρρευσης της πραγματικότητας που γνώρισε τα τελευταία πολλά χρόνια, η ανάδειξη αυτόκλητων σωτήρων –στην περίπτωσή μας με μπράτσα και μαύρα μπλουζάκια– είναι το πιο εύκολο να συμβεί.

Όσο το πλήθος απομονώνεται και γίνεται εσωστρεφές, τόσο κάποιοι τυχαίοι θα επιχειρήσουν να καλύψουν το κενό που δημιουργείται.

Είναι νόμος της φύσης αυτό. Τίποτε δεν μένει κενό. Από κάτι θα συμπληρωθεί.

Η διαφορά με τους «μάγκες» είναι πως είναι… ετερόφωτοι. Για την ακρίβεια είναι ψευδείς εικόνες, οι οποίες αποκτούν σάρκα και οστά, και φυσικά δύναμη επειδή εμείς τους το επιτρέπουμε. Ειδικά τη δύναμη την αντλούν από εμάς και την ανοχή μας.

Εκμεταλλεύονται την αδυναμία μας να αντιδράσουμε όταν καταρρακωμένοι από τα δεινά αναζητούμε λύση στα προβλήματά μας και αρνούμαστε να ασχοληθούμε με τρίτα ζητήματα, θεωρώντας πως είναι ήσσονος σημασίας. Αυτά τα ζητήματα είναι όμως που εκείνοι εκμεταλλεύονται.

Το τελευταίο συμβάν με την «επίσκεψη» ομάδας της Χρυσής Αυγής σε σχολείο του Ικονίου στο Πέραμα είναι ένα ακριβές παράδειγμα αυτής της κατάστασης. Ετσιθελικά εισέβαλαν με τη δικαιολογία πως κάποιοι τους κάλεσαν για να βρεθούν αντιμέτωποι με την οργή εκείνων που δεν τους κάλεσαν και υπερτερούσαν.

Ο δυναμικός αέρας με τον οποίο έφτασαν εκεί, χάθηκε μπροστά στην άρνηση γυναικών που απέδειξαν πως μόνο αδύναμες δεν ήταν, να τους επιτρέψουν να «πουλήσουν» την πραμάτεια του μίσους που κουβαλούσαν.

Οι εικόνες που κυκλοφόρησαν απέδειξαν αυτό που προαναφέρουμε, ότι την δύναμη την έχουμε εμείς και μόνο εμείς την παραχωρούμε.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στο σύνολο της πολιτικής ζωής του χώρου. Εμείς, ως ψηφοφόροι, δίνουμε τη δύναμη στον εκάστοτε πολιτικό χώρο να φαίνεται, να αποφασίζει, να λειτουργεί. Χωρίς εμάς είναι ανύπαρκτοι και ανίσχυροι για το παραμικρό.

Ό,τι και να κάνουν, ό,τι και να σχεδιάσουν, όποια πλάνη και αν υιοθετήσουν, είναι βέβαιο πως θα αποτύχει. Χρειάζονται εμάς. Όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις ακριβώς αυτό δεν κατάλαβαν. Δεν επένδυσαν, δεν αξιοποίησαν ορθώς τη δύναμη που τους παραχωρήθηκε μέχρι που την έχασαν γιατί απογοήτευσαν. Αυτό κάνει και η σημερινή κυβέρνηση, η οποία όμως κατάφερε και κάτι ακόμα χειρότερο: να προδώσει την ελπίδα όσων στάθηκαν δίπλα της και την επέλεξαν.

Και σήμερα αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί με άλλους τρόπους να καλύψει το κενό που έχει δημιουργηθεί. Είτε με τα τεχνάσματα που επιχειρεί στον τομέα των ΜΜΕ είτε με τη δήθεν διαπραγμάτευση που επικαλείται έναντι των δανειστών. Οι αποτυχίες της δεν έχουν γίνει μάθημα. Και πώς θα μπορούσε, άλλωστε, όταν κάποιοι –λίγοι είναι η αλήθεια– επιμένουν να παραχωρούν τη δύναμή τους.

Η λύση είναι απλή. Χωρίς σωτήρες και χωρίς υποσχέσεις. Μόνο με ρεαλισμό να αντιληφθούμε πως εμείς αποφασίζουμε και να δανείσουμε την όποια δύναμη κατέχει ο καθένας στον κατάλληλο. Όχι για να ανατρέψει τα πάντα, αλλά για να αλλάξει τα μικρά. Και αν δεν το καταφέρει, εξίσου απλά να του αφαιρέσουμε τη δύναμη. Να κατατάξουμε τον πολιτικό τραμπούκο στην κατηγορία που του αντιστοιχεί. Στο τίποτα…